تخطی های وحشیانه بشری اداره کابل

در پانزده سال گذشته اشغالگران و حمایت کنندگان داخلی آنان دربارهء ملت مسلمان افغان مظالم بیشماری کرده اند، نه از بمباران کورکورانه دریغ کرده اند، نه از حملات شبانه و نه هم از شکنجه های وحشیانه. امارت اسلامی وقتاً بوقتاً صدای مظلومانهء ملت خود را به جهانیان رسانده است، اگرچه آنها نیز با یک گوش شنیده و از گوش دیگر بیرون کرده اند. حالا این شروع خوبی است که کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل در ماه آپریل گذشته راپور شکنجه محبوسین در توقیف خانه های افغانستان را نشر کرد. در این راپور که مصاحبه هایی بین سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶ با محبوسین انجام شده است، اکثریت شان گفته اند که در جریان و زمان توقیف شکنجه شده اند و هم مجبور به امضاء و شصت نمودن اقرارنامه هایی شده اند که نمی دانستند در آن چه نوشته شده است و یا نمی گذاشتند که آنرا بخوانند. در راپور ملل متحد به شکنجه هایی نیز اشاره شده است که تحت نظارت و هدایت قومندان عبدالرازق در زندان های شخصی او انجام شده است. قبرستان نزدیک لوی ویاله در قندهار ثبوت زندهء این حقیقت است که در آنجا شهدایی دفن شده اند که پس از شکنجهء قومندان عبدالرازق به شهادت رسیده اند. باید هیئت های کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل، سازمان جهانی حقوق بشر و محکمه جهانی جنایات بشری این قبرستان و دیگر توقیف خانه های ادارهء کابل را ببینند که این ظالم ها چه قدر جنایات ضد بشری مرتکب شده اند و هنوز هم انجام می دهند.

این شکنجه ها و اقرار به زور در زندان ها و توقیف خانه های ادارهء کابل در موجودیت تمام زندانیان و اقرارهایی از این قبیل، احکام صادره از سوی محاکم ادارهء کابل را زیر سئوال می برد. علاوه بر این سازمان های جهانی حقوق بشر که سینهء دفاع از حقوق بشر می زنند، باید خود را آگاه سازند که با اینگونه اعترفات جبری، دوسیه های زندانیان برای سالیان سال به محاکم افغانستان فرستاده نمی شود و معمولاً محبوسینی که مدت قیدشان تکمیل شده است بغیر از پرداخت رشوت آزاد نمی شوند.

مقامات برای ناک اداره کابل باید فکر کنند که با زور قوت های اشغالگران ناتو و آمریکا در حال جنگ با ملت خود هستند و برای اهداف بیگانگان ملت را قربانی و مجبور به انتقام می کنند.

این واقعیت است که اشغالگران و دست نشاندگان داخلی آنها می خواهند با اینگونه اعمال ظالمانه، ملت افغان را بخاطر روحیهء استقلال طلبانه مجازات کنند و این را برخی از پالیسی ظالمانهء خود تعیین کرده اند. اما ما می خواهیم به تجاوزگران و دوستان آنها یادآوری کنیم که تاریخ گواه آشکار این حقیقت است که هیچ گروه و نیرویی نتوانسته است با زور، شکنجه و اسلحه؛ افغان ها را از مسیر مشروع شان منحرف نماید. این را نیز یادآور می شویم که این سرزمین قبرستان امپراطوری های بزرگ است. سلامت به اینجا آمده اند اما بیمار و شکسته از اینجا رفته اند. بهتر است کشورهای اشغالگر، حق مشروع ملت افغان را به بهانه های دروغین دیموکرسای و آزادی زیر پا نکنند و این سرزمین پرافتخار را ترک کنند.