رژیم کابل، ترور و پروپاگند

سخن روز:

رژیم کابل در حالی‌که در کابل و شهرهای بزرگ به ترور عالمان، آگاهان سیاسی، فعالان مدنی و شخصیت‌های متنفذ کمر بسته‌است، همزمان به پروپاگند در برابر امارت اسلامی هم رو آورده‌است. به باور اکثریت ملت، موقف ارگ در جریان روند صلح و مصالحه، مرادف پاشیدن تیل بر آتش است.
ارگ شب و روز مشغول اظهارات دروغین و دادن اخطارهای جنگ بر ضد صلح، امارت اسلامی و نظام اسلامی است و همچنان نامه‌ها و اعلامیه‌های ساختگی بنام امارت اسلامی صادر می‌کند. درین هفته، دو نامه جعلی منسوب به امارت اسلامی از آدرس رژیم کابل پخش شد‌. در یکی آن ادعا شده‌است امارت اسلامی پلان حملات بر پوهنتون‌ها، مساجد و نهادهای عام المنفعه را دارد. در نامه دیگری آمده‌است گویا مجاهدین امارت اسلامی اراده ترور فعالان مدنی، خبرنگاران و تحلیلگران سیاسی را دارند و…….
سخنگویان امارت اسلامی وقتا فوقتا اینگونه اتهامات دشمن را نه تنها رد کرده‌اند، بلکه تلاش ناکام دشمن برای بدنامی امارت اسلامی خوانده‌اند.
مقامات رژیم هر از گاهی به نقل از استخبارات خود آوازه‌های گوناگونی را پخش نموده و ادعا می‌کنند که درین جا و آن جا از یک حمله بزرگ جلوگیری کرده‌اند و یا امارت اسلامی چنین و چنان پلان‌های داشت و دارد. سوال اینست اداره‌ای که از حملات بر دفاتر، مقامات و کارمندان خود جلوگیری نمی‌تواند، چطور می‌تواند از پلان‌های حمله بر مردم و ادارات ملکی پیش‌ازپیش خبر باشد؟
یک نمونه تازه‌ی پروپاگند رژیم کابل در قضیه حمله‌ی پوهنتون کابل بود. در حالی‌که حمله هنوز پایان نیافته بود، امارت اسلامی دست داشتن خود درین حمله را رد نمود و آن‌را حمله وحشیانه خواند، اما ارگ به گونه پیهم این حمله را به امارت اسلامی منسوب می‌کرد و همچنان پس از پایان حمله جعلکاری‌های زیادی انجام داد تا امارت اسلامی را درین حمله دخیل نشان بدهد. اعماق، وبسایت داعش مسئولیت این حمله را به‌دوش گرفت و صحنه‌های ویدیویی تربیه مهاجمان را هم پخش کرد، اما ارگ باز هم تاکید داشت که این حمله را امارت اسلامی انجام داده‌است.
امارت اسلامی چه نیازی دارد که تاسیسات ملکی و مراکز تعلیمی را هدف قرار دهد؟ اگر خدا نخواسته امارت اسلامی چنین کارهای انجام می‌داد هدف قرار دادن اینگونه اماکن عمومی بسیار آسان است و همه‌روزه ده‌ها اهداف را از بین برده می‌توانست.
باور عمومی اینست که موقف، روش و عمل‌کرد کنونی رژیم کابل در حقیقت تلاش‌های برای سبوتاژ کردن گفتگوهای صلح است. ارگ به‌هدف از بین بردن فرصت کنونی صلح از هیچ‌گونه وحشت دریغ نمی‌ورزد، بمباردمان‌های خانه‌ها و قریه‌ها را به‌مراتب افزایش داده‌است و شماری زیادی مکاتب، مدارس، مساجد، بازارها و اماکن تجمع مردمی هدف قرار گرفته‌اند، مدرسه‌ای را در تخار بمبارد کرد و حملات کورکورانه در لوگر، میدان شهر، غزنی، قندهار، بدخشان، فاریاب، پکتیا، کنر و….نیز از چهره جنگ‌طلبانه رژیم پرده بر می‌دارد.
رژیمی که امنیت پایتخت را تامین نمی‌تواند، از ملت خود عقب دیوارهای کانکریتی پنهان می‌شود، در اثنای بیرون شدن از ارگ تمام شهر را می‌بندد و از جنرالان، وزیران، والیان و قومندانان خود محافظت نمی‌تواند، اگر اندک‌ترین احساس و غیرت افغانی هم می‌داشت باید استعفا می داد و فرزندان اصیل و مجاهد کشور را می‌گذاشت که کشور مظلوم را از فاجعه مرگبار کنونی نجات می‌دادند. وگرنه، هرگز نمی‌توانند با ترور و پروپاگند، خود را از شکست، بی‌باوری و نفرت مردمی نجات دهد، بلکه این اعمال شوم شان عامل عمده‌ی نابودی آن‌ها خواهد گردید.