سیاه‌چالهٔ روان‌سوزِ گوانتانامو دیگر اسیر افغان ندارد!

نویسنده: خیرخواه سمنگانی

در ۱۱ برج ژانویهٔ سال ۲۰۰۲م، ‌ایالات متحده آمریکا، زندانی را در پایگاه خود (گوانتانامو) واقع در جنوب‌شرقی کوبا ایجاد کرد. از تاریخ مذکور که این زندان ایجاد شد، ۷۸۰ زندانی از ۴۵ کشور مختلف در آن نگهداری شده است. کشورهایی که بیشترین تعداد بازداشتی‌ها را در این زندان داشته‌اند، عبارتند از: افغانستان (۲۱۹)، عربستان سعودی (۱۳۴)، یمن (۱۱۵)، پاکستان (۷۲) و الجزایر (۲۳).

این افراد در افغانستان، عراق و دیگر کشورها، به گفتهٔ غرب متجاوز، به عنوان «مبارزان غیرقانونی» دستگیر شده‌اند و جرم‌شان دست‌داشتن در حوادث ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ گفته شده است. از این تعداد زندانی، ۷۳۲ تن بدون اتهام رها شدند. برخی دیگر نیز یا آزاد شدند و یا هم به زندان‌های دیگر منتقل شدند؛ ولی ۳۵ نفر از کشورهای مختلف جهان، هنوز در این زندان بسر می‌برند.

آمریکا در سلسلهٔ جنایات خود در منطقه و جهان به بهانهٔ مبارزه علیه تروریست، بیست‌سال در افغانستان نیز مرتکب جنایات جنگی شد. در کنار تحمیل هزاران مشکل و پیامدهای جان‌سوز آن بر مردم افغانستان، نزدیک به ۲۲۰ تن از اعضای مهم امارت اسلامی را به شکل ظالمانه به مخوف‌ترین بازداشتگاه‌اش (زندان گوانتانامو) انتقاد داد. در مکانی که به علت پنهان‌بودن از نظارت‌های بین‌المللی و محاکم قضایی آمریکا، به عنوان بدنام‌ترین زندان جهان با ۲۱ سال قدمت، به نماد نقض حقوق بشر و کرامت انسانی تبدیل شده است!

اگر صفحات افتخارآفرین تاریخ امارت اسلامی را دقیق بخوانید، به‌ درستی درک‌ خواهید کرد، که مردان آزاده، سلحشور و پیش‌گام سنگر ایمان (طالبان) و به ویژه زعیم مظلوم‌پرور امیرالمؤمنین ملا محمدعمر «مجاهد» -تقبله‌الله- تمام تکالیف، مشکلات گوناگون و حتی سقوط حکومت ا.ا. را به خاطر نجات اسیران بی‌گناه و ایستادن در برابر ظلم و استبداد تحمل کرده‌اند، پس چگونه امکان داشت که افغان‌های مبارز در زندان اشغال‌گران خارجی باشند و برادران‌شان برای آزادی آن‌ها کاری نکنند!؟

جنگ‌ سرد‌ جاری، آمریکا را قدرت‌ شکست‌ناپذیر معرفی کرده بود، به گونه‌ای که گویا کنترل تحولات جهانی در اختیار یهود به سرکردگی آمریکا باشد. اندیش‌مندان بی‌باور و تحلیل‌گران بی‌بهره از معنویاتِ اسلام، مبارزه‌های طالبان علیه آمریکا را حماقت و خودکشی می‌دانستند، درحالی‌که تک‌تک این مجاهدین بر این باور بودند که وعدهٔ الهی «کَم مِنْ فِئَهٍ قَلِیلَهٍ غَلَبَتْ فِئَهً کَثِیرَهً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِینَ» روزی حتماً متحقق گشته و نظام اسلامی دوباره قائم می‌شود، همهٔ اسیران از چنگال ظالمین رها گشته و افغان‌ها باری‌دیگر پیروز خواهند شد، مبارزین دوباره فاتحانه وارد شهرها شده و بیرق روح‌نواز اسلام را در سراسر کشور به اهتزاز درخواهند آورد.

این بزرگ‌مردان بر این باور بودند که افغان‌ها باری‌دیگر صاحب عزت و اقتدار و آزادی خواهند شد و اهداف مقدس جهادی و برنامه‌های سرنوشت‌ساز مبارزین سنگر زنده گشته و دیر یا زود ثمرهٔ آن چشیده خواهد شد.

طبق سنت الهی «إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا» آمریکا پس‌ از بیست‌سال جنگ، همراه با تمام نسخه‌های وارداتی‌اش در برابر قدرتِ ایمان تاب نیاورد. تمامی ولایات افغانستان، به‌شمول کابل (پایتخت کشور) دوباره به‌دست صاحبان اصلی‌اش که قبلاً حکومت داشتند، فتح گردید. اسیرانی که در زندان‌های مختلف کشورهای آمریکا، به شمول سیاه‌چالهٔ روان‌سوزِ گوانتانامو، تحت شکنجه بودند، در نتیجهٔ سعی و تلاش بی‌وقفهٔ فاتحان آزادهٔ امارت‌ اسلامی یکی پی دیگر رها گردیدند.

اینک، روز گذشته (دوشنبه) ۱۲ فوریهٔ ۲۰۲۴م، دو تن از آخرین زندانیان سیاسی باقی‌ماندهٔ افغان: ملا عبدالظاهر صابر باشندهٔ ولایت لوگر و عبدالکریم باشندهٔ ولایت خوست، که هردو در سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ میلادی به زندان گوانتانامو منتقل و پس از آزادی در کشور عمان تحت نظارت قرار داشتند، به کشور بازگشتند.