یک هفته و سه فاجعه

در هفتهء گذشته شاهد سه فاجعه های دلخراش و خونین بودیم ، ده ها تن غیر نظامیان افغان ( به شمول زنان و کودکان ) در اثر هر حادثه جان باختند و یا هم زخم برداشتند ، متاسفانه ، هنوز هم خانه ها ، دکان ها و کشت های مردم ملکی هر روز از سوی […]

در هفتهء گذشته شاهد سه فاجعه های دلخراش و خونین بودیم ، ده ها تن غیر نظامیان افغان ( به شمول زنان و کودکان ) در اثر هر حادثه جان باختند و یا هم زخم برداشتند ، متاسفانه ، هنوز هم خانه ها ، دکان ها و کشت های مردم ملکی هر روز از سوی اشغالگران و افراد مسلح رژیم کابل بمباران و راکت باران می شود و مردم هر لحظه در هراس اند که دیگر چه فاجعهء رخ خواهد داد .
خبر تازه اینست که اشغالگران و رژیم کابل شب پنجشنبه در یک عملیات مشترک در منطقهء قندهاری ولایت قندوز ۵۰ خانه را در تخریب نمودند و ده ها تن مردم ملکی را شهید و زخمی ساختند ، شاهدان عینی گفته اند تا کنون اجساد بست تن شهداء را که همه افراد ملکی بودند از زیر خاک کشیده اند و هنوز سعی دارند اجساد دیگر قربانیان را از زیر مخروبه ها بیرون بکشند .
چهار روز پیش نیز ، ۳۵ تن مردم ملکی به شمول اطفال و بزرگ سالان در منطقهء درویشان ( در مربوطات مرکز ارزگان ) در بمباران وحشیانهء اشغالگران به شهادت رسیدند ، این فاجعه پس ازان رخ داد که همه عساکر قرارگاه درویشان با تمام تجهیزات به مجاهدین تسلیم شدند و پس از تخلیهء قرارگاه مردم محل دران جا جمع شده بودند ، طیارات نیروهای اشغالگر قرارگاه و اطراف آن را هدف قرار دادند و جان ده ها تن را گرفتند .
همچنان نیروهای متجاوز دو روز پیش از واقعهء درویشان ، در ادامهء عملیات های شب هنگام در منطقهء مرکی خیل ولسوالی شیرزاد ( ننگرهار ) چاپه زدند و سپس منطقه را بمباران نمودند ، به گفتهء مردم محل ۳۰ تن مردم غیر نظامی درین بمباران به شهادت رسیدند .
با تاسف فراوان ، جامعه های حقوق بشری و رسانه های خبری تا هنوز در مورد این جنایات مرگبار خاموش اند ، سوال اینست که این حقوق دانان و زورنالستان به کدام اساس شعارهای دفاع از مردم را زمزمه می کنند و به کدام زبان لاف از ادای مسئولیت می زنند .
مردم غرق خون اند ، خانه های شان تخریب شد ، زنان ، کودکان و بزرگ سالان زیر خاک مانده اند ، پدر و پسر ، زن و شوهر و برادر و خواهر از حال همدیگر خبر ندارند ، این یک فاجعه است ، بار گران غم ها است ، قیامت صغری است ، ماتم بزرگ است و لیکن اجاره داران حقوق بشر و مدعیان آزادی بیان به زبان اشغالگران و رژیم کابل اتکاء دارند ، هر چه آنان بگویند و واقعیت را هر گونه تحریف بکنند ایشان بدون چون و چرا به آن باور دارند و آمنا و سلمنا می گویند .
جامعه های حقوق بشری و رسانه های که لاف از آزادی و بی طرفی می زنند اگر در واقعیت به مسلک و مسئولیت خود متعهد هستند ، باید سکوت در مورد سه حوادث المناک به ویژه فاجعهء قندوز را خاتمه بخشند و عاملین این قضایا را برای مردم جهان روشن تر بسازند و این گونه کشتار دسته جمعی مردم بی گناه را به شدت تقبیح بکنند .