رمضان ماه اوج و عروج!

نویسنده: عبدالقدیر صالحی
همه ساله وقتی ماه مبارک رمضان نزدیک می شود، ما مسلمانان از فراز منابر مختلف، پیرامون اهمیت و جایگاه رمضان سخن های فراوانی را در روشنایی آیات وحی و رهنمود های نبوی ایراد می کنیم، و تا آنجا که واژه ها و تعبیرات ما را یاری می کنند در باب فضیلت این ماه مبارک و سعادت آفرین، قلم ها را به جولان در می آوریم.
به حق این ماه بیش از این هم سزاوار تمجید و تجلیل است. و باید هم به حکم باور بر (ذَلِکَ وَمَنْ یُعَظِّمْ شَعَائِرَ اللَّهِ فَإِنَّهَا مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ) از این ماه نور و برکت، که نزد پروردگار متعال ارزش والای دارد، با همه توش و توان، بزرگداشت به عمل بیاوریم و برای غنیمت شمردن این فرصت ایمان پرور، یکدیگر را متذکر شویم.
اما آنچه که در گیر و دار تعریف ها و بیان فضیلت های این ماه، از دید و بصیرت تعداد زیادی از ما پنهان می ماند، این است که فکر می کنیم فضیلت و برکت ماه رمضان برای خواب زدگان و بیدار دلان یکسان فرود می آید، غافل از اینکه رمضان با همه فضیلت های که با خود دارد، تنها برای کسی ماه فضیلت و برکت است که با خواست و ارداده و از سر ایمان داری، به استقبال این ماه برود و خواهان نور و معنویت و هدایتی شود که در پرتو اخلاص و تقوای الهی و با شب زنده داری ها و روزه داری های مخلصانه نصیب مهمانان الله می شود، واین ماه برای کسانی که از سر تن پروری و غفلت دل به خدا نمی سپارند و دعوت حق را لبیک نمی گویند نه تنها که ماه برکت و سعادت نیست که ماه نگون بختی و تیره روزی و ناکامی در یک آزمون الهی است!
ماه مبارک رمضان مانند باغی است که همه ساله درختانش با انواع و اقسام میوه های خوشگوار به ثمر می نشیند، و تنها کسانی می توانند از منظره ی دیده نواز درختان پر ثمرش لذت ببرند و از میوه های گوارایش،کام جان شیرین کنند که دعوت صاحب باغ را پذیرفته و در سایه سار جان بخش آن به گلگشت پرداخته باشند؛ اما تنها تعریف و توصیف این باغ پر میوه، برای کسی که پشت دیوار هایش جا مانده و دعوت را نپذیرفته و نخواسته است از میوه های خوشگوارش بهره مند شود، سودی ندارد و لذتی ایجاد نمی کند و چشمی نمی نوازد!
آری ما باید با چنین ذهنیتی به استقبال رمضان برویم که این ماه باغی پر از میوه های رحمت و مغفرت و رضوان الهی است، وانسان های خدا جو را در پناه پارسایی و زهد، بر خوان میوه های سعادت و خوشبختی مهمان می کند که میزبانش خداست!
کام جان را شیرین کردن با میوه های عبودیت و بنده گی و رسیدن به حلاوت و زلال گوارای ایمان فقط در سایه سار همین باغ خرم و سرسبز میسر است!
میوه های از توبه و انابت، استغفار سحرگاهی و قرار گرفتن در زیر باران رحمت بی کران الهی و نشستن بر تخت غفران و بخشش نیز در همین باغ به ثمر می نشنید!
پس چه خوب است که فرصت را غنیمت شمرده پذیرای دعوت پروردگار خود به این باغ خوش منظر و پرثمر شویم؛ از میوه های تزکیه و تهذیب روان، مشق صبوری و چیره شدن بر هوای نفس، تقوا و اخلاص، کمال بنده گی و هزاران میوه¬ی خوشگوار دیگر لذت برده و مهمان پروردگار خود شویم.
چه خوب است که در پهنای این باغ دل آرا و دیده نواز، قلب های مان را برای کشت معنویت و غرس نهال عبودیت وعمل صالح آماده سازیم و زبان به ذکر و یاد پروردگار تر و معطر داریم و تن به غفلت نسپاریم، از هوای تازه و نفس های قدسی این ماه الهام خیر و خوبی بگیریم و به زلال وحی دل بسپاریم و از قرآن توشه برگیریم، روح و روان مان را از فرش به سوی عرش به پرواز در آوریم و به سوی حضرت دوست اوج بگیریم و عروج کنیم!