سازمان‌های بین‌المللی چرا بر افغانستان زوم کرده‌اند؟!

دنیا را ستم فرا گرفته است. کودکان در گوشه‌وکنار این گیتی پرپر می‌شوند. خبرنگاران با گلوله‌های دشمنان به طور ناحق تکه‌تکه می‌شوند. جان روزنامه‌نگاران در خطر است. مادران، فرزندان و جگر‌گوشه‌های‌شان را جلوی روی‌شان از دست می‌دهند. جوانانی که امید آینده هستند با تمام آرمان‌ها و آرزوهای‌شان روانهٔ گورهای دست‌جمعی می‌شوند. پدرانی که برای بزرگ‌ کردن فرزندان‌شان تمام زندگی‌شان را صرف کردند، امروز هم خودشان می‌میرند و هم فرزندان و خانواده‌های‌شان را از دست می‌دهند. تبعیض بخشی‌های زیادی از این جهان را فرا گرفته است؛ مسلمانان در کشورهای دیگر مورد تعرض وحشیانه‌ای ددمنشان قرار می‌گیرند. کشورهای غربی با تمام توان، تجهیزات مدرن و پیشرفتهٔ شان را برای قتل عام، روانهٔ کشورهایی می‌کنند که مسلمانان را بی محابا به شهادت می‌رسانند. روزانه هزاران انسان‌ بی‌گناه مظلومانه از دم تیغ می‌گذرند. تمام این وقایع در روز روشن و در مقابل چشمان غربی‌ها و سازمان‌های غربی و مدافع حقوق (دروغین) بشر صورت می‌گیرد؛ اما آنان اصلا خمی به آبرو نمی‌آوردند؛ اما وقتی در افغانستان یک مجرم قصاص می‌شود و یا راهزنی که مردم از دست او در آزار هستند به زندان می‌رود و یا کسانی که خلاف قوانین، مرتکب جرم و جنایتی می‌شوند و برای مدتی بازداشت شده و سپس رها می‌شوند، صدای تمام نهادهای غربی، رسانه‌های غربی و سازمان‌های بین‌المللی را بلند می‌کند که چرا در افغانستان حقوق بشر رعایت نمی‌شود؟ چرا در افغانستان به مردم ظلم می‌شود؟ این نهادها بر افغانستان احساس خطر می‌کنند؛ اما نمی‌دانند که افغانستان فعلا به فرزندان واقعی و حقیقی خویش سپرده شده است. افغانستان به خادمان این ملت تفویض شده است. افغانستان در اختیار کسانی است که منافع ملت را بر منافع خود ترجیح می‌دهند و در راستای خدمت به وطن یک لحظه درنگ نمی‌کنند. الحمدلله، افغانستان حالا بهترین امنیت را داراست. افغانستان از لحاظ امنیت و آرامش روزهای خوشی را سپری می‌کند؛ روزهایی که در تاریخِ چند دههٔ افغانستان نمونهٔ آن خیلی کم است. در تمام ولایت‌ها، فعالیت‌های گسترده‌ای برای آبادانیِ وطن صورت می‌گیرد. اکثر مردم افغانستان از این حکومت و مسئولین ورجاوند آن راضی هستند و خواستار تداوم و بقای آنان هستند. سازمان‌های غربی و یا به اصطلاح خودشان مدافعان حقوق بشر، با وجود این‌که تمام این موارد را می‌دانند بازهم دنبال بحران‌آفرینی و ایرادگیری هستند. کشورهای غربی چرا به فکر نجات کودکان فلسطینی نیستند؟ سازمان‌های بین‌المللی چرا از زنان غزه نمی‌پرسند؟ نهادهای بشری چرا از حقوق بشر در هندوستان و سایر کشورهایی که قوانین تبعیض‌آمیزی را اعمال می‌کنند، سؤال نمی‌کنند؟ هیئت‌ها و مؤسسات مدافع حقوق روزنامه‌نگاران و خبرنگاران چرا از حقوق خبرنگاران در غزه دفاع نمی‌کنند که هر روز چندتن از آنان به خاک‌وخون می‌غلتند و شهید می‌شوند؟ در حالی که جان هیچ خبرنگاری در افغانستان در خطر نیست و آنان طبق قوانین کشور به‌طور آزادانه به فعالیت‌های‌شان ادامه می‌دهند. این سازمان‌ها چرا فقط افغانستان را می‌بینند؟ چرا فقط بر افغانستان زوم کرده‌اند؟ اگر کشورهای غربی دنبال بهانه‌جویی نیستند و هدف‌شان دوگانگی نیست و اگر واقعا می‌خواهند افغانستان هم‌چنان با ثبات بماند به‌جایی ایجاد تنش و چالش و سنگ‌انداختن در برابر مسئولین و حکومت، وارد تعامل سازنده و مثبت با این کشور شوند. به جای این‌که علیه حکومت تبلیغات کنند و مانع پیشرفت کشور شوند، با مردم آن همکاری کنند. اگر واقعا خیرخواه هستند و می‌خواهند بدون پیش‌برد اهداف شوم‌شان با این مردم هم‌کاری کنند، مسئولین امارت اسلامی اعلان کرده‌اند که ما خواهان تعامل مثبت و سازنده با جهان هستیم. هدف ما رفع مشکلات مردم و ملت عزیز است. هر کشوری که بخواهد در افغانستان سرمایه‌گذاری کند ما آمادهٔ همکاری هستیم. اما با گذشت بیش از دوسال‌واندی هنوز هم این کشورها و سازمان‌ها هم‌چنان بر مواضع خود هستند و بر ضد نظام اسلامی تبلیغات می‌کنند. پس معلوم می‌شود اهداف آنان خیرخواهی برای مردم نیست‌. اهداف آنان به بحران کشیدن افغانستان است. اهداف‌شان ایجاد فساد گسترده در کشور و اختلال در امنیت آن است‌. اهداف‌شان ممانعت از برپایی شریعت اسلامی است. مردم عزیز ما متوجه فریب، مکر و دسیسهٔ دشمنان باشند. هیچ موقع به ظاهر تبلیغات آنان فریب نخورند و دوست و دشمن‌شان را بشناسند.