زندانیان نباید قربانی اهداف سیاسی شوند

برخورد وحشیانهء رژیم کابل با زندانیان به اوج رسیده است ، درین اواخر ، صدها تن اسیران که به دلیل خصومت های شخصی و یا به اشتباه همکاری با مجاهدین سال ها بدون محاکمه در حبس قرار داشتند  به گونهء مرموز به شهادت رسیده اند .
زندانیان در زندان های رژیم کابل با مشکلات شدید صحی ، غذایی و روانی دچار اند ، همه حقوق بشری آنان زیر پا شده است ، پروسهء آزار و اذیت دهی اسیران در زندان های رژیم به اشکال مختلف ادامه دارد .
آن عده زندانیان که مدت حبس خود را به پایان رسانیده اند نیز با گذشت ماه ها و سال ها نتوانسته اند با فامیل های خود یک جا شوند ، همین اکنون هزاران تن اسیر در زندان های مختلف کشور به ویژه بگرام ، پلچرخی و قندهار شب و روز به اشکال گوناگون شکنجه و تعذیب می شوند .
اکثریت زندانیان رژیم کابل به اتهام روابط با مجاهدین و یا هم به این جرم که پدر ، برادر ، دوست و یا نزدیکی آنان مجاهد هستند گرفتار شده اند ، همین اکنون این اسیران در محبس عمومی بگرام از رفتار وحشیانهء رئیس عمومی زندان میر صاحب گل و معاون وی جنرال صفی به شدت رنج می برند .
شماری از جنرالان و قومندانان رژیم کابل محابس شخصی دارند ، درین محابس همه قوانین و کرامت بشری لگدمال می گردد ، محصلین ، متعلمین ، تاجران و…….. به اتهامات و اشتباهات مختلف گرفتار می شوند ، ماه ها و سال ها درین محابس نگه داری می شوند و بالاخره در بدل پول هنگفت رها می شوند و یا به شکل مرموز کشته می شوند .
شماری از مسئولین و قومندان ها بر علاوه از داشتن  زندان های شخصی به حدی نفوذ دارند که زندانیان را بدون اینکه محکمه و سارنوالی در جریان باشد از محابس عمومی ولایت ها با خود می برند و به گونهء وحشیانه به شهادت می رسانند ، به گونهء مثال می توان در حوزهء جنوب غرب کشور از مظالم جنرال رازق نام برد ، قرار معلومات موثق و به اعتراف مقامات محبس قندهار افراد مسلح وابسته به جنرال رازق هر شب ده پانزده زندانی را با خود می برد ، درین اواخر ، اجساد چند تن زندانیان که م افراد جنرال رازق با خود برده بودند در حالی یافته شده است که آثار و علائم شکنجه دران دیده می شود .
اداره کابل گمان دارد که مبارزه و مقاومت آزادی خواهی افغان ها را با این گونه پروسه های وحشت بار ضعیف بسازند ، اما یک و نیم دههء گذشته ثابت ساخته است که افغان ها هیچ گاه در برابر زورگویان ، دهشت افگنان و دسیسه گران از داعیهء بر حق خود منحرف نمی شوند ، اگر افغان ها از مظالم دشمن به هراس می شدند باید در برابر بربریت کمیونستان سر تسلیم خم می کردند .
رفتار وحشیانهء رژیم کابل با زندانیان باید به شدت نکوهش شود ، این یک داغ سیاه است که از سوی رژیم کابل به شکل سستماتیک بر پیشانی جامعهء بشریت زده می شود ، کرامت انسانی به تمسخر گرفته می شود و جامعهء بشری برای رهایی ازین وضعیت ننگین هرگز احساس مسئولیت نکرده است .
جامعه های مدنی و فعالان حقوق بشر باید طلسم سکوت را بشکنند و در برابر این روش وحشیانهء رژیم کابل صدا بلند بکنند ، حقوق بشری نباید قربانی سیاست ها شود و نباید برای کسی فرصت داده شود که ارزش های انسانی و حقوق بشری را برای اهداف سیاسی و شخصی خود لگدمال سازد