انتظار ملت افغانستان از نشست آیندهٔ دوحه

نویسنده: محمد داود اسحاق‌زهی «یوسفی» سیزده سال پیش، امارت اسلامی برای اولین بار در دوحه دفتر سیاسی خودش باز کرد و دروازه‌هایش را گشود. قطری‌ها برای هجده ماه میزبان مذاکرات تاریخی آمریکا و امارت اسلامی بودند. سرانجام هر دو طرف در ۲۹ فبروری/فوریه ۲۰۲۰ توافق‌نامه‌ای را امضا کردند که منجر به به‌پایان‌رسیدن اشغال افغانستان شد. […]

نویسنده: محمد داود اسحاق‌زهی «یوسفی»

سیزده سال پیش، امارت اسلامی برای اولین بار در دوحه دفتر سیاسی خودش باز کرد و دروازه‌هایش را گشود.
قطری‌ها برای هجده ماه میزبان مذاکرات تاریخی آمریکا و امارت اسلامی بودند. سرانجام هر دو طرف در ۲۹ فبروری/فوریه ۲۰۲۰ توافق‌نامه‌ای را امضا کردند که منجر به به‌پایان‌رسیدن اشغال افغانستان شد.
هتل شرق قطر در سال‌های گذشته محل تحولات مهم و تاریخی افغانستان بود؛ از مذاکرات سرّی آمریکا با امارت اسلامی گرفته تا نشست دوروزهٔ سازمان ملل متحد با نمایندگان ویژه ۲۱ کشور که در ۱۱ ثور ۱۴۰۲ برگزار شد. این اقدامات نشان‌گر اهمیت جایگاه و تأثیرگذاری قطر در تحولات اخیر افغانستان است.
اما نشست یازدهٔ ثور کدام نتیجهٔ مشخصی را برای ملت و دولت افغانستان به همراه نداشت. از طرفی، نمایندگان دولت افغانستان به این نشست دعوت نشده بودند. این عمل ناشایست بیانگر بی‌ثمر بودن این نشست بود.
اکنون سازمان ملل نشست دیگری در دوحه به میزبانی آنتونیو گوترش، دبیرکل ملل متحد در روزهای ۲۹ و ۳۰ دلو در مورد افغانستان برگزار می‌کند. در این نشست نمایندگان خاصِ بیش از ۲۰ کشور جهان به شمول افغانستان دعوت شده‌اند.
در نشست قبلی به‌جای گره‌گشایی گره‌های کور دیگری بر دامان ملت افغانستان بسته شده بود. اگر سیاست‌های گذشته در این نشست هم تکرار شود، جز اتلاف وقت و خرج هزینه‌های هنگفت چیزی دیگری روی دست برگزارکنندگان نخواهد گذاشت. سازمان ملل و کشورهای دنیا اگر در پی حل مشکلات مردم افغانستان هستند، لازمه‌اش به‌رسمیت‌شناختن امارت اسلامی افغانستان است.
دولت فعلی تمام شرایط به‌رسمیت‌شناختن یک دولت را دارد. سازمان ملل همان‌طور که در منشورش آمده است، در مقام یک مشاور عمل کند نه مداخل.
مشکلات داخلی افغانستان ازجملهٔ تحصیل زنان و کار آنان را به عهدهٔ دولت افغانستان بگذارند. زور و فشار راهی بود که در امتداد بیست سال تجربه شد، اما بی‌نتیجه بود.

خواسته‌های مردم افغانستان از نشست دوحه:
۱. به‌رسمیت‌شناختن امارت اسلامی توسط سازمان ملل و کشورهای اشتراک‌کننده؛
۲. دادن کورسی افغانستان به دولت حاکم؛
۳. رفع تحریم‌ها؛
۴. دخالت‌نکردن در امور افغانستان؛
۵. استفاده‌نکردن ابزاری از مشکلات مردم افغانستان؛
۶. همکاری‌کردن کشورهای اشتراک‌کننده جهت رفع مشکلات اقتصادی افغانستان؛
۷. خارج‌کردن مقامات و دولت افغانستان از لیست سیاه شورای امنیت.
اگر عملکردهای مثبت امارت اسلامی افغانستان را فاکتور بگیریم، امارت اسلامی افغانستان تا به حال با فساد مبارزه کرده آن را به حداقل رسانده است. خدمات‌رسانی عمومی را به بهترین وجه ممکن به ملت ارائه کرده است. با داعش و کشت و قاچاق مواد مخدر مبارزه کرده است و تهدیداتی را که از این ناحیه متوجه جهان و منطقه می‌شد، برداشته است و پروژه‌های بسیار کلانی را جهت رفاه ملت روی دست دارد؛ ازهمین‌رو، لازم سازمان ملل و کشورهای عضو دستاوردهای کلان امارت اسلامی را در نظر گرفته انتظاراتی را برآورده نمایند که مردم از آنان درخواست دارند.