منصور؛ رهبری از دلِ سیاست و مبارزه

ابو صهیب حقانی

(به مناسبت چهارمین سالیاد شهادت عالیقدر منصور صاحب تقبله‌الله)

یاد و خاطره‌اش را در حالی زنده نگه می‌داریم که هنوز درد فقدانش تازه است؛ عالیقدر امیرالمومنین شهید تقبله‌الله در تکاپوی عزت اسلام و سربلندی مسلمانان از جانش مایه گذاشت و عمر گرانبهای خویش را فدای دین مقدس اسلام نمود او تا لحظهٔ اخیر زندگی در حرکت و فعالیت بود؛ هر کسی نامش را شنید و از تلاش و کوشش او خبر شد مثل ابرِ بهاران در غمش اشک باریده و برایش از رب متعال بهترین‌های آخرت را آرزو کرد.

منصور رهبر خردمندی بود که بدون اغراق برای رهبریت امارت اسلامی و قافلهٔ جهاد معاصر شخصیتی کم نظیر بوده، و بی‌تردید یک غنیمت و چانس طلایی بود؛ او خردمندانه جهاد معاصر را به پیش برده و رهبریت می‌کرد از مخالفتِ مخالفان و از ملامت ملامت‌گران خوفی به دل راه نداده و جز حق از کسی ترس و هراس نداشت.
چیدمان سیاسی و ترکیب رهبری منصور در شناخت افراد کلیدی امارت اسلامی و جابجایی آنها در وظایف مختلف، فراخ بخشی تشکیلات امارت اسلامی، توجه به ظرفیت و نیازهای زمانی، مشوره‌طلبی درامور جهادی با اهل خبره، توجه و احترام عمیق به علماء و مشایخ دینی، دلسوزی غیرقابل وصف او در دلسوزی ملت و مظلومیت افغانستان تنها صفات معدود از صفات نیک و خصال برجستهٔ آن رادمرد راه راستین بود.

شهید امیرالمومنین لحظهٔ آرام و قرار نداشت وقتی می‌دید ملت مظلوم‌اش زیر بمباران شدید متجاوزین و قوت‌های خارجی و ایادی اجیر آنها قرار دارد، درد ملت را کاملا درک و از غم‌‌شان لحظهٔ غافل نبود، دنیا و آسایش آن را بوسیده در طاق بلند گذاشته بود و هَم و غمش دین، ملت، آزادی سرزمین افغانستان از چنگ اشغال بوده و در این راه، فراوان قربانی‌ها را با جان و دل خرید.

شهید امیرالمومنین در صبر و حوصله کم‌نظیر بود هیچگاهی به خاطر شخص خود از کسی آزرده نمی‌شد، هزاران سخن نقد و نصیحت را از آحاد ملت، علماء و مجاهدین با صبر و حوصلهٔ مثال زدنی می‌شنید و تنها دغدغه‌اش آسودگی ملت عزیز و کسب رضای خداوند متعال بود؛ او با مستمندان ملت بسیار شفقت داشته و رهبری فرزانه و به حق دلسوز بود و از هیچ تلاشی در دور کردن غبار غم از رخسار هموطنان خود دریغ نمی‌کرد.

شهید امیرالمومنین هدف اصلی دشمنان صلیبی را به درستی درک کرده بود که چرا در افغانستان اینهمه جنگ و خونریزی به راه انداخته و چرا در تداوم تجاوز اصرار دارند، او با دل پر غم می‌دید که چگونه یک مشت خاین و وطنفروش همه چیز و ارزش‌های فاخر ملت افغانستان را بی‌محابا به فروش گذاشته و چگونه با آبروی ملت عزیز بازی کرده و چگونه به اسم ملت فاجعه خلق کرده و چگونه به خاطر خوش‌رضایتی کفار، خون هموطنان مظلوم خود را ناحق ریختانده و می‌‌دید عده‌ای فریب‌خورده چگونه در صف ظالمین مددگار ظلم شده اند.

شهید منصور صاحب مجبوریت‌های ملت مستضعف خود را کاملا احساس می‌کرد و شب و روز در تلاش بود تا بحران جنگ در افغانستان ختم شده و صلح و آرامش فضای کشور را آکنده از خوشی و صمیمت کند.

شهید امیرالمومنین بر خلاف تبلیغات زهرآگین دشمن که مدام چشم پیروزیهای روزافزون قافلهٔ امارت اسلامی به رهبری وی را نداشته و همواره مثل خار در چشم مخالفان بود؛ اما چون با خدایش روراست و با ملت خود وفا و عهد دوستی داشت و با سرزمین خود محبت قلبی داشته و از رنج و درد ملت خود کاملا آگاه بود، از زیر بارِ خروارها تبلیغات منفی دشمنان همواره سرخ‌رو و سربلند برآمده و چون افق نگاهش فراتر از مادیات و منافع دنیا را می‌دید بدون توجه به قیل و قال و دروغ و تهمت‌های دشمنان دست از مبارزهٔ برحق خود نکشیده بلکه هربار قوی‌تر، با نشاط‌‌تر و خیلی سرحال تر از گذشته به مسئولیت‌های خطیر جهادی پرداخته و همواره مجاهدین را نسبت به ملت مظلوم افغانستان، آیندهٔ با عزت فرزندان کشور و نجات کشور از بحران‌های مصیبت‌بار توصیه به خیر کرده و فرمان به نیکی می‌داد.

حقیقتا باید گفت المیهٔ شهادت عالیقدر امیرالمومنین منصور ضایعهٔ جبران ناپذیر بوده و خبر دردناک شهادت آن بزرگمرد به شمول ملت مجاهد و غیور افغان، تمام مسلمانان مظلوم در کشورهای کفر و اسلام از شرق گرفته تا غرب و از جنوب گرفته تا شمال را آزرده خاطر کرد و نسبت به حادثهٔ دردناک شهادت‌اش همگان ناخوش شده و مثل بدن کباب شدهٔ منصور هر کسی که عالیقدر امیرالمومنین منصور صاحب شهید را به درستی می‌شناخت کباب شده و واقعا در غم ایشان سوختند.

خداوند متعال جنت‌الفردوس را نصیب آن رادمرد گردانیده که واقعا اکنون در طلوع آفتاب آزادی و دمیدن خجسته بهار عزت، جای ایشان مثل بسیاری از شهدای والا مقام امارت اسلامی خالی است.
روح‌‌شان شاد، جایشان بهشت، و راه‌شان پر رهرو باد.