بهانه‌های غرب‌ها برای کشتار و تحریم ملت‌ها

در طول اشغال بیست‌سالهٔ افغانستان توسط بیگانگان، مقابله با «تروریست» تنها بهانه و دست‌آویزشان برای حمله به این کشور و کشتار مردمش بود. نکتهٔ قابل تأمل این است کلمهٔ «تروریست» نزد هر دولتی معنای متفاوتی دارد، به‌گونه‌ای که اگر گروهی مخالف منافع آمریکا باشد و بردگی آن را نپذیرد، وی را «تروریست» نامیده و به همین نام معرفی‌اش می‌کنند، اگر‌چه گروه مذکور، خادمان واقعی و فرزندان اصیل کشور خود باشند؛ اما همین گروه اگر مخالف منافع قدرت‌های جهانی نباشد، آن قدرت‌ها، او را گروه آزادی‌بخش و مدافع آن خاک می‌دانند.

پس می‌توان گفت: کلمهٔ تروریست معنای مشخص و تعریف واحد جهانی ندارد، و هر کشوری که کدام گروهی مخالف منافعش باشد، آن را تروریست نام‌گذاری می‌کند. پس آن عده مسلمانانی که منافع امت اسلامی را در جهان در دستور کار خود قرار داده‌اند و به حرف سازمان‌های تحت سیطرهٔ قدرت‌های جهانی گوش نمی‌دهند، از جانب جهان کفر، به عنوان «تروریست» معرفی می‌شوند، در حالی که خادمان واقعی جهان اسلام همین‌ها هستند و بس.

پس اشغال بیست‌سالهٔ افغانستان توسط جهان غرب، برای گردن‌نهادن ملت افغان به منافع آمریکا بوده، نه آسایش این ملت و آبادی افغانستان، چنان‌که بعضی از اقشار جامعه چنین فکری داشتند. لله‌الحمد، سرانجام اشغال‌گران با تمام پروپاگاندهای (تروریست) که به افغان‌ها برچسپ زدند، و ظلم‌هایی که بر سر این ملت روا داشتند، با شکستی خفت‌بار مواجه شدند، و روزبه‌روز ملت افغان و جهان متوجه دسیسه‌پروری و توطئه‌های دروغین آمریکا علیه افغان‌های واقعی، و خادمان این مرز و بوم شدند و دانستند که کلمهٔ «تروریست» جز دست‌آویزی برای کشتار، چاپه‌زدن و به بگرام و گوانتانامو‌بردن ملت افغان، چیز دیگری نبوده است.

بعد از شکست و فرار خارجی‌ها از افغانستان، آن‌ها دنبال بهانه و دست‌آویز جدیدی شدند تا از آن دسیسه استفاده کرده و علیه این ملت و دولت، فشارهای بین‌المللی و تحریم‌های غیر عادلانه وضع نماید، و این دست‌آویزها عبارت‌اند از «حقوق بشر، آزادی بیان و حکومت همه‌شمول».

در حقیقت این کلمات با محتوای زیبا، اما مملو از نیرنگ‌بازی‌های سیاسی برای به‌دست‌آوردن منافع کشور‌ها در افغانستان هستند. جهان غرب بالاخص آمریکا برای منقاد‌نمودن امارت اسلامی در برابر منافع‌شان «حقوق بشر و آزادی بیان» را بهانه و دست‌آویزی برای خود قرار داده‌اند، و کشور‌های منطقه و همسایه که در حکومت‌های گذشتهٔ افغانستان جواسیس داشتند و وزارت‌ها بر اساس سهم‌بندی قدرت‌های منطقه تعیین می‌‌شد، امروز باری‌دیگر در پی‌ به وجود‌آوردن، همان‌گونه حکومتی هستند، و بهانهٔ رسیدن به حکومت مذکور را، «همه‌شمول» نام‌گذاری کرده‌اند، تا باشد که پیش‌رفت و آبادی این ملت را از طریق این ترفندهای فریبنده، مهار کنند.