بدون تعمیل پیمان، دیگر بدیلی نیست

سخن‌روز:

سیگار می‌گوید امریکا در سال گذشته به ارزش ۸۲ ملیون دالر وسایل جنگی را برای عساکر رژیم کابل خریداری کرده و روند تسلیم دهی آن هنوز دوام دارد.
از سوی دیگر در راپور بانک جهانی آمده‌است که از سال ۲۰۱۴ میلادی تا اکنون گراف فقر در افغانستان از ۳۵٪ به ۷۲٪ بالا رفته‌است.
از یکسو لاف زنی از کمک‌های بشر دوستانه و وعده‌های آمدن صلح به مردم افغانستان، اما از سوی دیگر خریدن و سپردن ملیون‌ها دالر اسلحه به عساکر مزدور خود در جریان پروسه صلح، که سبب تحریک آن‌ها به جنگ است، اگر این اقدام در برابر صلح و سبب زیادت فقر نیست، پس چیست؟
اما با این همه، بعضی مقامات گمنام ناتو به فرمایش و لابی گری مزدوران داخلی شان، بر امارت اسلامی تهمت می بندند که در روند صلح به تعهدات پیمان دوحه عمل نکرده و گویا عساکر شان تا دیر زمانی در افغانستان می‌مانند.
اداره کابل که بدون او هم از خود امیدی ندارد، نمی‌خواهد که جنگ در افغانستان پایان یابد و امریکا و ناتو نیروهای خود را به گونه کامل از افغانستان بکشند، ایشان می‌خواهند که خارجی‌ها برای همیشه اینجا بمانند و به کوردینات ایشان به کشتار افغان‌ها دوام بدهند.
مقامات کابل می‌خواهند که پیمان دوحه را سبوتاژ کنند، مذاکرات بین الافغانی را به تعویق بیاندازند و جلو صلح را بگیرند، تا این قدرت بی‌اختیار و دالرهای امریکایی را از دست ندهند.
از همین سبب به کشتارهای مرموز عالمان، فعالان مدنی، شاگردان پوهنتون‌ها، خبرنگاران و دیگر مردم ملکی به نام داعش و نام‌های دیگر کمر بسته اند.
ایشان پروایی این را ندارند که این ملت در چه‌قدر حالت دردناک قرار دارد، ایشان در فکر این هم نیستند که این جنگ نه تنها در تاوان امریکاست، بلکه سبب تباهی افغانستان هم می‌گردد.
این مقامات که بین خود هم دست و گریبان هستند، چه فکر می‌کنید که چه‌قدر به غم ملت هستند و چه‌قدر در مورد پروسه صلح، جدی هستند؟
دزدی‌های علنی، کشتارهای مرموز، تلاش برای ملیشه سازی و انارشیسم، پروپاگند مقامات بلندرتبه در برابر صلح، تبعیض‌های قومی و سمتی و جنجال‌های دیگر، به کار روزمره‌ی این مقامات تبدیل شده‌است.
اینکه امریکا و ناتو به این فریب و تزویر مزدوران دست‌نشانده شان باور می‌کنند و یا به اراده مردم افغانستان ارج می‌گذارند؟ این انتخاب به خود شان مربوط است. اما حوصله افغان‌ها در برابر اشغال دیگر پایان یافته و کشورهای همسایه و منطقه و جامعه جهانی هم درین مورد با افغان ها هم‌نظر هستند، که باید گلیم اشغال هر چه زود برچیده شود. همین اشغال است که افغانستان را با تباهی دچار ساخته، سبب جنگ و جدل گردیده و امنیت منطقه را نیز با خطر مواجه ساخته است.
افغان‌ها دیگر هرگز آماده نیستند که خارجی‌ها با بهانه های واهی در تلاش دوام اشغال باشند، بدون تعمیل پیمان دوحه دیگر هیچ بدیل مناسب وجود ندارد. این پیمان تاریخی فرصت خوبی‌ست که باید هر دو جانب به آن متعهد باشند و معضل ۲۰ ساله بلکه ۴۰ ساله افغانستان را با پایان اشغال، نقطه پایان بگذارند، تا صلح دائمی جاگزین آن شود