قضیۀ افغانستان و مسئولیت علماء دین

تبصره هفته:
همانگونه که دو سال پیش نیکولسن جنرال آمریکایی بر اساس تیوری فشار مذهبی صداهای بعضی علماء را از مناطق مختلف بلند نمودند که بر امارت اسلامی تاکید داشتند تا از جهاد فرض عین در مقابل اشغال آمریکایی دست بکشند. حال دوباره همان سلسله شروع شده است و شماری از علماء در داخل و خارج کشور بدون اینکه خود را از پس منظر قضیه افغانستان آگاه نمایند، خواهان تنزل یک جانبه از امارت اسلامی هستند.

بعضی از علماء در داخل کشور از سوی اداره حاکم استخدام می شوند و توسط زر و زور مجبور به بیان اینگونه اظهارات می گردند و شماری از علماء در دیگر نقاط جهان با فقر معلوماتی در مورد افغانستان مواجه هستند. آنها در مورد قضیه افغانستان تنها به آنچه که از رسانه های جهان غرب می شنوند، باور دارند. آنها  نه از تاریخ و تشخص دینی افغانستان معلومات دارند و نه هم در اینجا از پس منظر مقابلۀ چهل ساله بین دیانت و بی دینی آگاهی دارند.

آنها نمی دانند که اشغال خارجی تنها یک بعد از قضیۀ افغانستان است، علاوه بر این در سطح داخلی نیز چگونگی نظام و حاکمیت سیاسی، فرهنگی، تعلیم و تربیه و دیگر مسائل حکومتداری مواردی هستند که از چهل سال بدینسو در موردش نزاع موجود است. خواست ملت افغانستان که باورمندی راسخ به اسلام دارد، اینست که تمام اساسات حکومت و سیاست باید با معیار اسلامی برابر شود. این آرمان شهدای جهاد علیه شوروی بود و این هدف مهم جهاد جاری ماست که به هیچ صورت نمی توان آن را صرفنظر نمود.

بناءً در داخل و در هر گوشۀ جهان، علماء کرامی که دربارۀ قضیه افغانستان دلچسبی دارند، اولتر از هرچیز باید خود را از داعیۀ جهادی ملت ما آگاه نمایند. بجای خوشحال نمودن چند مقام بیگانه پرست و رسانه های مزدور، باید اولویت اسلام، امید و آرزوهای پاک ملت مؤمن ما را برتر دانسته و مسئلۀ افغانستان را با همین تراز مورد ارزیابی قرار دهند.

علاوه بر این؛ صادر نمودن فتواهای فرمایشی و قضاوت های کورکورانه در مورد قضایای مهمی مثل افغانستان، نه تنها خیانتی بس بزرگ با اسلام و امت اسلامی است، بلکه جفایی عظیم در حق ملت مجاهد و دین دوست افغانستان است. ملت مؤمن ما که قربانی های بسیاری برای نظام اسلامی داده اند، حق شان است که این انعام را بدست آورند.

از نظر ما این مسئولیت علماء کرام است که برای تعالی شعائرالله، نفاذ شریعت و حاکمیت نظام اسلامی تلاش کنند، زبان، قلم، استعداد علمی و وجاهت اجتماعی خود را در این مسیر صرف کنند. زیرا این وظیفۀ عالمان دین است که برای ارتقاء و موفقیت دین کوشش کنند. نه اینکه در مبارزه حق با باطل؛ طرف باطل را بگیرند و در راه موفقیت مبارزات اسلامی موانع ایجاد کنند.