پاکستان به یاد داشته باشد!

مـن از بـی‌گـانـگان هـرگـز نـنـالـم
که با من هرچه کرد آن آشنا کرد

کشور ما در همسایگی پاکستان قرار دارد؛ کشوری که خود را جمهوری اسلامی می‌نامد و ارتشش با شعارهای ایمان و تقوا خود را باایمان‌ترین و قوی‌ترین ارتش در خاورمیانه تبارز می‌دهد.
پاکستان باوجود اینکه اکثریت قاطع آن را مسلمانان تشکیل می‌دهند و انتظار می‌رفت که در زمان حملهٔ آمریکا، اولین پشتیبان و حامی ملت و دولت ما می‌بود؛ اما برخلاف تصور، ضد منافع ملی ما و امت اسلامی گام برداشت و همواره تا آخرین لحظات، با اشغالگران و کافران همدست بود!
این درحالی است که اسلامیت و همسایگی خودش درخواست حسن همجواری و همدردی در مشکلات را دارند و باید دولت پاکستان در تمامی مشکلات پشتیبان ما می‌بود؛ اما ما از این همسایهٔ نامیمون، غیر از ظلم، جفا و تحقیر چیزی دیگر ندیدیم.
حساب ملت‌ها جداست. ملت پاکستان یک ملت مؤمن و مسلمان است؛ اما احزاب و کسانی که یکی پس از دیگری در پاکستان بر کرسی قدرت می‌نشینند، همیشه از پشت به ما خنجر زده‌اند و هیچ‌گاه خواهان بهبودی و امنیت در افغانستان نبوده‌اند.
هنوز از یاد ما نرفته است که پاکستان چگونه در حمایت از اشغالگران آمریکایی دست‌ها و پاهای ما را بسته و دودستی به آنان تسلیم می‌کرد.
هنوز از یاد نبرده‌ایم که عبدالسلام ضعیف‌ها را چگونه تحقیرآمیز به گوانتاناموی آمریکا فرستاد!
شهادت مولوی عبیدالله‌ و استاد یاسر هنوز هم زخمی ناسور و مرحم نهاده نشده است.
قطار ناوگان‌های لوجیستیکی آمریکا و پروازهای مستقیم آن‌ها از پایگاه‌های پاکستانی هنوز در اذهان تداعی می‌شود.
ظلمی که پاکستان در حق مردم ما کرد، هیچ دولت دیگری نکرد.
اما در پهلویی دیگر امارت اسلامی با حسن نیتی که داشت همهٔ این دردها را به باد فراموشی سپرد و راه حسن همجواری را برای آیندهٔ خود ترسیم کرد؛ اما حلقه‌های مغرضی که در دستگاه حکومت پاکستان جای گرفته‌اند، در حقیقت عروسک‌هایی هستند که به اشارهٔ آمریکا می‌چرخند و دیکته‌های همانان را اجرا می کنند؛ این دسته از حلقات نه به منفعت پاکستان فکر می‌کنند و نه حق همسایگی را مراعات می‌نمایند؛ آن‌ها بر اساس پیسه‌هایی که از اربابان خود دریافت می‌کنند، در واقع در حق مردم خود و بلکه تمامی امت جفا می‌کنند.
تجاوز به حریم کشور ما در این روزها و بمباردمان خانه‌های ملکی یکی دیگر از همان سلسله مواردی است که پاکستان از روزهای اول پیروزی امارت اسلامی تا حالا در حدود نقطه فرضی مشکلات ایجاد می‌کند و گاهی با صدور حکم اخراج مهاجران، خواهان واردکردن فشار بیشتر بر حکومت نوپای امارت اسلامی است.
پاکستان باید بداند که سیاست زور همواره اینجا با شکست روبرو بوده است و باید به سیاست دیپلوماسی و احترام مقابل روی آورد!