لَئِن شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ …!!

سخن‌روز:

در سال ۲۰۰۱ میلادی، از جبر، وحشت و پروپاگند اشغالگران گویا نه مورچه‌ی در زمین گام زده می‌توانست و نه پرنده‌ی در هوا پر زده می‌توانست، اجیرانی که بر ابرقدرتی ساختگی امریکا ایمان داشتند از این هم بالاتر فکر می‌کردند و باور صد در صدی داشتند که مقاومت در برابر امریکا به معنای جنگیدن با کوه است.

اما کسی که راه مقاومت را به پیش گرفت و مبارزه در برابر کافر متجاوز را وجیبه‌ی ایمانی خود دانست، می‌دانست که ابرقدرت واقعی امریکا نه بلکه خدا است و این وعده‌ خداوندی است که «و کَانَ حَقًّا عَلَیْنَا نَصْرُ الْمُؤْمِنِینَ». اینگونه مردم اگرچه در ظاهر ناتوان بودند و از نگاه زور و قدرت مادی اصلا قابله مقایسه با دشمن نبودند، اما بر وعده‌ی پروردگار صد در صد باورمند بودند، که حتما راهیان راه حق را کمک می‌نماید.

آن‌ها یقین داشتند که خداوند متعال چراغ امید مسلمان‌ها را گل نمی‌سازد، بلکه با نصرت و فتوحات غیر مترقبه روشن‌تر می‌سازد، وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِندِ اللَّهِ – الآیه.تنها پروردگار بندگان مؤمن خود را نصرت می‌نماید.

از همینست که امروز از برکت قربانی‌های مجاهدان پاکباز راه حق، افغان‌ها در ستیژی قرار دارند که جهاد بزرگ شان نزدیک است به ثمر برسد.

اکنون که سلسله‌ی فتوحات غیر مترقبه جریان دارد و دسته‌دسته عساکری پرورده ‌شده از سوی اشغالگران دست از جنگ می‌گیرند و به آغوش مجاهدین پناه می‌آورند، دلیل اینست که قدرت امریکا و ناتو در برابر نصرت خداوند متعال هیچ است. خداوند متعال وعده‌ی خود را وفا نمود.

افغانستانِ جنگ‌زده در آستانه‌ی برخورداری از نعمت بزرگ آزادی قرار دارد و افغان‌ها به امید آینده‌ی باسعادت لحظه‌شماری می‌کنند.

این نعمت بزرگ پروردگار است و مقتضای نعمت اینست که مسلمانان شکر پروردگار را به‌جا بیاورند. لَئِن شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ ۖ وَلَئِن کَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِید. ادای شکر اینست که مجاهدین و ملت برای آبادی کشور در آینده هنوز متحدتر شوند و برای ایجاد و استحکام نظام قوی اسلامی دست به دست هم بدهند. اما بالعکس، این کفران نعمت خواهد بود که در حرص قدرت‌طلبی و خواهشات نفسانی این فرصت بزرگ را از دست دهند و این ملت آزرده را بار دیگر شکار اشغال خارجی‌ها و خشونت‌های شوم داخلی بسازند.