هفتم اکتبر روز سیاه دیگر در تاریخ افغانستان

محمود احمد نوید
تجاوز و قشون کشی ارتش صلیبی به رهبری امریکا در ۷ اکتوبر ۲۰۰۱ میلادی، بر سرزمین افغانستان فصل تازه ای از دشمنی و عناد جهان کفر علیه ملت های آزاده و بالخصوص ملت شریف، باعزت، باغیرت و در عین حال کفر ستیز افغانستان گشود، فصلی که دنیا یکبار دیگر جنایات ضد بشری دشمنان اسلام علیه مسلمانان را با چشم سر مشاهده کرد و مردم دنیا دیدند که دنیای کفر و در راس آن امریکا به هیچ قانون بشری پایبند نبوده و بخاطر اهداف شوم استعماری خود دست به هر جنایت، رذالت و پستی زده و تمام ارزشهای انسانی را زیر پاگذاشته و باعث بدنامی و ننگ بشریت می گردد.
همچنین دنیا، غیرت، مردانگی، ایستادگی، شهامت و اشغال ستیزی ملت مومن و مجاهد افغان را به تماشا نشست؛ و اینک مردم دنیا می بینند که افغان های با غیرت و مردان مبارز آن سرزمین، با گذشت یک و نیم دهه از تجاوز شوم امریکا و قوت های فریب خورده جهانی (که امریکا آنها را در جنگ نامشروع افغانستان مجبور و در جنایات بشری خود شریک کرد) چگونه به مبارزات خویش ادامه داده و هیچ ترفند و زورگویی اشغالگران و نوکرهای حلقه به گوش آنها، بر ملت مبارز افغان تاثیر نکرده و گاهی مردان این سرزمین از موقف خود که همانا عزت اسلام و استقلال مردم شان است عقب ننشسته اند.
پانزده سال قبل از این روز (۷ اکتوبر ۲۰۱۶ م) در حالیکه همه چیز در افغانستان تحت یک نظام مستقل شرعی و اسلامی به خوبی پیش می رفت و افغان ها در کنار همدیگر بعد از سالیان دراز و نبردهای خونین چوکی طلبی گروپ های خودسر شر و فساد که از نام جهاد مقدس افغان ها علیه تجاوز شوم شوروی استفاده غلط کرده و خونین ترین و دردناک ترین روزها را در تاریخ افغانستان رقم زده بودند؛ در سایه نظام اسلامی برگرفته از متن جامعه ای افغانی و فرزندان راستین و رشید مکتب دین و قرآن، ملت مظلوم و رنجدیده افغان روزهای خوش زندگی را سپری کرده و در فضای امن و صلح، عزت و آزادی به سر می بردند؛ ناگهان واقعه ای یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ م رخ داد که امریکای جنایتکار را دیوانه وار بر آن داشت تا به اسم مبارزه با تروریزم بر جهان اسلام و کشورهای آزاد و مستقل اسلامی از جمله افغانستان اعلان جنگ صلیبی نموده و با حرکت دادن لشکر طاغوتی و همراه کردن دها قدرت دیگر جهان به جنگ اسلام و افغانستان آمده و سرزمین آرام و قرار افغانستان را به باتلاق جنگ و خونریزی های میدانی خود در بیاورد و با تشکیل فرسایشی یک اداره اجیر موقت و دایمی به اسم حکومت افغانستان در کابل، تعدادی منفور ملت که از دست یکایک شان خون می چکید آنها را به قدرت رسانده و با ذلت آنها از افغانستان به عنوان لانه ای امن برای اهداف بعدی استکباری اش استفاده کرده و سودای جهان گشایی پیدا کند.
اما، دیری نگذشت که امریکای جنایتکار با جنایات های ضد بشری خود در افغانستان نه اینکه ملت های مسلمان را علیه خود برآشفت که حتی کل ملت های آزاد دنیا از اهداف استعماری امریکا آگاه شده و خشم و انزجار جهانی نسبت به عملکرد امریکا رقم خورد؛ و ملت مبارز و غیور افغان با قدعلم کردن در مقابل زورگویی های امریکا یکباره دیگر مردانه وار ایستاد شد و امریکا چنان شد که امروزه همه شاهد حال اند؛ امریکایی که در طول تاریخ خود هیچ جنگی به حجم و وسعت جنگ افغانستان به خود ندیده بود و امریکایی که از هیچ کشوری مثلیکه از دست افغانستان به روز سیاه افتاده و اینک نفس های اخیر خود را می کشد نیفتاده بود؛ اکنون فریاد برداشته و راه فرار جستجو می کند که چگونه فرار با عزت داشته باشد اما نمی داند که فرار هر گونه اش ذلت بار است تنها فرق اش این است که فرار دیرتر ذلت و شرمندگی تاریخی تر و ماندگار تر در تاریخ امریکا به ثبت خواهد رساند.
الحمد لله، امروز به نصرت الله متعال، همکاری همه جانبه ای ملت غیور افغان، فرزندان رشید اسلام و افغانستان تحت قیادت امارت اسلامی جهاد مقدس خود علیه اشغالگران خارجی و حلقه به گوش های فریب خورده داخلی به پیش برده و اینک به دروازه شهرهای افغانستان رسیده و هر روز حلقه محاصره شهرها را بر جنایتکاران تاریخ و اجیران ضمیرفروخته شان تنگ تر ساخته و حتی در مرکز شهرهای مهم افغانستان مجاهدین غیور و مبارز امارت اسلامی همینک مصروف جهاد و مبارزه می باشند و روزانه دها نوید فتح و پیروزی از جبهات جنگ به افغانستان و جهان مخابره می شوند.
هفتم اکتبر ۲۰۰۱ م یادآور روز های تلخ و سیاه افغانستان مثل شش جدی ۱۳۵۸ هش است؛ اما از آنجا که ملت عزیز افغانستان در دل تاریخ خود شاهکاریهای حماسی بی نظیر از مبارزه با اشغالگران دارند؛ اینک آن ایام بالکل قریب است که همانطور که الله عزوجل امپراطوری شرق (شوروی) را به دست افغان ها ذلیل و تباه ساخت، امپراطوری صلیبی غرب (امریکا و هم پیمانان آن) را نیز به سرنوشت بدتر از اتحاد جماهیر شوروی تبدیل کرده و افغانستان مظلوم و اسیر یکبار دیگر از دست طاغوت و استعمارگران و بردگان آنها رها گردیده و جای بسی خوشی است که مثل گذشته طلایه داران این پیروزی و عزت و شکوهمندی نیز خود افغان ها بوده و هستند.
ان شاء الله تعالی.
وماالنصر الا من عندالله العزیز الحکیم