شمه‌ای از زندگانی شهید قاری منصور تقبله الله

شهید قاری عنایت‌الله “منصور” مشهور به قاری منصور، ولد آقاجان ولدیت حاجی کمال، در سال ۱۳۷۶ ه‍.ش، در ولایت غور، ولسوالی دولت‌یار، قریهٔ سمک، دیده به جهان گشود. وی تحصیلات ابتدایی را در مساجد قریه، و حفظ قرآن کریم را در زندان هرات، به اتمام رساند، و یک فرد خوش‌اخلاق و خوش‌طبع بود، و از قوم‌پرستی و حتی نام آن، بی‌نهایت بی‌زار بود.

ایشان در یک عملیات چریکی در ولایت هرات، در منطقهٔ «دروازه خوش» هرات، توسط دولت اجیر دست‌گیر شد و به چهار سال زندان محکوم شد. وی پس از رهایی از زندان، دوباره به صف جهاد و مبارزه پیوست و مدیر قطعهٔ دولت‌یار تعیین شد و در بیشتر عملیات‌ها حضور فعال داشت. شهید منصور واقعا یک مبارز و فدایی حقیقی بود، و همواره مشغول جهاد و پیکار بود، تا این‌که در تاریخ ۱۳۹۸/۹/۱۲ ه‍.ش، در یکی از عملیات تصفیوی دولت اجیر، در قریهٔ سمک، همراه با ۱۴ تن از یاران جان‌نثارش توسط بمب‌افکن‌های آمریکایی به شهادت رسید.

وی نیم‌ساعت قبل از شهادتش، هنگامی که عملیات دولت اجیر بسیار شدت گرفته بود و از چهار اطراف قریهٔ سمک، بمب می‌بارید و هوا نیز سرد بود و مجاهدین خیلی گرسنه بودند و از جای‌شان نیز نمی‌توانستند بیرون شوند، گفت: «تا زمانی که ما زنده باشیم، سمک سقوط نخواهد کرد، و اگر شهید شدیم، دیگر از ما گلایه نکنید». بنابر خواست خداوند متعال مجاهدین با یک امتحان خیلی بزرگ دچار شدند و بعد از شهادت‌شان «سمک» نیز سقوط کرد. درست در همان سال، منطقهٔ بیدان و بسیاری از مناطق دیگر که تحت تصرف مجاهدین بودند، نیز به دست دشمن افتادند، و مجاهدین بسیار زیاد شهید دادند و به چهارطرف مهاجر و بی‌خانمان شدند.

باید بدانیم که امنیت، آسایش و مقام امروزی، ثمرهٔ تلاش، کوشش و خون شهدا است، که اکنون از آن بهره می‌بریم و گرنه ما چیزی نبودیم. اگر خداوند متعال دیروز ما را با سختی، دشواری و فقر امتحان می‌نمود، امروزه حتما ما را با مال، جایگاه و مقام امتحان می‌کند.

نباید تلاش‌ها و سختی‌هایی که دیروز متحمل شده‌ایم را امروز یادآور شده و بر اساس آن، مزد و مقام طلب کنیم، تا مبادا خداوند متعال پاداش آن زحمات را در دنیا به ما بدهد و در آخرت سهمی نداشته باشیم.

۵ رمضان‌المبارک، سال ۱۴۴۵