نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
امارت اسلامی به‌نمایندگی از ملت خود و با پشتیبانی کامل آن‌ها توانست بیست‌سال جهاد و ایستادگی در برابر زورگویان و اشغالگران را ادامه بدهد.
اگر حمایت و بلکه بسیج مردمی نمی‌بود، مقابله با چهل کشور اشغالگر از توان یک حزب و گروه خارج بود؛ اما همراهی همین ملت مظلوم بود که امارت اسلامی توانست تمامی محاسبات اشغالگران را ضرب صفر کند و حکومتی مشروع و دینی بر پایهٔ «عدالت» و «آبادانی» پایه‌گذاری نماید.
امارت اسلامی به‌خاطر وحدت کلمه، اتحاد و انسجام، تمامی حزب‌های منفعت‌طلب و قومی/سَمتی را که عموماً بر پایهٔ قومیت استوار بود، عملاً ازبین برد و طیف‌های مختلف جامعه از هر نوع، زبان و قوم را در حاکمیت امارت اسلامی جای داد.امارت اسلامی باوجود تمامی مشکلات بین‌المللی و محاصرهٔ اقتصادی، در ظرف کمتر از سه‌سال توانست در بخش‌های مختلف اقتصادی، امنیت، آبادانی، دفع فساد و مواد مخدر، رکوردی جدید را ثبت کند؛ رکوردی که جمهوریت با میلیون‌ها دالر کمک‌های بیرونی و بیست‌سال وقت، نتوانست درصدی اندک از مشکلات مالی و ملی را حل بکند؛ بلکه روی‌هم‌رفته روزبه‌روز رو به تنزل و قهقرا بود.
زمانی که یک حکومت مردمی تا این اندازه توانسته است خود را برای مردم خود ثابت کند، پس چه نیاز است که جامعهٔ جهانی هر روز یک سنگی را جلوی پای این حکومت نوپا بیندازد و به بهانه‌های مختلفِ واهی از به‌رسمیت‌شناختن این حکومت ابا ورزد. مشکل اساسی اما در این است که جامعهٔ جهانی واقعیت‌ها را کنار می‌زند و هیئت‌های سازمان ملل متحد نیز تحت تاثیر مافیاهای حکومتی قرار دارند و در حقیقت اراده و دیکتهٔ آن حکومت‌ها را بر ما تحمیل می‌کنند. آمریکا از این سازمان، به‌عنوان اهرم فشار استفاده می‌کند.
درحالی که لازم بود تا هیئت‌های سازمان ملل، مستقل و آزاد باشند و فیصله‌های‌شان بر مبنای راپور مؤسسه‌های غیر رسمی و معاند نباشد؛ بلکه بر اساس شواهد موجود و طرف‌های غیر معاند نظام امارت اسلامی باشد؛ زیرا مخالفان یک نظام همیشه تلاش دارند تا نکات کوچک را بسیار برجسته نشان بدهند و حقایق را وارونه جلوه دهند. سازمان‌های جهانی باید بدانند افغانستان کنونی آن افغانستان بیست‌سال قبل نیست که تحت تاثیر اراده‌های بی‌گانگان قرار گیرد؛ بلکه آزاد است و از خود اراده دارد. ما آزادی خود را هیچ‌گاه و به هیچ‌قیمتی نمی‌فروشیم.
دیدگاهها بسته است.