نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
نویسنده: محمد داود اسحاق‌زهی «یوسفی» مولانا عبدالکبیر، معاون سیاسی رئیس‌الوزرای امارت اسلامی افغانستان در کنفرانس ملی تقویت نهادهای تحصیلی گفت: «براساس سیاست خارجیِ اقتصادمحور، امارت اسلامی متعهد به تعامل مثبت و روابط دوجانبهٔ متوازن با تمام کشورهای جهان است.» ایشان افزود: «درحال حاضر نمایندگی‌های سیاسی افغانستان در نزدیک به بیست کشور فعال است.» اینها […]
نویسنده: محمد داود اسحاق‌زهی «یوسفی»
مولانا عبدالکبیر، معاون سیاسی رئیس‌الوزرای امارت اسلامی افغانستان در کنفرانس ملی تقویت نهادهای تحصیلی گفت: «براساس سیاست خارجیِ اقتصادمحور، امارت اسلامی متعهد به تعامل مثبت و روابط دوجانبهٔ متوازن با تمام کشورهای جهان است.»
ایشان افزود: «درحال حاضر نمایندگی‌های سیاسی افغانستان در نزدیک به بیست کشور فعال است.»
اینها بخشی از سخنان یکی از مسئولان بلندرتبهٔ دولت افغانستان است.
در یک ماه گذشته بیشترین کلیدواژه‌های سخنان مقامات افغانستان حول این محورها می‌چرخید: افتتاح پروژه‌های اقتصادیِ ملی و محلی و بهره‌برداری از آنها، دفاع از حقوق ملت افغانستان در داخل و خارج مرزها، مبارزه با موادمخدر، مبارزه با گروه‌های هراس‌افکن و حفظ امنیت جامعه و تمامیت ارضی. مشخص است که مسئولان امارت اسلامی بیست‌وچهارساعته در تلاش‌اند و به این تلاش‌ها ادامه می‌دهند تا ملت افغانستان در آسایش و آرامش به سر ببرند و آسودگی‌خاطر داشته باشند. اما آنچنانکه معلوم می‌شود، برخی نهادهای بین‌المللی با اهداف خاص در تلاش‌اند به بهانه‌های گوناگون، یک روز به بهانهٔ دفاع از حقوق و مصونیت کاری خبرنگاران و روز دیگر به بهانهٔ دفاع از حقوق زنان و اقلیت‌های مذهبی و تأمین امنیت مخالفان دولت، این آسایش و آرامش را از ملت ما سلب کنند و همچنان آنان را در گرداب مصیبت‌ها و آشفتگی‌ها نگه دارند.
اگر ما مقایسه‌ای در میان تمام کشورهای جهان داشته باشیم، متوجه خواهیم شد که روزانه در تمام کشورها چنین اتفاقاتی رخ می‌دهد و به عنصر ثابت بدنهٔ دولت‌ها تبدیل شده است، اما آن‌قدر که در افغانستان به آن پروبال داده برجسته‌سازی می‌شود، در کشورهای دیگر اصلاً به آن توجه نمی‌شود. در بسیاری از کشورهایی که به اصطلاح مدعی حقوق بشر هستند، حجاب ممنوع است. اگر از آنان پرسیده شود که چرا حجاب را منع کرده‌اید؟ مگر دموکراسی و آزادی در کشور شما حرف اول را نمی‌زند و حق مسلّم همگان نیست؟ آنان با این جواب سربالا که ما برای حفظ امنیت و تأمین آرامش کشورمان این تصمیم را گرفته‌ایم، از ادای مسئولیتشان در رفع نژادپرستی و یکسان‌انگاری حقوق ملتشان شانه خالی می‌کنند. اما اگر همین اتفاق در افغانستان رخ بدهد و برای مصالح کشوری و آرامش مردمی، پوشش و حجاب اسلامی که مسئلهٔ شرعی است، با ترغیب و تشویق و بیان اهمیت آن، الزامی شود، لنز تمام دوربین‌ها بدون حفظ احترام به قوانین یک دولت و حاکمیت خودمختار، به این سو زوم می‌شود و طی روزهای متمادی به تحلیل و تجزیه این مسئله می‌پردازند تا بر دولت افغانستان فشار بیاورند و عرصه را برایشان تنگ کنند.
