نشست دوحه؛ شنا در استخر خالی

نشست دوحه با میزبانی سازمان ملل متحد در حال برگزاری است، اما دستور کار آن مبهم و مجهول است و شرکت‌کنندگان با گذاشتن کلوخ از روی آب رد می‌شوند. برخی رسانه‌ها درباره‌ی اهداف این نشست گمانه‌زنی‌هایی کرده‌اند، اما ازآنجایی‌که نمایندگان کشور افغانستان با بیش ۴۰ میلیون نفوس در آن شرکت نکرده‌اند، شنا در استخر خالی و پا در هوا تکان‌دادن است.
تصمیم‌گیری در مورد هر یک از مسائل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی افغانستان بدون حضور دولت‌مردان امارت اسلامی افغانستان شکست‌خورده و بی‌نتیجه است.
برای ملت ما جای تعجب است که چرا کسانی که خود را نماینده‌ی مردم جهان و مدافع حقوق آنان می‌دانند، اصرار دارند افغانستان دوباره به طرف جنگ داخلی کشانده شود؟
برای بسیاری از مردم ما سؤال ایجاد شده است که چرا این نمایندگان خودخوانده اصرار دارند کمک‌های نقدی‌ای را قطع کنند که مستقیماً به‌دست مردم افغانستان می‌رسد؟
ملت می‌پرسند ۱۳۸ میلیارد دالری که در دوران جمهوریت برای کمک به ملت فرستاده شده بود، کجا شد؟ آیا دود شد و رفت هوا؟!
می‌پرسند که آن زمان شما کجا بودید که از حقوق ما دفاع می‌کردید؟ و ده‌ها سؤال دیگر که ذهن مردم ما را درگیر کرده‌ است.
تقاضای ملت ما این است که تصمیم‌هایی که در مورد افغانستان گرفته می‌شود، باید با حضور نمایندگان واقعی‌ آنان و مطابق با واقعیت‌های موجود در کشور گرفته شود، نه با حضور نمایندگان خودخوانده و منفعت‌طلب که منافع خودشان را به منافع ملت افغانستان ترجیح می‌دهند.

مشکلات ملت افغانستان را باید افرادی مطرح کنند که با دردشان آشنا هستند و منافع ملی و مصالح عمومی را در نظر می‌گیرند.

مسئولان کشور افغانستان قطعاً نمایندگان حقیقی ملت هستند و همین احساس مسئولیت‌شان باعث شده است که در نشست دوحه شرکت نکنند.
سازمان ملل متحد چنین نشست‌هایی را باید با مشورت دولت افغانستان برگزار می‌کرد نه با دستور کار ازپیش‌تعیین‌شده.
مردم افغانستان بیش دو سال است که از دنیا می‌خواهند دولت‌شان را به رسمیت بشناسند، اما کو گوش شنوا؟ اینکه مسئولان کشور افغانستان خواهان اجرای این اصل هستند، به‌این‌خاطر است که ملتشان این را می‌خواهند. اگر امارت اسلامی اصرار دارد دولت افغانستان را از لیست سیاه شورای امنیت خارج کند، از این رو است که مردم کشورشان پیگیر این مسئله هستند. ده‌ها مشکل دیگر که همواره مطرح می‌شود، مطالبه‌گری ملت از امارت اسلامی است.

سازمان ملل هرازگاهی در مورد برخی مشکلات آمار عجیب‌وغریبی مطرح می‌کند که هیچ مطابقتی با حقایق موجود ندارد. سازمان ملل باید حقایق را در نظر بگیرد نه دروغ‌های شاخ‌دار و بی‌اساس را نباید تحت تأثیر هیچ قدرتی قرار بگیرد. سازمان ملل اگر استقلال نیمه‌جانش را از دست بدهد، اعتبار خودش را به‌کلی از دست خواهد داد.