دستاوردهای آمریکا و دوستانش در افغانستان

اشغالگران و حمایت کنندگان آن همیشه از دیموکراسی و دستاوردهایشان در افغانستان سخن می گویند و آن را به رخ ملت می کَشند. اما این سئوال قابل تامل است که در یک و نیم دههء گذشته چه کارهایی انجام داده اند که علی الرغم اشغال، آنها بر آن می بالند. آیا غصب زمین های دولتی، چور و چپاول معادن و قاچاق در موترهای دولتی دستاورد شمرده می شود؟ معاون پارلمان، رئیس پارلمان را و رئیس پارلمان او را متهم به فساد می کند.آیا مکاتب، کلینیک ها، عساکر و ملیشه های خیالی حقیقت ندارد؟ آیا رتبه جنرالی در اردو به پول فروخته نمی شود؟ آیا بداخلاقی و ترویج فرهنگ بیگانه و توهین به مقدسات انجام نمی شود؟ اینها کارهای انجام گرفته ای هستند که مقامات ادارهء کابل نیز نمی توانند آنرا انکار کنند. چهار میلیون تن در کشور به هیروئین معتاد هستند و شمارآن روزبروز در حال افزایش است.

بسیاری نان شام خود را ندارند اما بعضی ها در دوبی و اروپا عیش و عشرت می کنند.!

آیا دیپلومات ها و مقامات این اداره بجای منافع ملی به منافع تنظیمی و بیگانه ها وفادار نیستند و منشور آنها را به پیش نمی برند؟ اینها کشور را به کدام سو سوق می دهند؟ هر افغان باید فکر کند!.

از سوی دیگر زندان های کشور با نام ها و اتهام های مختلف مملو از افغان های بیگناست، اعتراف گرفتن بزور از محبوسین یک معمول شده است، حتی کسانیکه مدت زمان قید شان پایان یافته است نیز رها نمی شوند. برای سالیان سال در زندان نگه داری می شوند اما مدعیان حقوق بشر و دیموکراسی طوری وانمود می کنند که آب از آب تکان نخورده است.

حرکت شرم آور اینست که رئیس جمهور و رئیس اجرائی شان با تلیفون یک وزیر آمریکایی بطور رقابت آمیز به پایگاه نظامی بگرام می روند. بر حریم هوایی و زمینی کشور خارجی ها کنترول دارند و بدون ویزا رفت و آمد می کنند.

آیا هیچ افغانی به اینگونه کارها، دستاورد گفته می تواند و خواهان تداوم روند مذکور خواهد بود. واقعیت اینست که در نتیجه تجاوز، کشور ما از نگاه نظامی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی با یک بحران مواجه است. آنچه که تجاوزگران و حمایت کنندگان داخلی شان با نام های ترقی و دستاورد یاد می کنند، در حقیقت تباهی و انحطاط کشور و ملت است.

امارت اسلامی برای خروج کشور و ملت از وضعیت جاری به تلاش همه جانبه اش ادامه می دهد اما این مسئولیت کافهء ملت افغان است که برای اتمام این کار عظیم و پرافتخار آستین بالا زده و رول تاریخی خود را به انجام برساند، زیرا زیان آن نیز برای همه و جلوگیری آن نیز مسئولیت همه است.