نوشتۀ: انجنیر محمد نذیر تنویر، هالند

بمناسبت شهادت امیرالمؤمنین ملا اخترمحمد منصور

در شرایط افغانستان، رهبران عموماٌ نقش کلیدی داشته اند، تاجائیکه در عدم موجودیت شان؛ امور کشوری و تنظیمی را، دستخوش انواع بحران گردانیده و روش کاری ایشان را زیر سوال برده است. حتی در جریان های غیر اسلامی، این عدم موجودیت رهبران، باعث بطلان خط فکری ایشان نیز گشته؛ که احیاناٌ برای حضور سیاسی دوباره، لباس عوض نموده و در عدم هویت ضمیر اصلی شان، در صحنه حضور یافته اند، که مصداق این سخن در جریان های کمونیستی و سیکولار به وضاحت مشهود است.

اما در اسلام؛ در حالی که «رهبران رسالتمند» و افراد نخبه، نقش مؤثر در پیشبرد امور را داشته اند، مگر هیچگاه مسیر «خط فکری» را تحت شعاع قرار نداده اند. و اگر چنین اتفاقی نیز رخ داده باشد، نقص در رهبران بوده، که از مسیر «اسلام اصیل» عدول نموده اند. ایشان خود و مقلدین شان را در تاریکی های گمراهی زیر واژه اسلامی مسیر داده و فقط با شعارها و القاب بزرگ اکتفا ورزیده اند که در عدم موجودیت رهبر؛ احزاب شان یا ازهم پاشیده و یا در وابستگی حل گشته اند.

بلی! خالق هستی برای بندگانش می آموزد که افراد می آیند و می روند، اما «شریعت الهی» ماندگار است، ولو این فرد الگوی بشریت محمد مصطفی صلی الله علیه وسلم باشد:

وَمَا جَعَلْنَا لِبَشَرٍ مِّن قَبْلِکَ الْخُلْدَ ۖ أَفَإِن مِّتَّ فَهُمُ الْخَالِدُونَ ﴿الانبیاء:٣۴﴾

^{(ای محمد!)} و پیش از تو برای هیچ بشری جاودانگی قرار ندادیم؛ پس آیا اگر تو بمیری آنان جاویدان خواهند ماند؟!

اینجاست که الله^(ج) مقام و منزلت محمد صلی الله علیه وسلم را نسبت به تمامی بشریت مشخص ساخته و وی را در مثال می گنجاند، که اگر وی بمیرد، دیگران چگونه جاودانه خواهند ماند؟ و در ضمن این دستور الهی صریحاٌ خط بطلان بر اندیشه های یهود و نصارا، صوفیزم و رافیضم (نسبت به حیات عزیر^(ع)، عیسی^(ع)، خضر و امام زمان تخیلی) را نیز می کشد!

اندیشه ناب اسلامی و خط مشی آن، روی همین مطلب در سوره {الزمر:۳۰} و {آل عمران:۱۴۴} تأکید دوباره شده، که در ادامه این مطلب؛ الله^(ج) مسلمانان را مورد پرسش قرار می دهد:

وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ ۚ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَىٰ أَعْقَابِکُمْ ۚ… ﴿آل عمران:١۴۴﴾

جز این نیست که محمد پیامبرى است که پیش از او پیامبرانى دیگر نیز بوده ‌اند. آیا اگر وی بمیرد یا کشته شود، شما به آیین پیشین خود باز مى‌گردید؟

بلی! تأثر و ریختن اشک، تمثیلی از قوت «صله رحم» در درون یک فرد می باشد، که معیار های انسانی و اسلامی وی را ثابت می سازد!

یکی از نشانه‌ های ضعف ایمان یا زوال آن؛ درد نکشیدن و غمگین نشدن از برای دردهای مسلمانان است!

همانطور که غمگین نشدن انسان برای رنج هم‌ نوعانش، نشانهٔ ضعف در انسانیت است، ناراحت نشدن مؤمن برای درد مومنان نیز نشانهٔ ضعف ایمان اوست.

اما رفتن به عقب، و تسلیم زورگویی های دشمن (زیر نام صلح) شدن؛ نه اینکه ضعف در ایمان را نشان می دهد، بلکه زوال ایمان را به اثبات می رساند!

اینجاست که «خالق هستی» رمز ابتلاء در «مشقت» و «آسایش» را در ادامه آیت {الانبیاء:۳۵} بیان میدارد.

زیرا ابتلاء دروازه ای است که هر انسان صادقی باید ازآن عبور کند!

و چرا باید ازین دَر ابتلاء بگذرد؟

تا الله^(ج)  آنانی را که واقعاٌ ایمان آورده اند، سره و خالص گرداند! که بعد از این غربال کاری و الک شدن «مجاهد» از «مجاهدنما» است، که کافران نابود می شوند. ^{{آل عمران:۱۴۰-۱۴۱}}

بلی! پیروزی مجاهدین راستین در گروی خلوص نیت شان رقم خورده است. زیرا مجاهدین راستین در هردو حالت (یعنی کامیابی و شهادت) رستگار هستند: ^{{التوبه:۵۲}}

پس این «ساز وبرگ» کفار؛ این طیاره های بی پیلوت؛ این جنگهای ستارگان و این همه «کش و فش» و هیبت معاندین اسلام؛ چیزی نیست، مگر از برای غربال و الک شدن مؤمنان!

