تا بگرام…!

«این دو خاطرهٔ کوتاه، شروع سلسله‌ خاطرات مختلفی از گرفتاری، اسارت و زندانی مجاهدین است که در ستون “جنایات جنگی” در سایت الاماره دری نشر خواهد شد.
امید است خداوند منان قربانی‌های اسیران و زحمت نویسندگان، مترجمان و نشر کنندگان را به درگاه خود قبول کند»
با احترام: ادمین سایت الاماره دری

مولوی محمد طاهرشاه صدیقی
ترجمه: عمر قندهاری

خاطره اول:
در سال ۲۰۰۷ اشغالگران آمریکایی در یک حمله من را اسیر کردند و به پایگاه هوایی بگرام بردند، در میان یک دایره بزرگ روی زمین من را انداختند، یک سرباز زن آمریکایی (به نام سولجره) آمد و با صدای بلند به من گفت (دیس ایز مای هاوس) اینجا خانه ماست، تو در اینجا زندانی هستی، سعی نکنی فرار کنی، با سربازان جنجال نکنی و …
تنها خاطرهٔ بدی که در تمام مدت زندان داشتم همین بود که در خانه (وطن) خودم افغانستان به من گفت: «ایز مای هاوس/ اینجا خانه ما (آمریکایی‌ها) است».
دیروز از این خانه بار خود را بستند و میدان (خالی) از آنان به ارث باقی ماند، الحمدالله حمدا کثیرا.

خاطرهٔ دوم
مستنطق آمریکایی (متی هو) از من پرسید که وضعیت به کدام طرف روان است؟
من (نویسنده) به او گفتم: شما چه فکر می‌کنید، از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۷ وضعیت به کدام طرف روان بوده است؟
مستنطق به من گفت: اکنون جنگ شدید شده و جنگ در بسیاری از ولایت‌‌ها جریان دارد.
من به او گفتم: این سطح از جنگ تشدید خواهد کرد، تا زمانی که شما را مجبور به خروج از کشور خود کنیم.
مستنطق آمریکایی (متی هو) خندید و به من گفت: “مگر نمی دانی که ما تمام تکنالوژی آمریکایی را به بگرام آورده‌ایم؟”
به او گفتم، این سخن آنجا صدق پیدا می‌کرد که جنگ بین دو تکنالوژی بود، اما اکنون جنگ بین تکنالوژی و ایدیالوژی (عقیده) است و ایدیالوژی، تکنالوژی را شکست خواهد داد.
مستنطق آمریکایی و مترجم افغان هر دو به من خندیدند و وانمود کردند که من هیچی نمی‌دانم و آن‌ها همه چیز را می‌دانند.
اما امروز می‌بینید که تکنالوژی پیروز شد یا ایدیالوژی؟
دیروز رییس جمهور بایدن گفت که دیگر نام افغانستان را جلویم نگیرید.