پرده‌برداری از چهره اصلی اشغال‌گران

حبیبی سمنگانی

پوزش‌خواهی رسمی دولت استرالیا از مردم افغانستان در برابر جنایات وحشتناک نیروهای اشغال‌گر آن کشور، آغاز خوبی‌ست. امیدواریم که سائر کشورهای دخیل در اشغال افغانستان به‌‌رهبری امریکا و ناتو نیز جرات اخلاقی شان را کماحقه به خرج دهند و از جنایات هولناک نیروهای‌شان در افغانستان پرده برداشته، و از ملت ستم‌دیده این کشور صمیمانه پوزش بخواهند.

جنرال انگس کمپبل، فرمانده ارشد ارتش استرالیا ضمن اعتراف به اوج وقاحت و وحشت سربازان خود، که منجر به قتل ۳۹ تن غیر نظامیان افغان در ۲۳ موارد شده، تصریح کرد که این‌همه قتل‌ها در رویدادهای کاملا غیر جنگی و یا به‌اصطلاح در «تمرین‌های وحشت» انجام یافته‌است. چنانچه شبکه خبری ای‌بی‌سی از رویدادی در سال ۲۰۱۲ خبر می‌دهد که سربازان استرالیای یکتن افغانِ بازداشت شده و دست‌بسته را تنها به این دلیل کشتند که در طیاره دیگر جایی نمانده‌بود. همچنان تحقیقات بازرس وزارت دفاع استرالیا نشان داده‌است که سربازان تازه‌نفس استرالیایی برای اینکه اولین کشتن یک انسان را تجربه کنند، بر اسیران شلیک می‌کردند.

به گفته‌ی جنرال کمپبل؛ «۲۵ تن سربازان نیروهایی هوایی ارتش استرالیا درین کشتار وحشیانه دست داشته‌اند». عجب اینکه شماری ازان سربازان هنوز مشغول خدمت در ارتش استرالیا هستند و تا اکنون مرحله‌ی پیگرد قانونی این سربازان جنایت‌کار آغاز نشده‌است. قابل ذکر است که ۴۰۰ تن از سربازان استرالیایی هنوز در افغانستان مستقر هستند.

در دسامبر ۲۰۱۹، یکتن کماندوی ارتش استرالیا (کوین فراست) که در سال ۲۰۱۶ به سهم داشتن در جنایت جنگی در افغانستان اعتراف کرده‌بود، بر اثر بیماری روانی جان خود را گرفت‌. او که یکی از بیش از ۴۰۰ تن سربازان استرالیایی است که از ۲۰۰۱ به اینسو خودکشی کرده‌اند، اقرار کرده‌بود که در پنهان کردن قتل یک زندانی افغان توسط هم‌رزمانش کمک کرده است.

جا دارد که از نقش کلیدی شبکه خبری ای‌بی‌سی، خبرگزاری دولتی استرالیا در این مورد قدردانی شود. در ماه جون سال گذشته‌ی میلادی، خبر هجوم پولیس فدرال استرالیا بر دفاتر ای‌بی‌سی به بهانه‌ی افشای اسناد محرمانه از سوی ۳ تن خبرنگار این شبکه خبری، خبرساز شده‌بود.

پولیس استرالیا می‌خواست از خبرنگارانی که در تهیه گزارش «اسناد افغانستان» شریک بودند تفتیش بکند. این گزارش که در سال ۲۰۱۷ از تلویزیون ای‌بی‌سی پخش شده‌بود از موارد زیادی کشتارهای کودکان و غیر نظامیان افغان از سوی نیروهای استرالیایی بین سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۱۶ میلادی پرده برداشته‌بود. آن‌زمان اداره بازرس ارتش استرالیا اگرچه از بررسی رویدادهای احتمالی جنایات جنگی سربازان خود خبر داده‌بود، اما پس از دو سال یعنی در ۲۰۱۹ به‌جای محاکمه‌ی سربازان جنایت‌کار، رئیس و کارمندان ای‌بی‌سی را متهم به افشای اسناد محرمانه و خیانت به امنیت ملی کرد. اما اینک به‌‌تاریخ ۱۹ نومبر ۲۰۲۰ دولت استرالیا بر رسوایی خود اعتراف کرد و موقف ای‌بی‌سی درست ثابت شد.

مهم اینست که این تنها اعتراف بر رویدادهای انگشت‌شمار غیر جنگی‌ست. آنچه در جریان درگیری‌ها رخ داده و هنوز به‌ بهانه‌ی اسناد محرم پنهان نگه‌داشته شده، یقینا به مراتب بیش‌تر و دردناک‌تر از موارد اعتراف شده‌است.

