مختصری از زندگی‌نامۀ شهید «عبدالعزیز خالد» تقبله الله

نویسنده: ابوالمرصاد ذوالفقار

شهید نامدار عبدالعزیز خالد (تقبله‌الله) فرزند «عبدالرحیم» اهل قریۀ کابلک ولسوالی «فیروزکوه» ولایت غور بود. نامبرده در سال ۱۳۸۷ هـ ش در منطقهٔ «دشت‌شیدایی» ولایت هرات در یک خانوادۀ متدین و مجاهدپرور چشم به جهان هستی گشود. وی روزهای کودکی را در زیر سایۀ پُر مهر والدین خویش سپری نمود. و آموزش ابتدای را نزد ملا امام مسجد قریهٔ خود می‌خواند و همچنان در کنار آن مشغول خدمت به والدین خویش بود.

شهید خالد در روزهای اول‌ نوجوانی قدم گذاشته بود که از جهت فشار فقر و بی‌اقتصادی راهسپار کشور ایران شد. وی دوسال کامل را در ایران سپری نمود و دوباره عازم افغانستان شد و به آغوش گرم خانوادۀ خویش برگشت. و از آنجایی که شوق زیادی به سنگر و میدان جهاد داشت و مبارزه در برابر تجاوز امریکا را مسؤلیت خود می‌دانست و با احساس این‌که جوانان در قبال آزادی میهن مسؤلیت‌شان بیشتر بوده و باید در آزادی آن از اشغال کفار نقش داشته باشند مصمم بر آن شد تا به کاروان جهادی شهید عکرمه بپیوندد.

شهید عبدالعزیز خالد یک جوانی جامع الاوصاف بود که در بین مجاهدین، جوانان هم‌سن‌وسال خود و هم‌رکابان میدان جهاد در تقوی، اخلاص، امانت‌داری و ایمانداری نمونه بود. او جوانی بود که در زیرکی، استعداد، غیرت، صداقت و اطاعت قابل رشک بود. در راکت مسلکی بود از همت‌والایی نیز برخودار بود. همینکه نام او در میدان جهاد برده می‌شد دشمن به لرزه می‌افتاد و به محض این‌که صدای کفر شکن و طاغوت ستیزش به گوش مفسدین می‌رسید همه سراسیمه فرار را بر قرار ترجیح می‌دادند.

شهید خالد با وصف این که جوان بود بسیار قلبی پاک و مهربانی داشت هم‌نوایی مظلومین و هم‌نشینی با فقرا را دوست داشت و از صفات بارز وی به شمار می‌رفت مصداق آیه «أشداء علی الکفار رحماء بینهم» بود. مرد از جنس وفاداری با همراهان و همسنگران چنان محبت داشت که دو برادر با هم در یک خانواده دارند. دوستان از همنشینی وی هنوز سیر نشده نبودند و او در طلب شهادت می‌تپید و همواره شهادت را آرزو می‌کرد و شب‌وروز به دنبال تحقق رویای خویش انتظاری می‌کشید. در عهد خود صادق بود و صادقانه به آرمان خود رسید.

شهید عبدالعزیز خالد در سال ۱۳۹۹ هـ ش در یک نبرد تاریخ ساز بالای پوستۀ اجیران کرایه شدهٔ امریکا در حال تعرض توسط گولهٔ هاوان دشمن جام‌شهادت را به سرکشید و به سوی آسمان‌ها عروج ملکوتی نمود. و همسنگران را با انبوۀ از غم و اندوه در فراق خویش نشاند و این پیام را با خون خود به همسنگرانش نوشت: خون، سنگر، سلاح و آرمان من نزد شما امانت ماند به آن‌ها خیانت نکنید. روح او شاد و راهٔ او پُر از راهروان باد.!