مهاجرین عزیز مانده نباشید!

نویسنده: طلحه مبارز بدخشانی

ملت افغانستان در چهار دههٔ گذشته با مهاجرت‌های طویل‌المدت یا هم مهاجرت‌های کوتاه‌مدت دست‌ و پنجه نرم نموده‌اند، آن‌هم در اثر تجاوز نیروهای اجنبی و اشغالگر خارجی بوده است، وقتی‌که خانه‌های‌شان بمباردمان می‌شد، اطفال، زنان و فرزندان‌شان در معرض خطر قرار می‌گرفتند، بی‌روزگاری و فقر آن‌ها را فرا می‌گرفت، مجبور به ترک دیار و کاشانهٔ آبائی خود می‌شدند که ترک آن نهایتا سخت بوده و رنج‌دهنده می‌باشد اما مجبوریت همه دردها و رنج‌های آنرا به سوی دیگری پرتاب می‌نمود، صد دل را یک دل کرده برای حفظ جان مال و آبروی خویش مجبور به ترک سرزمین خویش می‌گردیدند.

این قشر مهاجر به‌طور اغلب در کشورهای میزبان از تمام حقوق خویش بر خوردار نبوده و از حقوق اولیهٔ‌شان نیز در اکثر موارد محروم بودند، آن‌هایی هم بودند که در مدت چهل‌سال زیست و زندگی در آن کشورها مسکن‌گزین آن کشور ها نگردیدند، و هنوز هم به نام مهاجر صدا می‌شدند، بلآخره خصوصا کشور پاکستان عجالتا اول نوامبر سال جاری میلادی را آخرین تاریخ برای خروج مهاجرین افغان در خاک آن کشور قرار داد که این پلان پاکستان مخالف باهمه موازین بشردوستانه و یاهم حق همسایه‌زیستی بود، باوجود این که کشور عزیز ما افغانستان در حالتی قرار دارد که هیچ پشتوانه‌ای از سوی دیگر کشورها ندارد با امکانات دست داشته و بودجهٔ داخلی خود از این مهاجرین استقبال نموده و برای حل مشکلات آن‌ها کمیسیونی تشکیل داد، به سرپرستی معاون محترم اداری ریاست الوزراء که ایشان شخصا با دیگر اعضای کمسیون و نهادهای مسئول بخاطر رفع چالش‌های فرا راه آنها به مرز تورخم سفر نموده و از مهاجرین اخراج‌شده استقبال و قدر دانی نمودند.

جای دارد ماهم از آن برادران‌مان که از کشورهای همسایه اخراج گردیده‌اند استقبال نمائیم و از آن‌ها به خوبی پذیرائی کنیم و آن‌ها را مانده نباشید گفته در حل مشکلات‌شان دست‌به‌دست هم داده اقدام نماییم، و همچنان آن‌ها هم اگر در این چهار دهه بخاطر نبود امنیت، اشغال سرزمین‌شان و یاهم دیگر امور از این کشور هجرت نموده بودند، حال که امنیت سرتاسری الحمدلله در کشور حاکم است، صدای غرش طیاره‌های اشغالگران خاموش و نابود گردیده است، دیگر خانه‌ها بمباردمان نمی‌شوند، در سرک و بازار ما صدای انفجار نیست و سرخط اخبار رسانه‌های ملی و بین‌المللی قتل فرزندان این سرزمین نیست، بیایید در آبادی و بازسازی کشور خود سهم گرفته و در یک زندگی مرفه و باعزت و غرور عمر باقی خویش را به اتمام رسانیم.

ان‌شاءالله