خالق هستی می فرماید:

آیا پنداشتید که می توانید به بهشت داخل شوید، در حالی که الله مجاهدان و صابران شما را متمایز نساخته است!؟ ^{{آل عمران:۱۴۲} و {البقره:۲۱۴}}

با خبر!

وَمَا کَانَ لِنَفْسٍ أَن تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّـهِ کِتَابًا مُّؤَجَّلًا ۗ

و هیچ کس جز به مشیّت و فرمان الله نمی میرد. سرنوشتی است مقرّر شده! ^{{آل عمران:۱۴۵}}

پس این همه «تأثر» ویا «خوشی» در افراد؛ نسبت به این بنده الله^(ج) ؛ که همه «هست و نیست» اش را در تجارت خالق اش گذاشت، از برای سنجش معیار ایمان «من و تو» می باشد!

آنانی که با دجال (امریکا)، جشن و سرور ترور یک مسلمان را براه می اندازند، دیر و یا زود، با ایشان یکجا حشر خواهند شدند؛

و آنانی که بر دجال اعتماد نموده و زورگویی های صلح وی را می پذیرند، تا دیر نشده، باید ازین واقعه درس عبرت گیرند؛

و آنانی که در برابر تجاوز و ستم، مجاهدت می نمایند. ازین حادثه درس صبر و استقامت را بیآموزند^{{هود:۱۱۲}} و بدانند که شهادت، هدیه بزرگ الهیست که نصیب هرکس و ناکس نمی شود!

پس تو ای مرد سنگر و سیاست؛ و تو ای کسی که؛ در مشکل ترین حالات، امور امارت را بدست گرفتی، و با حکمت همچو سلف ات (ملا محمدعمر مجاهد رحمه الله) ازآن پاسداری نموده و آنرا پاک نگهداشتی؛ برتو درود و سلام الله^(ج) باد!

این شایستگی را الله^(ج) برایت دانست تا با دستهای دجالان عصر، این دنیا را ترک گویی!

خالق هستی شهادت را بپذیرد؛ که چنین مرگ؛ مردن و نابود شدن نیست، بلکه:

چنین مرگ، آزادی انسان از ناتوانایی های دنیاست؛

چنین مرگ، پایان نیک دوره آزمایش است؛

و بلآخره چنین مرگ، طلوع حقیقت کامل است:

قِیلَ ادْخُلِ الْجَنَّهَ ۖ قَالَ یَا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ ﴿٢۶﴾

 [سرانجام به جرم ایمان کشته شد، و بدو] گفته شد: «به بهشت درآى!» گفت: «اى کاش، قوم من مى‌دانستند»

پس شهادت ات مبارک باد؛ ای ملا اخترمحمد منصور!

به یقین جهاد امر الهیست که تا قیامت ادامه خواهد داشت، و آمدن و رفتن بزرگان و خوردان برآن هیچ اثری نخواهد داشت!

آنچه اتفاق می ورزد از جانب الله^(ج) ست؛ که بدون شک سرانجام اش نیز خیر و نیکی از برای مؤمنان و نظام هستی خواهد بود.

اما ویژگی شما باردیگر در تاریخ اسلام ثبت گردید!

بلی! ویژگی ثبات و پایمردی در مسیر الله^(ج) در عدم موجودیت رهبران؛

ویژگی یکه در قرن اخیر، اصلاٌ تاریخ افغانستان در بین دولتمردان و احزاب اش شاهد آن نبوده است.

پس بر همچو حرکت، بر همچو اعضا و بر همچو شهامت و روحیه بالا؛ که در وقت ازدست دادن بهترین و عزیز ترین فرد تان، حریم اخلاق اسلامی را حفظ داشتید، باید فخر نمود!

درود و سلام الله^(ج) بر شما باد، ای فرزندان امارت اسلامی و ای مجاهدین راستین راه اسلام!

خالق هستی امیر شهید (منصور صاحب) و امیر فقید (مجاهد صاحب) تان را بیآمرزد، و در جمع شهدای «بدر» و «احد» ایشان را حشر بدارد، و به بازمندگان ایشان اجر و صبر جمیل اعطا نماید، و شما مجاهدان راستین امارت اسلامی و امیر جدید تانرا توفیق بیشتر در صبر و مجاهدت نصیب گرداند!

ای مؤمنان!

صبر پیشه کنید که سرانجام نیک از برای پرهیزگاران است فَاصْبِرْ ۖ إِنَّ الْعَاقِبَهَ لِلْمُتَّقِینَ ﴿هود:۴٩﴾؛

و بدانید که الله^(ج) برخود لازم دانسته است تا مؤمنان را نجات دهد کَذَٰلِکَ حَقًّا عَلَیْنَا نُنجِ الْمُؤْمِنِینَ ﴿یونس:١٠٣﴾