روز نحس با عشوه گری زیبا

آغاز شب ۱۵ میزان ۱۳۸۰ آغاز یکبار دیگری سیاهی در تاریخ کشورما!

کشوری که تاهنوز زخم های تجاوزگر شوروی از وی التهام نیافته بود، و مردم اش؛ در بی کسی و انزوای جهانی، تازه نفس راحت غیر وابستگی را می کشیدند که توطئه جدید بر ایشان رقم خورد!

روز نحس با عشوه گری زیبا! بلی! روز نحس با عشوه نمایی های زیبا، دوباره دروازه های وابستگی را به روی مردم مظلوم این خطه گشود.

بازهم!

یقیناٌ بازهم، روشنفکرنماها، پلی از برای ورود متجاوزین، به مهین آزاده ی ما گشتند.

به غربت اش، به بی کسی اش، به قحطی اش، به تعزیرات اقتصادی اش، به ساده زیستن دولتمردان اش، به شکم های نیمه پُر و به پاهای برهنه مجاهدان این خطه دل نسوزاندند، و در رکاب تجاوزگر امریکا، داخل این خطه ای آزاده گشتند.

ای وای برشما!

دیگر معلوم نبود که به چه مقیاس؛ روز و شب بر سر این ملت مظلوم بمب می ریختند، و طیاره های ناپیدا؛ با مدرن ترین سیستم های جنگی عصر، بر هر جنبده ای بی رحمانه حمله ور می گشتند؛ در حالی که روشنفکر نماها و ملیشه های کمین زده از برای قدرت، ناظر، تماشگر و مشوق آن بودند.

بلی! تاریک فکران روشنفکرنما، ائتلاف بدون سرحد را با انواع جنایتکاران و خنثی مشربان شکل دادند. هسته و محور اصلی این ائتلاف که همان قاتلین چپی (روسی و چینی) بودند، در آنطرف مرز های شمالی و غربی، به متجاوزین چراغ سبز نشان می دادند.

متجاوزین در عالمی از کبر و غرور، بر عملی ساختن اهداف شان به شدت مصروف بودند. ترس و واهمه چنان بر این کره خاکی مستولی شده بود، که کسی حتی جرأت بیطرف ماندن را نمی توانست اختیار کند.

بوش «پسر»، با تکبر و غرور فریاد سر می داد که: “یا با ما، ویا برضد ما”!

دیگر «عقل ها» منجمد و انجنیران جهان مُهر سکوت بر دهان زده بودند، تا فریاد سر دهند که ۱۱ سپتامبر یک درامه بیش نیست! بخصوص که امریکا خود، تجربه عملی از برخورد (بی ۲۵) بر آسمان خراش «امپایر ستیت» نیویارک را در سال های ۱۹۴۵ داشت، که به جز همان طبقه، تعمیر به خاک یکسان نشده بود، آنهم بطور عمودی!

اما چرا افغانستان!؟

شب و روز بر سرزمین ما بمب می ریختند، و ائتلاف «قاتلین بدون سرحد»، جشن و پای کوبی «برگشت دوباره» شان را در تاجکستان، ازبکستان و ایران براه انداخته بودند.

میدان های ملکی کشورما، به خاک یکسان گشتند و تمامی طیارات ملکی نابود شدند. زنان و اطفالی که از زیر آوار ویرانه ها بیرون آورده می شدند، نشر تصویر شان جرم پنداشته می شد. زمانی که «تیسیر علونی» خبرنگار شجاع الجزیره همچو گزارشی را به بیرون انتقال داد، چند لحظه ای نگذشته بود که دفتر مرکزی الجزیره در کابل با ژورنالیست هایش به خاک و خون کشانده شد.

دیگر نه از حقوق بشری خبر بود، و نه از آزادی بیان و مطبوعات!

آنها فراموش کرده بودند که عاقبت امور در دست خالق هستی ست (وَإِلَى اللَّـهِ عَاقِبَهُ الْأُمُورِ)؛ و اینکه برای انسان ها مهلت داده می شود، از برای «من و تو» ست تا جایگاه خود را نزد الله (ج) تثبیت بداریم!

۷۲ روز وحشت به فجیع ترین شکل اش ادامه داشت. اما امریکای تجاوزگر با مؤتلفین اش، نتوانستند که «یک انچ» در سرزمین آزادگان افغان، نفوذ کنند!

بلی! اینجاست که خائنین ملی؛ از شاه سابق تا رهبران مجاهدنما، از قاتلین خلق و پرچم تا ملیشه های دوستم، از مائویستهای «راوا» تا تکنوکرات ها، از سیکولر های بی دین تا رافضی های اسلام نما، از ناسیونالیست های زبانگرا تا نژاد پرستان کینه توز، ووو…. خلاصه تمامی این نیرو های «شر و فساد» که اقلیت کشور را تشکیل می دادند، زیر چتر ائتلاف شمال (ستون دومی متجاوزین) به تحرک آمدند.

