حمله بر شفاخانه در ولایت میدان وردک، وحشتی تمام عیار است؟!!

در عملیات های وحشی و شبانهء مشترک اشغالگران و مزدوران، هموطنان مظلوم مصائب و مظالم بسیاری دیده اند، از تاریخ هفتم اکتوبر دوهزار و یکم تا هم اکنون، دها هزار خانه و خانواده تجربهء تلخ عملیات شبانه، که در ان عساکر در نیمه های شب بصورت ناگهانی به خانه های مردم وارد شده، زنان و کودکان را در خواب به شهادت رسانده، زنان را بیوه کرده، پدران و مادران را سوگوار نموده و مردم قریه و محلات را بر گلم غم و ماتم نشانده اند.

در این اواخر موج تازه ای از وحشت اشغالگران و اجیران دست نشاندهء آنان آغاز گردیده است، آنها چهارده ماه قبل اعلام کردند که دیگر عملیات نظامی و ماموریت جنگی خود در افغانستان را به پایان رسانده اند، اما امروزه دوباره برای آزمایش بخت خود به شکنجه و آزار و اذیت افغان ها آغاز کرده اند و بدین ترتیب یکبار دیگر میخواهند با ترغیب ادارهء ناتوان برای تداوم سناریوی اشغال به مظالم خود ادامه و گسترش دهند.

براساس راپورهای موثق بتاریخ ۱۷ فبروری ۲۰۱۶ میلادی، شب هنگام عساکر مزدور داخلی به همکاری و حمایت اشغالگران بااستفاده از تاریکی شب بر شفاخانهء موسسهء سویدن حمله کردند، چهار تن از مریضان را از وارد بیرون کرده و با خنجر و برچه به شهادت رساندند، داکتران و عملهء شفاخانه را بی عزت کردند، سامان آلات طبی و دارو را چور و چپاول کرده و به ساختمان شفاخانه نیز زیان وارد کردند، قابل یادآوری است که شفاخانهء مذکور در منطقهء تنگی سیدان ولسوالی جلگه (دایمرداد) ولایت میدان وردگ موقعیت دارد و حادثهء مذکور نیز در شب چهار شنبه بوقوع پیوست. شفاخانهء مذکور از جانب یک موسسهء خارجی تاسیس و اداره میشود که به هموطنان عزیز و مردم عام خدمات صحی انجام میدهد و هیچ گونه ارتباط با امارت اسلامی ندارد و نباید هدف جنگ شمرده میشد.

بتاریخ بیستم فبروری سال ۲۰۱۶ میلادی یعنی سه روز بعد از حادثهء المناک فوق الذکر یک صحنهء اسفناک دیگر از جانب مزدوران وحشی به نمایش گذاشته شد، یک کودک ۱۲ ساله در حالیکه مشغول کار در مزرعهء خود بود از سوی عساکر مزدور به شهادت رسید، این حادثه نیز در ولسوالی سیدآباد ولایت میدان وردگ رخ داد که در نتیجه مردم و باشندگان محل دست به تظاهرات زده و شاهراه کابل – قندهار را برای چندین ساعت مسدود کردند.

تنها اینجا نیست که اینگونه اعمال وحشیانه از سوی مزدوران با حمایت اشغالگران وحشی و ظالم صورت می گیرد بلکه در اقصاء نقاط دیگر کشور نیز حوادث و واقعات فراوان اینچنینی صورت گرفته و می گیرد. در مناطق دند شهاب الدین و دند غوری ولایت بغلان نیز ادارهء کابل از چندین هفته بدینسو خانه ها و ساحات مسکونی را هدف بمباران و سلاح ثقیله قرار داده و تلفات و زیان های انگفتی به مردم ملکی وارد می کند، اما نهادها و جوامع حقوق بشری و دیگر موسسات جهانی در مورد سکوت اختیار کرده و هیچ نمی گویند.

حوادث ۱۷ و ۲۰ فبروری ۲۰۱۶ میلادی نمونه های تازه ای از وحشت اشغالگران و اجیران مزدور آنان میباشد، این واقعات بزدلانه که کودکان معصوم و بیگناه را هدف قرار داده، بر شفاخانه ها یورش برده و بیماران و پرسونل طبی را به قتل رسانده و لت و کوب کارمندان صحی ، بی عزتی و بی آبرو کردن داکتران و نرسان چه توجیحی بغیر از وحشت و بربریت میتواند داشته باشد….؟

سخن تعجب آور اینست که اشغالگران و دست نشاندگان آنان هیچگاه حاضر به پذیرش مسئولیت تلفات و ازار و اذیت های ملکی نیستند، اینها خود را کبوتران سفید صلح میدانند، هنگامیکه دو هفته قبل راپور تلفات ملکی از سوی ملل متحد نشر گردید، و انگشت اتهام در مورد تلفات ملکی را بسوی ادارهء دو سرهء کابل نشانه گرفته بود، اینها این فیصلهء یوناما را نکوهش کرده و رد نمودند.

بر ادارهء دوسرهء کابل که بر شانه های اشغالگران بیگانه سوار هستند، لازم است که خود را از یک سخن آگاه سازد و این اینست: مردم و ملت افغانستان بدون نظام اسلامی، آزادی و استقلال به چیز دیگری راضی نخواهند شد، خاتمهء اشغال و استقلال برای افغان ها از همه مهمتر است، و این برایشان هم آرامش است و هم خوشبختی. والله الموفق