امارت شناسی/بخش پانزدهم

منابع مالی مجاهدین
سوال مهم این است که جهاد بیست ساله هم از نظر تعداد اشغالگران و هم از نظر زمانی، جنگی طولانی و گسترده‌ای بود. در این جنگ یک طرف نظام سرمایه‌داری غرب به رهبری آمریکا و ناتو بود و در طرف مقابل مجاهدین غریب و بی‌کس امارت اسلامی بودند که غیر از نصرت‌های غیبی الهی دیگر هیچ کمک کننده‌ای نداشتند.
بار اقتصادی و مصرف این جنگ آن قدر سنگین بود که کمـر اقتصـاد دجالی مانند آمریکا را خم کرد. تا اینکه در نهایت مجبور به فرار از میدان شد. حال سوال این است که امارت اسلامی از چه طرفی این هزینه‌ها را تامین کرد و تامین مالی آنان توسط که صورت می گرفت؟ پاسخ این است که مجاهدین از آغاز امارت اسلامی این جهاد را نه به عنوان یک وظیفه یا مأموریت رسمی؛ بلکه به عنوان یک وجیبه الهی و واجب شرعی آغاز کردند. هر مجاهدی از ابتدا خود را به جهاد و فراهم کردن اسلحه، وسایل و مهمات لازم برای جهاد، موظف می‌دانست. اگر زخمی ‌می‌شود باید معالجه خویش و رفیقان خویش را خود تأمین کند و در صورتی که زندانی شود باز هم آزاد کردن بر عهده خود اوست.
وقتی که اعضای یک گروه جهاد را این گونه عبادت و مسئولیت شخصی بدانند، طبعا از نظام بار هزینه‌ها کاسته می‌شود. این را می‌توان مثال زد که گویی کسی می‌خواهد بپرسد که سالانه میلیون‌ها مسلمان حج را انجام می‌دهند، چه کسی هزینه آنان را پرداخت می‌کند؟ پاسخ روشن است که هر مسلمانی حج را یک فریضه می‌داند و مخارج آن را خودش تحمل می‌کند. در جهاد بیست ساله علیه آمریکا، اکثریت مطلق و سهم سنگین تأمین مالی فعالیت‌های نظامی بر عهده خود مجاهدین، سران گروپها (دلگی مشران) و گروپ‌های محلی بود. کمک سالانه و کمک نقدی کمیسیون اقتصادی امارت اسلامی به مجاهدین عادی، بخش ناچیزی از هزینـه‌هـای جـهـاد‌ی را تشکیل می‌داد و بیشتر هزینه‌ها‌ی دیگر با همکاری مردم تامین می‌شد. مجاهدین نه حقوق می‌خواستند و نه معاش. غذا به مجاهدین از سوی مردم داده ‌می‌شد، مصارف محل سکونت و زندگی هم نداشتند، در قریه‌ها و کوه‌ها زندگی می‌کردند و بیشتر مجاهدین شب را در خانه‌های خود می‌گذراندند. اما با وجود این هم امارت اسلامی برای بسیاری از فعالیت‌های دیگر هزینه‌های مالی گسترده‍‌ای داشت و از ابتدا کمیسیون اقتصادی برای تأمین این هزینه‌ها و تأمین مالی جهاد تشکیل شد. کمیسیون اقتصادی یـک نهـاد مهم برای کنترل همه امور مالی بود که در دوره طولانی جهاد ریاست آن را ملا هدایت الله بدری بر عهده داشت. علاوه بر آن، ادارات زراعت، مالداری، عشر و زکات، ادارۂ معادن و صنایع، اداره کنترل و تنظیم مؤسسات و شرکت ها و… اداراتی بود که عواید داشت و خزانه امارت اسلامی را تمویل می‌کرد. کمیسیون اقتصادی یکی از کمیسیون‌های مهم بود که در سخت‌ترین و دشوارترین شرایط به وظایف خود عمل می‌کرد. هیچ نهادی از امارت اسلامی بدون بودجه باقی نمی‌ماند. هماننـد ایـن که با توسعه یافتن دامنـه جـهـاد از طریق کمیسیون نظامی برای ولایات مصارف پول، سلاح و مهمات، مـواد منفجره، دوربین‌ها و سایر هزینه‌های مختلف تهیه می‌گردید، از طریق کمیسیون صـحت مجروحین را در افغانستان معالجه می‌کردند، از طریق کمیسیون آزادی زندانیان و پس از آزادی کمک نقدی با آنان، کمک به ورثه شهدا و به معلولان از طریق کمیسیون شهدا، معلولین و معیوبین، انجام می‌شد.
۲۲ ادارات مستقل امارت اسلامی که در چنین شرایط سخت کاری فعالیت می‌کردند و نیاز به هزینه‌های سنگینی داشتند، همه این هزینـه‌هـا توسط کمیسیون اقتصادی تهیه می گردید.
از نظر اقتصادی چیزی جالب در اشغال بیست ساله و جهاد علیـه آن ایـن بود که هزینه‌های آمریکا به مراتب بیشتر از مصارف مجاهدین بود، مثلاً تانک آمریکا یی به نام ام ۱ ابرامز که حدود ده میلیون دلار قیمت داشت. اگر هزینه آوردن آن به افغانستان نیز در نظر گرفته شود، قیمت آن از این هم بیشتر می‌شود؛ اما مجاهدین می‌توانستند این تانک ده میلیون دالری را با کمک یک بمب دست ساز که قیمت کل آن «دوصد» افغانی بود، نابود کنند.
بودجه کمیسیون مالی امارت اسلامی، توسط خیرین ثروتمنـد کشـور، منطقه و جهان به صورت مخفیانه جمع‌آوری می‌گردید. برای این امر در داخل کشور، منطقه و جهان نمایندگان و تشکیلاتی در قالب حلقـه‌هـای خاصی تشکیل شده بود که ایـن کـمـک‌هـا و اعانـه‌هـا را بـا اعتماد کامـل جمع آوری و سپس توزیع می‌کردند و به تمام بخش‌ها با شفافیت کامل توسط اداره مالی امارت اسلامی در صورت نیاز توزیع می‌گردید.