به‌یاد اختر تابندهٔ افغانستان

محمد داود مهاجر

اخــتر تابــندهٔ ایــن مــرز و بــــوم
دشـمـن تـوفنـدهٔ هـم شـرق و روم

ای کـه بـودی دشـمنان را زهـر جام
از وجـودت اهـــرمـن خشکیده کام

نعــره‌ هــای پــاک تکبــیرت بـــلنــد
سـدّ راه دشـمــنان بـودی دوچــــند

ای زعیـم و رهـبری فرخُــنـده نــام
همـــدم «مــلا عـمر» آن پــیر تــام

نیــک بـــودی نائــب آن بـت شــکن
ســــــرور آزادگـــــان در انـــجــمـن

زین سبب شد تیــر دشمن در کمین
تا ربــاید گــوهـــر نــایـــابِ دیــــن

ای صـــدای حـق ز تو شــد بر قـرار
بـعد مُــلا، نیـــک بــودی اخــتـــیار

تاج غیرت بر سرت چون نــور خُوْر
بعـدِ رهبـــر، رهبــرم گشــتی تو حُر

بـهر مـا بـودی امیــرا! چــون عـمـر
خون سرخت کوه و دشتم را قــمر

یـاد تـو پاینــده اسـت در قلــب‌ مـا
ای امیـرِ جــان و قـلب و جســم‌ ها

ای مـهاجر رحمت حق می‌فــرسـت
بــر روان «اختــرِ» نیـــکو سـرشت