قابل توجه جامعه های بشری

این بار نخست نیست که زندانیان مظلوم در پلچرخی و سائر زندان های رژیم کابل دست به اعتصاب غذا می زنند ، درین شب و روزهای اخیر بیش از ۱۰ هزار زندانیانِ پلچرخی در حال اعتصاب قرار دارند و حتی چند تن زندانیانِ یک بلاک جانهای خود را نیز از دست داده اند و شماری […]

این بار نخست نیست که زندانیان مظلوم در پلچرخی و سائر زندان های رژیم کابل دست به اعتصاب غذا می زنند ، درین شب و روزهای اخیر بیش از ۱۰ هزار زندانیانِ پلچرخی در حال اعتصاب قرار دارند و حتی چند تن زندانیانِ یک بلاک جانهای خود را نیز از دست داده اند و شماری هم در حالت کوما قرار دارند .
زندانیان مطالبات خود را به شکل مکتوب به رسانه های اجتماعی نیز فرستاده اند ، آنان در آغاز مکتوب نوشته اند : ما نمی خواهیم قوانینِ زندان را بشکنیم ، بلکه ما می خواهیم در چوکات قانون برای مشکلات خود راه حل پیدا بکنیم ، اعتراض مایان برای نقض قوانین نیست بلکه برای تحکیم و تثبیت قوانین است .
مطلوب اینکه زندانیان می گویند که ما توسط اعتصاب خود هرگز نکوشیده ایم تا اصول مقرره ای زندان را بشکنیم ، بلکه ما اعتراضات خود را با در نظرداشت اصول و قوانین زندان برای رژیم کابل ، خارجی ها و سازمان های حقوق بشر ابراز می داریم .
زندانیان اعتراضات و شکایات خود را در ۳ کتگوری و ۱۸ ماده نوشته اند ، هیچ یکی ازین ماده ها را نمی توان خلاف اصول رژیم کابل ، قوانین بین المللی و ارزشهای جامعه های مدنی دانست ، حل این اعتراضات و شکایات هیچ مشکلی برای رژیم کابل ، سرپرستان خارجی و مدعیان حقوق بشر ندارد .
فشردهء خواسته های زندانیان اینست که « بیشتر زندانیان مدت حبس را تکمیل نموده اند ، اما مقامات رژیم برای حصول چند دالر آنان را رها نمی سازند ، زندانیان که قدرت پول را ندارند و نادار هستند مجبور اند تا پس از تکمیل مدت حبس نیز سالهای سال را در عقب دیوارهای زندان سپری کنند » ، نیز زندانیان می گویند : « مقامات زندان اسیران معتاد و غیر معتاد را در یک بلاک و یا یک اوطاق یکجا نگهداری می کنند ، محافظین زندان در عوض یک اندازه پول برای محبوسین معتاد مواد نشه آور می رسانند و این عمل باعث می گردد تا دیگر زندانیان نیز به مواد نشه آور اعتیاد پیدا بکنند » ، زندانیان می افزایند : « اگر زندانیان اعتراض و یا مطالبه ای داشته باشند از سوی مقامات زندان علی الفور هدف قرار می گیرند و مجازات می شوند ، آنان نه تنها لت و کوب می شوند بلکه تا مدت نامعلوم به اوطاق مقفل و یا هم به زندان امریکای در ها بگرام انتقال داده می شوند .
زندانیان می نویسند : « زندانیان از هر نوع معالجه بی بهره هستند ، دواهای که در کلینک گذاشته می شود از سوی مقامات زندان بیرون انتقال داده می شود و دوباره بر زندانیان فروخته می شود ، اما زندانیان چون تاب خریدن آن را ندارند بیماری های کوچک آنان با گذشت زمان به امراض بزرگ مبدل می گردد » ، آنان نوشته اند : « استحقاق خوراک که برای زندانیان مقرر شده است بیشتر از نصف آن به شکل خام از سوی مقامات دزدی می شود و آن چیزی که برای زندانیان داده می شود هرگز کفایت نمی کند و نیز قابل خوردن نمی باشد .
دیگر ماده های مطالبات و شکایات زندانیان را نیز هیچ کسی نمی تواند غیرقانونی و غیر اصولی بداند ، اما رژیم کابل که خود را پابند قوانین بین المللی بشری می داند با زندانیان رفتار بسیار بی رحمانه و وحشیانه می کند ، به ویژه فساد برای رژیم چند سرهء کنونی به یک مشغله ای روزمره مبدل شده است و فساد گسترده و روز افزون مقامات رژیم زندگی زندانیان را با تهدیدهای جدی دچار ساخته است .
متاسفانه ، جامعه های مدنی جهان بر این جنایت بشری رژیک کابل که به پشتیبانی و همکاری اشغالگران خارجی انجام می دهد سکوت بر لب دارند و هیچ باکی ندارند که زندانیان در داخل زندان ها زندگی خود را از دست می دهند ، اما آنان بالمقابل شب و روز مشغول پروپاگند علیه مجاهدین هستند که از قوانین حقوق بشر تخطی می کنند ، واقعیت اینست که برخورد شایسته و اسلامی مجاهدین با زندانیان را همگان شاهد هستند .
ظلم رژیم کابل با زندانیان ادامه دارد ، حقوق روا و مشروع آنان سلب می گردد و اکنون زندانیان مجبور شدند تا به مرگ دست به اعتصاب بزنند ، اگر این مظالم رژیم کابل به رضایت و نظارت نیروهای خارجی و جامعه های مدنی انجام نمی باید پس چطور رفتار رژیم کابل یر سوال قرار نمی گیرد ؟