روایت سفر کودک مسلمان روهینگیایی

کودک هفت ساله روهینگیایی در حالی مسیر پر گل و لای و پر مشقت برای رسیدن به بنگلادش را پیمود که خواهر خوردش را روی پشتش حمل می کرد.

یوسار حسین، کودک هفت ساله روهینگیایی در حالی مسیر پر گل و لای و پر مشقت برای رسیدن به بنگلادش را پیمود که خواهر خوردش را روی پشتش حمل می کرد.
او با پای برهنه و درحالی که هنوز لباس مدرسه را به تن داشت به بنگلادش رسید.
یوسار یکی از صدها هزار مهاجری است که در پی افزایش خشونتها علیه مسلمانان و قتل عام و کشتار آنها، مجبور به فرار بسوی کشور همسایه بنگلادش شد. او که در پی این خشونتها هم پدرش و هم خانه‌شان را از دست داده بود، می گوید: خواهرم خیلی سنگین است. فکر نمی کردم بتوانم تمام مسیر او را روی پشتم حمل کنم.
ورود موج جدید مهاجران از میانمار به بنگلادش از ۲۵ ماه حوت آغاز شد؛ اردوی کشور برما (میانمار) دست به حمله تهاجمی به قریه ها و شهرهای این اقلیت مسلمان زد و چنان مظالم و وحشتی براه انداخت که در تاریخ محاصر جهان مثال کمی بمانند آن دیده می شود.

فیروزه بیگم، مادر یوسار می گوید که به خانه آنها در شهر «راته دانگ» میانمار (Rathedaung) حمله شد. آنها فریادهای بلندی شنیدند و شاهد بودند که شعله‌های آتش هرآنچه را که داشته اند، در خود فرو برده است.
پدر یوسار درحالی که سعی داشت فرار کند به شهادت رسیده است اما مادر خانواده به همراه سه فرزندش توانسته‌اند بگریزند.

اعضای این خانواده مدت شش روز را پیاده پیمودند تا اینکه سرانجام به رودخانه «ناف» رسیدند.
آنها سپس با یک قایق چوبی خود را به بنگلادش رسانده اند و یک روز دیگر را نیز با پای پیاده و گاهی با موتر گذرانده اند تا سرانجام در تاریخ ۲ اکتبر توانسته اند به خانه یکی از بستگان مهاجرشان در بنگلادش برسند.

این تنها سرنوشت دردناک یک خانواده و صدها هزار خانواده مسلمانان میانمار است که جهانیان خاموشانه با چشمانی باز شاهد همهء حوادث و واقعات اسفناک و دلخراش هستند.
از نقطه نظر جهانیان سکوت مسلمانان به معنای قسمت ازلی برای استقبال از مرگ و درد است و قیام مسلمانان نشانهء تروریست بودن و دهشت افکنی است. در چنین شرایط تحمیلی از سوی استکبار و استثمار جهانی مسلمانان باید یا در حالت سکوت و خاموشی بمیرند و یا تحت نام تروریست بودن و دهشت افکن از بین برده شوند.

پس این اختیار ملت های مسلمان است که کدام راه مرگ را انتخاب می کنند؟