فقراء؛ از بی‌مهری دیروز تا عطوفت امروز

در این جهان هستی که زندگی خود را در آن سپری می‌کنیم، هر فردی به نوعی در یک جایگاهی قرار دارد که طبق آن نام‌گذاری شده و بر اساس آن، مورد خطاب قرار می‌گیرد و بدین ترتیب جایگاه انسان‌ها به شرح ذیل طبقه‌بندی می‌شود:

۱. افراد ثروتمند ۲. افراد متوسط ۳. افراد فقیر.

بدون شک کشور عزیزمان افغانستان، در مدت چهل‌واندی سال سوختن در آتش جنگ، تقریبا تمام داروندارش را از دست داده و مردمان این دیار نام‌دار با مشکلات گوناگونی دچار گشتند، و مشکلی که بیشتر از همه، به چشم می‌خورد، فقر و تهی‌دستی‌ است.

فقر؛ یعنی نگاه پرحسرت و شرم‌زدهٔ پدر زحمت‌کش که از خجالت، عرق خجالت از جبینش جاری‌ست؛ زیرا جگرگوشه‌هایش گرسنه سر بر بالین می گذارند. فقر؛ یعنی کودکان کار که با جسم ضعیف‌شان برای سیرکردن شکم خود و خانوادهٔ‌شان مجبور به انجام کارهای فراتر از توان خود می‌شوند و سنین کودکی خود را با کارکردن می‌گذرانند، در حالی در این دوره از زندگی باید راه تحصیل و فراگیری علوم را در پیش بگیرند.

فقر؛ یعنی نگاه حسرت‌بار کودکی که لباس‌های کهنه و پیراهن پینه‌دار‌ خود را با لباس‌ها و کفش‌های دیگران مقایسه کرده و کوله‌باری از بغض و اندوه تمام وجودش را فرا می‌گیرد، و در آخر، فقر؛ یعنی مادری که که برای لقمه‌ای نان، بر سر خیابان‌ها و نانوایی‌ها نشسته، تا با حصول آن، بتواند شکم یتیمانش را سیر کند.

بدین ترتیب برای فقراء، سلامتی بهترین خوشی، سیربودن شکم بهترین اتفاق و پوشیدن لباس تمیز و نو، بهترین لحظه است.

مردم ستم‌دیدهٔ افغانستان، در چند ده‍هٔ گذشته، شاهد فقر و تنگ‌دستی شدید بوده‌اند. حالا سوال این است که حکومت‌های پیشین که بر روی منصب و قدرت قرار داشتند، چرا نتوانستند برای بهبود و رفاه حال فقرا، چاره‌جویی کنند، در حالی که منافع ملی زیادی در اختیارشان قرار داشت؟!

این بی‌توجهی‌شان، بیان‌گر دو مطلب است: ۱. عدم حکومت‌داری خوب‌. ۲. ترجیح منافع شخصی بر منافع ملی

در زمان حکومت سابق، در سایهٔ بی‌توجهی مسئولان، فقر رفته‌رفته رو به افزایش بود و همه‌روزه بر تعداد فقراء افزوده می‌شد؛ زیرا نگاه مسئولان سرشار از تبعیض و بی‌عدالتی بود؛ اما در مقابل، مسئولین امارت اسلامی، همهٔ مردم را به یک دید و بدون تبعیض می‌نگرند. اگر امروزه با وجود فشارهای اقتصادی، بازهم شاهد کاهش چشم‌گیر فقر بوده‌ایم، این همه به برکت درک مسئولیت‌پذیری مسئولیت است که با توزیع درآمدهای ملی بین فقراء و ایجاد شغل برای عموم مردم، در حال خدمت‌رسانی هستند، و سفرهای همه‌روزهٔ مسئولین نظام به مناطق مختلف و حمایت‌شان از تهی‌دستان و بی‌نوایان، بهترین گواه بر این ادعا است.