جنگ‌سالاران و تلاش برای تکرار تجربه‌های ناکام

سخن‌روز:

روند تند فتوحات در کشور و یکجا شدن دست‌جمعی عساکر رژیم با مجاهدین، نشان داد که این کشور هیچگاه برای اشغالگران و بازماندگان آن‌ها در آغوش خود جا ندارد.

وضعیت کنونی این را هم ثابت کرد که عامل اساسی جنگ در افغانستان اشغال خارجی بود و گماشتگان اشغالگران هم برای جنگ و افغان‌کشی از اشغال خارجی انرژی می‌گرفتند.

به طور نمونه می‌توان گفت که اجیران داخلی در سال ۲۰۱۸ میلادی در دشت‌ارچی ولایت قندوز مدرسه‌ی حافظان قرآن کریم را بمبارد کردند، صدها تن کودکان را بی‌رحمانه قتل عام کردند و مسئولیت اش را هم بدون کدام تردد به دوش گرفتند، زیرا پشت سر شان حمایت اشغال موجود بود.

اما پری‌روز که صداهای تکبیر مجاهدین و مردم ملکی را شنیدند، تمام منطقه را از ترس زیاد ترک کردند. زیرا که از حمایت هوایی اشغالگران نا امید شدند. اگر اکنون هم از حمایت آن‌ها نا امید نمی‌شدند، ممکن باز هم در همه بخش‌های کشور از هیچگونه جنایتی دریغ نمی‌ورزیدند.

حاصل اینکه وجود اشغال و اشغالگران سرچشمه‌ی همه بدبختی‌ها در افغانستان بوده است؛ اما امروز که صفحه تغییر خورده است، حدود صد ولسوالی در یک ماه بدون جنگ و یا هم پس از درگیری مختصر از دست دشمن می‌برآید و دسته‌دسته‌ی عساکر رژیم اسلحه شان را بر زمین می‌گذارند و به مجاهدین تسلیم می‌شوند. این به معنای اینست که جنگ در افغانستان از سوی بیگانگان مسلط کرده شده بود و افغان‌ها هرگز تشنه‌ی جنگ‌های بین خودی نیستند.

همچنان وضعیت امروزی ثابت نمود اداره‌ی که به زور و زر اشغالگران به میان آمده بود هرگز ممثل اراده افغان‌ها نبود. اگرچه توطئه‌های انتخابات، جمهوریت، مردم‌سالای و…… دیگر شعار‌های فریبنده زمزمه می‌شد، اما حقیقت اکنون برملا شد که تنها یک حلقه محدود غرب‌گرا و چند تن جنگ‌سالاران به زور طیاره درون و میزایل کروز بر اریکه قدرت نشستانده شده بودند، که هیچ پشتیبانه‌ی ملی نداشتند.

همچنان اردوی پرورده شده به ملیاردها دالر نیز اردوی ملی نه، بلکه ملیشه‌های کرایی است که وظیفه قاتلان اجرتی را به پیش بردند و اکنون همزمان با خروج اشغالگران به سوی فروپاشی و متلاشی شدن روان است.

امروز که یکبار دیگر جنگ‌سالاران ناکام پیشین شعار جنگ را بلند کرده اند و از به میان آوردن بسیج ملی لاف می‌زنند و آوازه‌های فیسبوکی در مورد آماده‌گی نیروی جدید جنگی برپا کرده اند، و با این کارهای شان راه را برای جنگ‌های داخلی مساعد می‌کنند، این همه نتیجه‌ی تحریک دست‌های خارجی به نظر می‌رسد.

امارت اسلامی افغانستان به نمایندگی از ملت خود هیچگاه اجازه‌ی تکرار چنین تجارب ناکام را نمی‌دهد. اگر باز هم آن‌ها از سرزوری منصرف نشوند و در پی مزاحمت باشند، به نصرت خدا بار دیگر کوبیده و از بین برده می‌شوند.

این جنگ‌سالاران در حقیقت در تلاش مصونیت و نگه‌داری سرمایه‌ها و دارایی‌هایی غارت کرده در زمان بیست ساله‌ی اشغال هستند، اما ظاهرا با شعار موج جدید مقاومت و بسیج ملی کشور را به سوی جنگ‌های خانگی سوق می‌دهند. این خود یک فریب است.

ملت مسلمان افغانستان نادان نیستند که برای مصونیت سرمایه‌ی چند تن تفنگ‌سالاران تاریخ گذشته مردم و کشور خود را به کام جنگ‌های داخلی بدهند.