رمضان، بسان مدرسه‌ای است که به ما آموزش می‌دهد!

رمضان همیشه سر وقتش می‌آید و در مناسب‌ترین لحظه‌ها، ما را غافل‌گیر می‌سازد. خداوند، او را به عنوان هدیه‌ای برای بازسازی، حل تمام مشکلات و بهبود زخم‌های روزگار، برای‌مان ارسال می‌کند. رمضان می‌آید تا گام‌هایی که اشتباه برداشتیم را اصلاح نموده و ما را از سر نو به راه راست رهنمون سازد.

 

از همه مهم‌تر، به ما یادآوری می‌کند که توانایی این چیزها را داریم:

 

۱. رمضان به ما آموزش می‌دهد که تلاوت روزانه یک جزء از قرآن، آن‌قدر که ما فکر می‌کردیم، سخت نبوده، بلکه این دنیا است که ما را از دین دور نگهداشته و غافل ساخته بود.

 

۲. رمضان به ما یاد می‌دهد که روزه‌گرفتن سه‌روز در ماه به آن حدی که گمان داریم، ناممکن نیست؛ اما، ما در طول سال مشغول چیزهایی بوده‌ایم که خدا برای‌مان خلق نموده، غافل از اینکه ما برای چه چیزی خلق شده‌ایم. در واقع هدف خلقت خود را فراموش کرده‌ایم.

 

۳. رمضان به ما گوش‌زد می‌کند که شب‌ها آن‌قدر وقت زیاد داریم که بتوانیم دو رکعت نماز بخوانیم. عبادت و بندگی خدا، چندان سخت و طاقت‌فرسا نیست؛ اما متاسفانه دل‌های‌مان به خرابه تبدیل شده‌اند.

 

۴. رمضان به ما آموزش می‌دهد که توانایی رهاکردن و ترک‌نمودن چیزهای زشت و ممنوعه را به خاطر رضای خدا داریم و اینکه در ترک‌نمودن آن‌چیزها، لذت بندگی و راز موفقیت نهفته است، و اینکه در واقع ما خیلی ترسو بوده‌ایم، نه عاجز و ناتوان از ترک‌نمودن.

 

۵. رمضان؛ یادآوری خوب، برای اینکه بدانیم دروازهٔ صدقه و خیرات در طول سال به روی مردم باز است، می‌باشد. فرد مسلمان در بقیه‌‌ی ماه‌ها هم، گرچه معده‌اش خالی نباشد می‌تواند فقرا و ناداران را درک کند.

 

۶. رمضان به ما آموزش می‌دهد که نماز فجر به آن حدی که شیطان ما را قناعت داده و نفس سرکش ما تسلیم شده، سخت و طاقت‌فرسا نیست. در واقع چنان‌که مؤذن ندای‌مان می‌دهد، همان است: «نماز بهتر از خواب است».

 

۷. رمضان گوش‌زد می‌کند که رفتن به مسجد، خلوت با پرودگار است و مسیر و راه آن بهترین لذت است، و سعادت و نیک‌بختی را در چیزی غیر از «باخدابودن» نمی‌توان یافت.

 

۸. رمضان، یادآوری خوب برای آن‌هایی است که از خانه و خانواده دوراند، و به آن‌ها گوش‌زد می‌کند که خانه و کانون خانواده گرم‌ترین و صمیمی‌ترین جای در دنیاست، و باهم‌بودن خانواده، روح تازه‌ای به‌ انسان می‌بخشد.

 

۹. رمضان به ما یاد می‌دهد که فرستادن کاسه و طبقی از غذا برای همسایه، لطف و مهربانی بوده و پذیرفتن غذای آن، چیزی شبیه پذیرفتن نامهٔ محبت‌آمیز است.

 

۱۰. رمضان به ما یادآوری می‌کند که خانه با صبر و تحمل زنان پابرجاست؛ چون در ساعات اخیر روز و نزدیک‌شدن افطار، تحمل خیلی از چیزها برای ما مردان سخت می‌شود؛ اما آن‌ها (زنان) در آشپزخانه مصروف آماده‌سازی غذا هستند و در تلاش‌اند برای بهبود افطار. واقعا که مستحق این هستند تا پیشانی‌شان بوسیده شود.