مسئولیت های دوجانبه پس از توافق

بتاریخ دهم ماه حوت که مصادف با ۲۹ فبروری سال ۲۰۲۰ میلادی بود، بین نمایندگان سیاسی امارت اسلامی  و مقامات عالی رتبۀ ایالات متحده آمریکا در دوحه قطر توافقنامۀ پایان اشغال و آوردن صلح به کشور امضاء شد.

این توافقنامه که در جریان یک و نیم سال پروسۀ مذاکرات تدوین شده است، در حل مسئلۀ افغانستان نقش اساسی دارد، زیرا از روی آن یک نقشۀ راه حل واضح برای مسئله افغانستان ترسیم شده است. در توافقنامه آمده است که در مدت ده روز پس از امضائ توافقنامه باید پنج هزار زندانی مربوط امارت اسلامی آزاد شوند، همینطور از جانب مقابل نیز هزار محبوسین که نزد امارت اسلامی زندانی هستند، نیز آزاد شوند. پس از آزادی زندانیان مذاکرات بین الافغانی شروع خواهد شد و جهت های افغانی برای نظام آینده و مرحلۀ پس از اشغال برای افغانستان تصمیم می گیرند.

توافقنامۀ قطر نه تنها در سطح افغانستان از سوی همۀ جهت های سیاسی و اقشار جامعه استقبال گردید، بلکه در سطح منطقه و جهان از آن استقبال وسیع صورت گرفت. مقامات عالی رتبۀ تقریبا سی کشور، بشمول نمایندگان سازماان ملل و بسیاری از سازمان های جهانی در مراسم امضائ توافقنامه شرکت داشتند و در اظهارات خود از این تواقفنامه حمایت قاطع نمودند.

یک توافقنامه به هر اندازه زیبا نوشته شده باشد و هر قدر حمایت و مقبولیت زیاد داشته باشد، اما مقصد و هدف خود را زمانی بدست آورده می تواند که به آن جامۀ عمل پوشانده شود و جوانب درگیر به مواد توافقنامه صورت گرفته، عمل کنند.

برای اینکه این توافقنامۀ تاریخی واقعا کردار مشخص شده اش را اداء کند و در بخش پایان اشغال و آوردن صلح به افغانستان مفید واقع شود، بر هر دو جانب امارت اسلامی و حکومت ایالات متحده لازم است که در اجرائ مسئولیت های مشخص شدۀ توافقنامه عمل کنند.

توافقنامه در اجراآت آتی وضاحت کامل دارد و حتی برای همۀ اقدامات مهم زمان مشخص ترسیم کرده است. التزام به چوکات زمانی مهم است زیرا با رعایت آن انگشت اتهام تاخیر و تعلل متوجۀ هیچ یک از جوانب نمی شود و پروسۀ اجرائ توافقنامه همانطور که پذیرفته شده است به تدریج جانب عملی پیدا خواهد کرد.

برای اینکه بسوی حل مسئله قدم برداشته شود، اکنون مسئولیت هر دو جانب اینست که همۀ توجه خود را به تطبیق توافقنامه متمرکز کنند. ملت افغان و جهانیان امضائ این توافقنامه را یک پیشرفت مهم می دانند، این پیشرفت مشروط به این است که عملی گردد، تا هم نیروهای آمریکایی به سلامت به خانه هایشان بازگردند و هم ملت افغان پس از جنگ طولانی، نفس آرام بکشد.

همچنین هر دو جانب باید به هیچکس اجازه ندهد که این توافقنامه تاریخی تخریب و در مقابل آن موانع ایجاد شود. ناکامی توافقنامه نه به نفع افغانستان است و نه هم به نفع ایالات متحده آمریکا، بلکه تنها به نفع کسانی است که در هوس قدرت و تداوم جنگ مفادات شخصی خود را جستجو می کنند.