متاسفانه، رسانه‌های دموکرات و به‌اصطلاح آزاد افغانی هیچ جرات و ابتکاری در افشای جنایات هولناک خارجی‌ها به‌خرج نداده‌اند. این رسانه‌ها که خود را چشم بیدار و زبان تاثیرگذار جامعه می‌پندارند باید جلوتر از شبکه ای‌بی‌سی به داد هم‌وطنان خود می‌رسیدند و از ستم‌گری‌های اجانب پرده بر می‌داشتند، اما بدبختانه، این‌ها تنها بر هر آنچه سخنگویان دروغ‌گوی رژیم، امریکا و ناتو گفتند اکتفا کردند و یا هم کاپی و گوشه‌هایی از گزارش‌های یوناما، سیگار و امثال آن‌ها را، که هرگز بازگو کننده تمامی واقعیت‌ها نبوده اند، پخش کردند.

ای کاش! رسانه‌هایی ما در باب اشغال و اشغال‌گران، در پهلوی دنیای خیالی و خوشنمای دستاوردها، اندکی برای ماجراهای وحشتناک و بدنمای آن هم فرصت می‌داشتند. آیا این محض اتفاق است که این رخ وحشت‌بار استعمار در طی ۱۹ سال از نگاه رسانه‌های افغانی پنهان ماند؟

نقش اداره کابل در برابر جنایات جنگی نیروهای اشغال‌گر از همه ننگین‌تر بوده‌است. این اداره کابل که تمامی وحشت‌گری‌های خارجی‌ها را توجیه می‌کرد و حتی در بسیاری موارد مسئولیت جنایات آن‌ها را به‌دوش خود می‌گرفت، تا مبادا آن‌ها با پیگرد قانونی و یا واکنش مردمی مواجه شوند و دست از حمایت ایشان بردارند‌. در حقیقت، اداره کابل در تمام جنایات جنگی خارجی ها شریک است.

هدف از امضای پیمان نام‌نهاد امنیتی بین ایالات متحده امریکا و اداره کابل در سپتامبر ۲۰۱۴ نیز در حقیقت چتری برای مصونیت دادن نیروهای امریکایی در برابر هر گونه جنایت در افغانستان بود. آن پیمان شرمناک که به‌عنوان دیگر؛ سند فروش کشور به ایالات‌متحده بود با تایید ع‌و‌غ و امضای حنیف‌اتمر و بدون هیچ‌گونه چانه‌زنی و به محض فردای رسیدن به ارگ امضا شد.

ماده‌ی مصونیت قضایی برای نظامیان امریکایی، از عوامل تعلیق امضای این پیمان از سوی حامدکرزی بیان می‌شد. اما اداره چندسره‌ی ع‌و‌غ این ماده را بدون چون و چرا پذیرفتند و بر وثیقه‌ی مستثنی‌بودن سربازان جنایت‌کار امریکایی از هر گونه مؤاخذه و محاکمه در افغانستان، مهر تایید گذاشتند. همچنان دران پیمان آمده است که امریکایی‌ها بدون اینکه شامل روند ثبت و نظارت از سوی ارگان‌های افغانی باشند، می‌توانند به افغانستان داخل شوند و یا از افغانستان خارج شوند. اما این از کمال چشم‌سفیدی اشرف غنی بود که آن روز رسوایی را روز حاکمیت ملی افغانستان خواند.

ترددی نیست که جنایات نیروهای خارجی در افغانستان تنها به استرالیایی‌ها و تنها به ولایت ارزگان خلاصه نمی‌شود. اگر استرالیا با یک‌و‌نیم هزار سربازان خود، که به گفته بازرس وزارت دفاع آن کشور، همه‌شان از قوانین و نورم‌های جنگی هم آگاهی داشتند، مرتکب چنین فجایعی شده‌اند، بدیهی‌ست که امریکایی‌ها، بریتانیایی‌ها، کانادایی‌ها، فرانسوی‌ها، آلمانی‌ها و…… با لشکرهای چندهزار نفری‌شان، جنایات هولناک‌تری را در بخش‌های مختلف افغانستان مرتکب شده‌اند. اما به‌خود و کسی دیگری اجازه نمی‌دهند که از وحشت‌گری‌های شان پرده بردارند. اما روزی خواهد رسید که همه حقایق تلخ افشا و این مدعیان دروغین حقوق و کرامت انسانی رسوا خواهند شد و ثابت خواهد شد که واقعیت آنچه نیست که یوناما می‌گفت، بلکه حقیقت برعکس گزارش‌های ساختگی و فرمایشی این سازمان‌های استعماری‌ست.