موسم خوش مدارس دینی

نویسنده: عبدالمالک عزیزی

در موسم بهاری مدارس دینی قرار داریم و هر مدرسۀ دینی در این روزوشب‌ها حال‌وهوای خاص و شوروهیجان غیرقابل وصفی را سپری می‌کند بنرها در سرک‌ها نصب هستند و اعلامیه‌ها در فضای مجازی دست‌به‌دست می‌شوند و به هر طرف که می‌نگریم عطروشمیم خوش قرآن کریم و احادیث نبوی در فضای ولایت‌های کشور عزیزمان پیچیده است.
حافظان قرآن، طلاب و قاریانی که در این جلسات نورانی و روحانی، دستار فضیلت بر سرهای آن‌ها نهاده می‌شود چه‌بسا شب‌های سرد زمستانی و گرمای سوزان تابستانی را در اتاق‌های ساده و معمولی با کمترین امکانات سپری کردند و بعد از گذراندن مراحل مختلف تحصیلی اینک نهالی که کشته بودند به ثمر نشسته و مدال پرافتخار حفظ کلام‌الله، قرائت قرآن و فارغ‌التحصیلی را به گردن می‌آویزند.
ناگفته نماند که این درجه، درجه‌ای است که از هر نوع منفعت مادی خالی بوده و فقط جنبۀ معنوی دارد.
در طرف دیگر پدران و مادرانی قرار دارند که سالیان سال منتظر بوده تا دستار زیبای فضیلت را بر سر فرزند عزیز و جگر گوشۀ خود ببینند. در این روزها چنین پدر و مادرانی از فرط خوشی در پوست خود نمی‌گنجند. بغض شدیدی در گلوی‌شان پچیده و اشک شادی در چشمان‌شان حلقه بسته است.
نکته‌ای که بیش از هر چیزی در این موضوع قابل توجه است پیام تبریکی و توصیه‌های ناصحانه و دلسوزانۀ امیرالمومنین حفظه‌الله‌تعالی بود که ایشان در رابطه به این جلسات فرستادند. پیامی که نشان می‌دهد امارت اسلامی همان گونه از نامش معلوم است برای اسلام است و قلبش برای اسلام می‌تپد و برنامه‌های اسلامی برای او اهمیت دارند و الا ممکن نبود که بزرگ‌ترین مقام آن به این برنامه‌های دینی توجه بکند.
اما در بیست سال جمهوریت چنین چیزی دیده نشد. هر چند که آن حکومت، نام اسلام را به یدک می‌کشید و خود را جمهوری اسلامی مسمی کرده بود؛ ولی اسلام و فعالیت‌های اسلامی به معنای واقعی در آن جایگاهی نداشتند. برعکس، بازار فعالیت‌های ضد دینی روز به روز گرم می‌شد و هزینه‌های هنگفتی برای آن خرج می‌گردید.
پس تفاوت‌ها را احساس کنیم.