دیگر غرور امریکا در حال شکستن بود، و قدرت نظامی اش زیر سوال می رفت که این ائتلاف نحس (ائتلاف شمال)، دوباره آنرا اعاده ساخت. آنها در حالی که «کروکی» محل را برای اشغالگران مخابره می نمودند، با اثابت بمب های دوهزار کیلویی بر محل،خوشی و سرور سر می دادند و در برابر کمره های خبرنگاران (ستون سومی متجاوزین)، فخر فروشی براه می انداختند. یقیناٌ که وطن فروشان جدید، به وطنفروشی شان فخر می ورزیدند، و «غیر وابستگی» را از اعوامل عقب ماندگی می دانند!

بلی! همین ائتلاف نحس است که امروز برای ما درس وطندوستی و مجاهدت را می دهد!

آخر «بی شرمی» و «بی حیایی» از خود حدود و سرحدی دارد:

                آنها (متجاوزین) می کشند و روزهای نحسی را در تاریخ کشورما رقم می زنند،

اینها (ائتلاف نحس) با عشوه نمایی های شان، آن را برای ما زیبا جلوه می دهند؛

                آنها، دزدان و آدمکشان شان را برای ما قهرمانان معرفی می دارند،

اینها ایشان را برای ما تاریخ سازان و الگو های جهان جلوه می دهند؛

                آنها قاتلان و متجاوزگران خودشان را قهرمان، و قهرمانان و آزادی خواهان ما را قاتل معرفی می دارند،

اینها در پخش و نشر اش، بی شرمانه مباهات ورزیده، حتی به گذشتگان این خطه نیز می تازند(سلطان محمود، احمدشاه بابا ووو…)؛

                آنها قاتلان و دزدان کشور خودی ما را قهرمان می سازند،

و اینها آنرا با رأی های جعلی، سردار و حاکم ما می گردانند؛

                آنها گرگان و جانیان را، مدیران امن و رفاه مردم ما می گردانند،

و اینها به آن لبیک گفته و ایشان را فرزندان رشید این خاک دانسته، جاده ها و جای های عامه را به اسم ایشان نامگذاری می نمایند؛

                آنها مجاهدان و آزادی خواهان ما را تروریست و متحجر می نامند، و تروریستها را آزادی طلب،

و اینها با ایشان همصدا شده و طلب محکمه آنها را نیز می نمایند ووو…

 

و بیاید، ازین گل نو پیوند کنید!

این همه قتل و جنایت متجاوزین در طول ۱۵ سال؛ با یک وعده منافقانه «اوباما» سفید گشت، و با اعلان خروج نیروهایش، چنان به وی اعتماد کردیم که جهاد و مبارزه یگانه نیروی مقاومت کشور خود را (امارت اسلامی)، به «برادر کشی» شکل دادیم!

پس هنوزهم آزمایش ادامه دارد:

وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ حَتَّىٰ نَعْلَمَ الْمُجَاهِدِینَ مِنکُمْ وَالصَّابِرِینَ وَنَبْلُوَ أَخْبَارَکُمْ ﴿٣١﴾

ما همه‌ ی شما را (با وجود آگاهی از اعمالتان) قطعاً آزمایش می‌کنیم، تا معلوم شود مجاهدان (واقعی) و صابران شما کی ها هستند (و مجاهدنماها و ناشکیبایان سست‌عنصر کی ها هستند). و گزارش‌هاى شما را رسیدگى و برملا کنیم.

 

و نباید در دقایق اخیر، جهاد خویش را از دست دهیم:

وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿١٣٩﴾

و (در انجام فرمان هایِ حق و در جهاد با دشمن) سستی نکنید و (از پیش آمدها و حوادث و سختی هایی که به شما می رسد) اندوهگین مشوید که شما اگر مؤمن باشید، برترید.

 

و نباید فراموش کنیم که این همه مصیبت و آفتی که بر سر کشور و مردم ما آمده و تاهنوزهم ادامه دارد، دستآورد روز هفتم اکتوبر ۲۰۰۱ می باشد!

روز نحس با دستآورد ۴۰۰ هزار کشته و معلول، چهار میلیون معتاد و میلیون ها فاحشه و فاسد؛ با عشوه نمایی دمکراسی و حقوق انسانی!

یقیناٌ! روز نحس با عشوه گری زیبا!

 

بقلم: انجینر محمد نذیر تنویر