هم‌دلی از هم‌زبانی بهـتر است

عبدالواحد قلندرزهی هم‌زبانی تنها در گفتار نیست؛ بل‌که آن در وابستگی و پیوستگی‌دلی و فکری هم هست.

افرادی ‌که افکار متفاوت و گرایش‌های مختلف‌ دارند، گویا با هم بیگانه و نامحرم هستند و همراهی این‌گونه مردم با یک‌دیگرسخت است و این ‌مشکل و عناد و تضاد دلی و فکری را حضرت مولانا جلال ‌الدین رومی در کتاب مثنوی معنوی بسیار آسان توضیح داده است.

به این‌ بیت مولانا دقت فرمایید:

هم‌زبانی خویشی و پیوندی ‌است

مرد با نامحرمان چون ‌بندی است

هم‌زبانی واقعی خودمانی بودن و ارتباط دل و اندیشه است، شخص احساس می‌کند با افرادی که صفات متضاد از قبیل ‌کفر و ایمان، شجاعت و بزدلی، سخاوت و بخل … دارند، گویا در زندان زندگی می کند.

بنا بر این واقعیت گاهی مشاهده و احساس می‌شود که یک ترکی با یک هندی دیگر از جهت هم‌گرایش بودن یک ملت و همزبان‌اند، اگر چه گفتار یک‌دیگر را نمی‌فهمند، باز هم این واقعیت بسیار روشن است و هم در بسیاری موارد مشاهده می‌شود که دو ترک بنا بر اختلاف گرایش‌های فکری و اندیشه‌های دلی از یک‌دیگر سخت بد دل همانند بیگانگان زندگی می‌کنند، گویا زبان یک‌دیگر را اصلاً نمی‌فهمند، اگر یکی از کوچه‌ای رد می‌شود، آن دیگر راه دیگری را می‌پیماید، پس این مطلب از نظر علمی و عقلانی ثابت شد که هم‌دلی از هم‌زبانی خوش‌تر است.

ای بسا هندو و ترک هـم‌زبان

ای بسا دو ترک چون‌ بیگانگان

زبان خودمانی بودن خود چیزی دیگر است و هم‌دل بودن از هم‌زبان بودن بالاتراست.

پس زبان محرمی خود دیگر است

هم‌دلی از هم‌زبانی بهـتر است

هرگاه دو نفر دارای دو زبان جداگانه باشند، آن‌گاه دیگر کسی که از هردو زبان آگاهی دارد ترجمه می‌کند.

اما کسانی که هم‌دل و هم عقیده‌اند اگر چه زبان‌های‌شان گوناگون است بدون گفتار، اشاره وثبت و ضبط ‌از راه چشمه‌ی دل هزاران ترجمان بر می‌خیزد، محبت، دوستی، آشتی ، کشش‌ها و جاذبه‌های عاطفی به خودی خود کار ترجمه را درست انجام می‌دهد.

غیر نطـق وغیرایمـا و ســجل

صد هزاران ترجمان خیزد ز دل