مگر بسته‌شدن مساجد و مراکز آموزشی مسلمانان به بهانه‌های واهی در کشورهای اروپایی نقض حقوق بشر نیست؟ چرا به این بحران آسیب‌زا و سلب حقوق اقلیت‌های مذهبی و دینی نمی‌پردازند و برای احقاق حقوق آنان اقدامی نمی‌کنند؟
ناگفته پیداست که افغانستان یک کشور اسلامی است، مسلماً همهٔ نهادها و گروه‌های فعال باید تمام موازین شرعی و اسلامی را رعایت کنند و این پایبندی به مقررات، نشانگر احترام‌گذاشتن به عنعنات مردم افغانستان است.
کدام کشور می‌پذیرد و اجازه می‌دهد که نهادها و گروه‌های بین‌المللی در داخل کشورش برخلاف قوانین کشوری فعالیت کند!
یاسر عرفات، رهبر جنبش آزادی‌بخش فلسطین در سال ۱۳۶۷ هـ.ش. به مجمع عمومی سازمان ملل دعوت شد، اما دولت آمریکا برایش ویزا صادر نکرد؛ درصورتی‌که در سال ۱۳۲۶ هـ.ش. سازمان ملل متحد و ایالات متحدهٔ آمریکا، «معاهدهٔ مقر» را امضا کردند که مقررات و نحوهٔ کار این سازمان را در شهر نیویورک تشریح می‌کرد. براساس مفاد این معاهده، آمریکا مؤظف است ورود تمام نمایندگان کشورها را به مقر سازمان ملل بدون استثنا تسهیل و به‌صورت رایگان و در اسرع‌وقت برایشان ویزا صادر کند.
در بند ۱۲ این معاهده به‌طور مشخص اشاره شده است که آمریکا باید ورود نمایندگان کشورها را «بدون درنظرگرفتن روابط میان دولت آنان با دولت ایالات متحده» فراهم کند. به عبارت دیگر، اگر کشوری در حال جنگ با آمریکا باشد، بازهم این کشور نباید مانع حضور نمایندهٔ آن کشور در مقر سازمان ملل در نیویورک شود.
کنگرهٔ آمریکا در سال ۱۳۸۹ هـ.ش. لایحهٔ «مجوز روابط خارجه» را تصویب کرد که به مقتضای آن، به رئیس جمهور اختیاراتی مغایر با معاهدهٔ مقر داده دستش را باز گذاشته است؛ طبق این قانون، رئیس جمهور می‌تواند اشخاصی را که «در فعالیت جاسوسی علیهٔ آمریکا دست داشته‌اند یا امنیت ملی کشور را تهدید می‌کردند»، به خاک آمریکا و مقر سازمان ملل اجازهٔ ورود ندهد.
اکنون برای ملت ما سؤال پیش می‌آید که وقتی هر کشوری به‌مقتضای مصلحت‌اندیشی و عاقبت‌اندیشی و بدون توجه به واکنش‌های داخلی و خارجی، می‌تواند هر کاری بکند، پس چرا این پروپاگانداهای رسانه‌ای و فشار‌های روانی فقط متوجه افغانستان است نه آنان.
این دوگانگی‌های رفتاری و برخوردهای دوپهلو حکایت از غرض‌ورزی‌ها و جانبداری‌های منفعت‌طلبانه دارد و مصداق این ضرب‌المثل است: «کور خود و بینای دیگران».
این مطلب بدون برچسب(تکونه) می باشد.
دیدگاهها بسته است.