۸ مارچ، حامل چه پیامی برای زنان افغانستان است؟

هرگاه ۸ مارچ فرا می‌رسد، عده‌ای به جنب‌وجوش می‌افتند و تازه به یادشان می‌آید که در این دیار مکافات و دنیای مالامال و سرشار از آشوب و اضطراب، موجودی به نام زن نیز وجود دارد. این افراد، در این روز به‌ این فکر می‌افتند که نباید در حقّ زنان بی‌مهری صورت بگیرد و به آنان بی‌توجهی شود؛ اما در سایر ایام تا می‌توانند از این قشر ضعیف، استفادهٔ ابزاری نموده و جهت برآورده‌ساختن خواسته‌های خود، آن را آلهٔ دست خود قرار می‌دهند.

دین مقدس اسلام و شریعت غرای محمدی گرچه این روز را به رسمیت نمی‌شناسند و آن را به عنوان فرهنگ برنمی‌تابند؛ اما زن را به صفت مادر، خواهر، همسر و دختر، جایگاه بسیار بلندی عطا کرده است. آنانی که این روزها دم از حقوق زنان و آزادی می‌زنند، هدفی جز این ندارند که زنان مسلمان را به خیابان‌ها، کوچه‌ها و بازارها بکشند. گرچه این روز تاریخچهٔ طولانی دارد؛ اما نمی‌توان آن را به عنوان یک فرهنگ در کشورمان پذیرفت؛ زیرا معیارهایی که اسلام برای ما تعیین کرده است و همچنین عرف و عنعناتِ ما، از ما چیز دیگری می‌خواهند. ما نمی‌توانم زنان بیگانه را به عنوان الگو، مقتدا و نمونه برای زنان‌مان انتخاب کنیم؛ چرا که در صفحات زرین تاریخ خود الگوهای ایده‌آل و مناسبی هم‌چون فاطمه زهرا، عائشه صدیقه و سایر ازواج مطهرات و زنان صحابه -رضی‌الله‌عنهن- داریم که زنان مسلمانان با اقتدا به آنان، می‌توانند بهترین زندگی را داشته باشند.

مسلمانان هیچ‌گاه فریب ظاهر نهادهای بین‌المللی و تبلیغات گستردهٔ‌شان را نخورند؛ زیرا آنانی که این روزها از حقوق زن می‌گویند، چرا در بیست‌سال گذشته در مورد زنان افغانستان نمی‌نوشتند و نمی‌گفتند؟ چرا از دخترانی نمی‌گفتند که به اعتیاد روی آورده بودند و یا در کوچه‌ها و خیابان‌ها گدایی می‌کردند؟ چرا از زنانی نمی‌گفتند و نمی‌نوشتند که به زور ازدواج داده می‌شدند؟ این نهادها و مؤسسات کجا بودند وقتی زنان سوری زیر چکمه‌های طاغوتیان له می‌شدند و مظلومیت‌شان به گوش هر فرد دور و نزدیک می‌رسید؛ اما انگار گوش شنوا برای پاسخ‌گویی و کمک به آنان وجود نداشت! از این نهاد‌ها و مدعیان حقوق زنان باید پرسید که در شانزده ماه گذشته که هزاران زن فلسطینی توسط رژیم اشغال‌گر و خون‌خوار صهیونیستی شهید شدند، زخمی شدند، آواره شدند، گرسنه و تشنه ماندند، کجا بودند و چرا یادی از این مظلومان بی‌دفاع نکردند؟

