آغاز دوبارهء حملات هوای ، واقعیت است یا دروغ ؟

مقامات امریکای ادعا نموده اند که بمب باران و حملات هوای در برابر مجاهدین امارت اسلامی افغانستان را یک بار دیگر آغاز نموده اند ، این نوع دعوی های اشغالگران هیچ ربطی با واقعیت های زمینی ندارد ، در طی یک و نیم دهه ای گذشته اندک ترین وقفه ای در چاپه های شب هنگام و بمب باران اشغالگران نه آمده است ، پس چگونه یک کاری که برای یک لحظه هم متوقف نشده باشد دوباره از سر گرفته می شود ؟
اشغالگران می خواهند با این گونه ادعاها و آوازه های دروغین از یک سو برای عساکر اجیر خود یک اندازه مورال بدهند تا بتوانند آنان را برای یک مدت طولانی در آتش سوزان جنگ نگه دارند و از سوی دیگر تلاش دارند با این نوع زورگوی ها روحیه ای مجاهدین را تضعیف کنند ، چنان به نظر می رسد گویا پس از گذشت پانزده سال از جنگ هنوز هم مجاهدین را نشناخته است و این یک حقیقت مسلم است هر که دشمن خود را نشناسد لاف های وی از پیروزی و چیره دستی به جز خیال پلاو چیزی دیگری نیست .
در اختتام سال ۲۰۱۴ م ، اشغالگران اعلان نمودند که عملیات ایشان در افغانستان به پایان رسیده است و ازین پس وظیفه ای ایشان تنها تربیه ء نیروهای مسلح رژیم کابل خواهد بود ، و لیکن واقعیت چنان نبوده است که اشغالگران اعلان نموده اند ، ایشان در زمان ماموریت تربیوی نیز در سراسر افغانستان به طور مستقیم عملیات وحشیانه انجام داده اند ، چاپه های شب هنگام زده اند ، از طیارات جنگی ، حملات درون و توپ خانه ها همچون گذشته کار گرفته اند که در نتیجه هزارها تن افغان های ملکی با خسارات بزرگ جانی و مالی دچار شده اند .
فرض کنیم که اشغالگران پس از توقف دو ساله دوباره دست به حملات و بمب باران می زند ، این آغاز دوباره یعنی نخست توقف نمودن یک کار و سپس از سر گرفتن آن چه معنی دارد ؟ صدها هزار تن عساکر اشغالگر و قراردادی های خارجی آنان که قبل از سال توقف ( یعنی ۲۰۱۴ م ) در جنگ با مجاهدین سهم گرفتند چه دست آورد داشتند ؟ آیا توانستند مجاهدین را مجبور کنند تا از داعیه و خواسته های شان عقب نشینی بکنند و یا لا اقل مجاهدین را ضعیف ساختند ؟ هرگز نه ، زیرا آن زمان نیز قیام مسلحانه ای مردم افغانستان در شرق و غرب ، جنوب و شمال کشور در برابر اشغالگران و رژیم کابل همچون اکنون ادامه داشت .
هشدارها ، بمب باران و راکت باران هیچگاه نمی تواند روحیه ای آزادی خواهی مردم مجاهد افغانستان را سرکوب کند ، اگر مردم افغانستان از وحشت و بربریت اشغالگران به هراس می شدند چگونه می توانستند به مبارزه و مقاومت علیه دشمن تا اکنون ادامه می دادند .
مقاومت تابان مردم افغانستان در برابر دشمن یک حیثیت نمایشی و سمبولیک ندارد بلکه به توانای آن حتی دشمن هم اعتراف دارد ، حرکت و خیزش که با همکاری مردم به وجود آمده باشد بیگانگان نمی توانند آن را به زور و زر از بین ببرند ، بلی ، هر حرکت تحولات و مشکلات زمانی و مکانی ، توانای ها و نا توانی ها را در پی دارد و لیکن این یک حقیقت است که این نوع حرکت های مردمی را نمی توان در اثر وحشت گرای و دهشت افگنی از صفحه ای وجود حذف نمود ، بلکه در نتیجه پیروزی در برابر دشمن مغرور از آن خیزش های مشروع مردمی است .
اگر آفتاب با دو انگشت پنهان نشود ، حقیقت همین است که مردم افغانستان از روز تجاوز تا به این روز در آتش وحشت و دهشت اشغالگران می سوزند ، نه   بمب باران ها متوقف شده است ، نه چاپه های شب هنگام به پایان رسیده است و نه هم فایرهای کورکورانه ای سلاح های ثقیل ختم شده است ، اینکه اشغالگران امریکای خبر از آغاز دوباره ای حملات هوای و بمب باران ها می دهند دروغ است ، این یک تلاش برای فریب دهی و نیز یک حربه ای ناکام روانی است .