نهم سنبله، غروب اشغال، طلوع آزادی!

نویسنده: طلحه مبارز بدخشانی

اگر ما خط زرین تاریخ را مطالعه نمائیم، بدیهی است که، افغانستان را کشوری درمی‌یابیم که در طول سالیان متمادی تحت تاخت‌وتاز و اشغال های نافرجام امپراتوری ها قرار گرفته است، و ملت مسلمان این سرزمین برای مقابله با اشغالگران و غلامان زرخزید آنها از هیچ نوع جانفشانی و قربانی های لا مثال دریغ ننموده اند.

محرک و دلیل اصلی آن منابع سرشار مادی و معنوی اهل این خطه می باشد. دشمنان بزدل همیشه از وجود مسلمانان شجاع در این سرزمین هراسان بوده و عقیده محکم آنها را به دین و آیین شان تحمل کرده نتوانسته و به بهانه های مختلف به ظن تسخیر و اشغال این سرزمین لشکرکشی نموده‌اند که می‌توان از چنگیز، انگلیس و روس گرفته الی آمریکا و چهل‌و هشت کشور متحد آن نام برد که یکی پی دیگر در این سرزمین با شکست های فاحش روبرو گردیده اند.

آمریکا و هم‌پیمانان اش معیت غلامان زرخرید داخلی زمانی که به افغانستان یورش بردند و طاغوت مستکبر جهانی بنام بوش اعلان کرد که یا با ما باشید یا بر علیه ما، حکام ضعیف الایمان از اطراف و اکناف منطقه و جهان همه در پهلوی کفر قرار گرفتند و به این گمان بودند که دیگر صدای جهاد و اسلام در این سرزمین را از بین برده اند و هیچ طاقت و قوت نیست که در مقابل آنها بایستد.

اگر چند آمریکا و متحدانش با جود اینکه از راه های بری با تانک ها و تسلیحات مدرن و گوناگون وارد افغانستان شده و ازطریق هوا با پیشرفته ترین نوع طیارات نیز هوای افغانستان را کنترول کرده بودند و در پهلوی فشار نظامی نیز بخاطر اغوا کردن یک تعداد سفهاء با کامی های دالر نیز می خواستند سبب از بین بردن دین و آیین این ملت شوند، اما ملت مجاهد افغانستان به غلامی نه گفته با دستان خالی و قلب های مملو از ایمان و باعشق شهادت این همه زر و سیم اشغالگران را پشت پا زده و در مقابل آنها صدای جهاد را بلند نمودند.

صدای عدالت خواهی، جهاد و مجاهدت تا آنجایی موثر تمام شد که، نیروهای اشغالگر بعد از ضربات کوبنده مجاهدین و شکست آنها در میادین نبرد به سطوح آمده و با پیشنهاد نمودن معاهده سند اخراج شان را در سال ۱۳۸۹ ه‍‌ ش در دوحه با جانب امارت اسلامی افغانستان امضا نمودند، اینجا بود که شکست آنها به گونه رسمی متحقق شد و کارشناسان مسائل سیاسی معاهده دوحه را شروع زوال حکومت جمهوریت عنوان نموده بودند که این پیش بینی شان به حقیقت مبدل گردید، در آینده‌ای نه چندان دور مجاهدین به حومه های شهر ها رسیدند و گلیم اشغال را به تدریج جمع نمودند بلآخره در ۲۴ اسد کابل و دیگر ولایات فتح گردیده و اشغالگران با همپیمانان وفادارشان به میدان هوایی کابل مستقر گردیده وبه تخیله افراد و متبعین شان الی ۹ سنبله ادامه دادند که آخرین سرباز اشغالگران در شب ۹ سنبله افغانستان عزیز را با سر افکنده‌گی و رسوایی ترک نمود که غروب اشغال و طلوع آزادی از سر صبح دمید و یکبار دیگر افغانستان استقلال خویش را از اشغالگران بدست آورد.