با این حال، هشتم مارچ؛ روز جهانی زن که بیش از یک شعار نمادین چیز دیگری نیست، نمی‌تواند برای زنان افغانستان، حامل یک ارزش و پیام فرهنگی باشد؛ زیرا که هیچ‌‌گونه هم‌خوانی‌ای با باورها، ارزش‌ها و سنت‌های اجتماعی و فرهنگی مسلمانان افغانستان ندارد. زنان دین‌دوست افغانستان بدانند که زیر سایه‌ی نظام امارت اسلامی حقوق‌شان هرگز پایمال نخواهد شد و از سویِ دیگر بیشتر مردم افغانستان از حقوق زنان در پرتوِ شریعت اسلامی آگاه هستند و می‌دانند که زن در اسلام چه جایگاهی دارد و آن‌حضرت -صلی‌الله‌علیه‌وسلم- در رفتار و برخورد با زنان چه توصیه‌هایی فرموده‌اند، گرچه شاید عده‌ای باشند که حقوق‌ زنان را رعایت نکنند و نسبت به این قشر بی‌توجهی کنند؛ اما نمی‌توان آن را به پایِ یک ملت کامل نوشت و تمام مردم را ناآگاه و بی‌خبر از حقوق زنان دانست!

امارت اسلامی و وزارت‌خانه‌های مرتبط، بر این افراد نظارت دارند و نمی‌گذارند زنان مورد بی‌توجهی و بی‌مهری قرار گیرند. کسانی که در بیرون زندگی می‌کنند و از تبلیغات زهرآگینِ رسانه‌های مغرض و معاند -که یک گروه اندک را تمام زنان افغانستان می‌دانند- متأثر شده‌اند، بدانند که بیشترِ زنان افغانستان از این نظام راضی بوده و از آن حمایت می‌کنند و نمی‌خواهند در این کشور که بارها با خون شهیدان، آبیاری شده و برای استقلال و آزادیِ آن جان‌های‌ شیرینی فدا شده‌اند، فرهنگ وارداتی و تحمیلی غربی‌ها حاکم شود و مردم به‌جای پیشرفت و تمدن، به عقب برگردند.

شاید هنوز هم برخی از مشکلات وجود داشته باشند؛ اما به مرور زمان حل خواهند شد و این جامعهٔ نوپا، پویا و بالنده خواهد گشت. حالا نیز گام‌های بلندی در راستای حفظ حقوق زنان و مادران برداشته شده که می‌تواند مایهٔ خنکیِ چشم زنان مؤمنه و دین‌دوست افغان باشند. از آن‌جایی که نظام امارت اسلامی خود را متعهد به حفظ و رعایت حقوق زنان می‌داند و تلاش می‌کند تا حقوق این قشر پایمال نشود، دست‌آوردهای زیادی در این زمینه داشته است. در زیر به برخی از فعالیت‌های امارت اسلامی در حفظ و مراقبت از حقوق زنان می‌پردازیم:

۱. از زمان روی‌کارآمدن امارت اسلامی، وزارت امر به معروف و نهی از منکر و سمع شکایات توانسته است از ازدواج اجباری بیش از شش هزار زن جلوگیری کند؛

۲. در سه‌سال گذشته، میراث، مهر ‏و دیگر حقوق اساسیِ تقریبا بیست هزار زن که به خاطر فرهنگ‌ و رواج‌های نادرست و غیرت‌های بی‌جا از آنان گرفته شده بودند، تأمین شده‌اند؛

۳. آزادسازی ده‌ها زن که توسط شوهر و یا اقارب‌شان مدت‌ مدیدی در حبس خانگی به سر می‌بردند، که نمونه‌های آن از ولایت هرات، سمنگان، خوست و زابل رسانه‌ای شد؛

۴. ثبت شکایت زنان و رسیدگی به آن در اسرع وقت و حل‌وفصل اختلافات خانوادگی و منازعات قومی از کارهایی هستند که منسوبین وزارت‌خانه‌های مرتبط، در این مدت بدان اقدام کرده‌اند.

با وجود حل مشکلات زنان افغانستان و رسیدگی به شکایات آنان، چرا عده‌ای از غربی‌ها نگران حقوق زنان افغانستان هستند و چرا برای این قشر دغدغه دارند، مگر این‌که اهدافی دارند و هنوز به آن نرسیده‌اند و گرنه ۸ مارچ چه پیامی می‌تواند داشته باشد؟ مگر علت اصلی نام‌گذاری ۸ مارچ به نام «روز زن» رسیدگی به مشکلات و توجه به این قشر نبود؟