زورآزمایی ناکام ادارهء کابل

از ۲۸ نومبر تا ۳ دسمبر سال گذشته، ژورنالستان و تحلیلگران مشهور از کابل برای ملاقات با مسئولین دفتر سیاسی امارت اسلامی به دوحه رفته بودند. در انجا انها با مسئولین دفتر سیاسی در مورد یک سلسله مسائل مهم گفتگو کردند. سئوالات زیادی کردند و تیم تعیین شده دفتر سیاسی نیز توضیحات و جواب دادند. در سخنان هیئت دفتر سیاسی این نیز یادآوری شده بود که آمریکا ضرب العجل کوتاه مدت برای خروج عساکرش از افغانستان اعلام کند و این زمینه را برای قیام نظام اسلامی و آبادی وطن و گرد آمدن افغان ها مساعد خواهد کرد. اما در آنزمان سخنگویان ادارهء کابل و تحلیلگران مؤظف شده از سوی آنان می گفتند که زمستان در حال فرا رسیدن است. در زمستان طالبان ضعیف می شوند آنها می خواهند که در فصل زمستان برعلیه انها عملیات اجرا نشود. آنها اصرار داشتند که عملیات باید آغاز گردد تا طالبان تضعیف شوند و در بهار آتی توان عملیات را نداشته باشند.

آن بود که اداهرء کابل عملیاتی تحت نام شفق ۲ را برخلاف مجاهدین امارت اسلامی آغاز کرد. اما با تمام تلاش ها در مدت بسیار کوتاهی بجای پیشرفت، مجبور به عقب نشینی شدند. حالا در مناطق مختلف کشور در حالت محاصره هستند. در راپورهای اخیر ویدیویی در رسانه های کابل مقامات نظامی ادارهء کابل اعتراف می کنند که مجاهدین امارت اسلامی در ۵ و ۱۰ متری لشکرگاه قرار دارند، صداهایشان را می شنویم. از دست آنها نه از طرف روز و نه هم از طرف شب سرهایمان را بالا کرده می توانیم، حتی در پوسته هایمان خزیمه حرکت می کنیم. لشکرگاه منتظر سقوط است.

اکنون گاهی یک کشور را متهم می کند و بعضاً دیگری را، که به طالبان سلاح های پیشرفته داده اند. طالبان نسبت به ما سلاح های بهتری دارند. پیشتر نیز هنگامیکه توان مقابله در مقابل مجاهدین امارت اسلامی را از دست میدادند، می گفتند: نظامیان و جنرالان خارجی درمقابل ما می جنگند. حقیقت اینست که با اینگونه گفته ها و ادعاها آنها می خواهند شکست و ناکامی خود را توحیج و پنهان کنند.

امارت اسلامی روابط نظامی را هیچ کس ندارد. البته در مورد روابط سیاسی میخواهیم بگوئیم که امارت اسلامی یک حقیقت عینی افغانستان است. بحیث یک نیروی مستقل با کشورهای مختلف روابط دارد و این روابط از قبل بوده اند. روابطش یا یک شخص و کشور محدود نیست، این قوت و درایت امارت اسلامی است. می خواهد که به نمایندگی از ملت مسلمان خود برای مصالح اسلامی و ملی خود از این روابط استفاده کرده و ادامه دهد.

گفتن این سخن لازم است که صلح در افغانستان زمانی آمده می تواند که کشورهای اشغالگر و حمایه کنندگان داخلی آنها حقایق زمینی افغانستان را بپذیرند، به امارت اسلامی بحیث یک واقعیت عینی قائل شوند و از ناکامی ها و زورآزمایی های بی مورد دست بردارند.