فریاد دیروز، حقیقت امروز!

بریتانیا از جمله کشورهای عضو پیمان ناتو بود که به رهبری آمریکا از سال ۲۰۰۱ در افغانستان حضور پیدا کرد و سربازانش بیشتر در ولایت هلمند مستقر بودند. بر اساس آمار وزارت دفاع بریتانیا، در مجموع از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۴ میلادی ۱۴۲۵۰ سرباز بریتانیایی در افغانستان حضور داشتند.

در این میان دو گروه ویژه با اسم مخفف «اس‌ای‌اس» و «اس‌بی‌اس» حضور داشتند. ویژگی‌های این دو گروه این بودند که به خاندان سلطنتی بریتانیا منسوب بودند و با استفاده از این امتیاز در کشتن مردم بی‌گناه افغانستان، قوانین خاص خودشان را داشته و پروای کسی را نداشتند.

الان بعد از گذشت سال‌ها، اعضای پیشین نیروهای ویژۀ «اس‌ای‌اس» و «اس‌بی‌اس» بریتانیا سکوت خود را شکستند و در گفت‌وگو با بی‌بی‌سی، روایت‌هایی عینی از جنایات جنگی هم‌رزمان‌شان در عراق و افغانستان را فاش کردند.

انواع جنایت‌های نیروهای بریتانیایی در افغانستان

چیزی را که مردم افغانستان سالیان پیش فریاد می‌زدند و گوش شنوایی برای شنیدن آن وجود نداشت، اینک خود سربازان سابق بریتانیایی برای اولین‌بار روایت خود را علنی کردند و گفتند که شاهد بوده‌اند اعضای اس‌ای‌اس افراد غیرمسلح را در خواب به قتل رسانده‌اند و بازداشتی‌های دست‌بسته، از جمله کودکان را اعدام کرده‌اند.

نظامیان خارجی بارها و بارها قوانین جنگی را در زمان اشغال کشورهای اسلامی نقض کرده بودند و حتی شاهزاده هری، عضو خاندان شاهی بریتانیا که برای قاشق به‌دست‌گرفتن هم آموزش می‌بینند و جزء با فرهنگ‌ترین‌های بریتانیا گفته می‌شوند اعتراف کرده است که ۲۵ افغان ملکی را در جریان مأموریتش در افغانستان کشته است. وی در کتابش صراحتا گفته که در هنگام کشتن این افراد، نه به آن‌ها به عنوان مردم، بلکه به عنوان مهره‌های شطرنج فکر می‌کرده است.

در قوانین بین‌المللی کشتن عمدی افراد زخمی که تهدیدی ایجاد نمی‌کنند، نقض آشکار محسوب می‌شود، اما سرباز سابق نیروهای ویژه، عملیاتی را این‌گونه توصیف می‌کند که در آن، امدادگری در حال درمان فردی بود که تیر خورده بود ولی هنوز زنده بود، سپس یکی از نیروهای ما به سراغش رفت. صدای شلیک آمد. فرد زخمی از فاصله نزدیک با شلیک به سر کشته شده بود.

یکی دیگر از قوانین بین‌المللی جنگ همین است که کشتن عمدی غیرنظامیان و یا اسیران جنگی ممنوع است، اما نیروهای بریتانیایی افرادی را اسیر کرده سپس به آن‌ها شلیک می‌کردند.

یکی از شاهدانی که با گروه ویژه همکار بوده است می‌گوید که کشتن می‌توانست به «کاری اعتیادآور» تبدیل شود و افزود: «برخی از اعضای این یگان نخبه در افغانستان مفتون این احساس شده بودند».

یکی از هم‌رزمان سابق یک سرباز وحشی بریتانیایی، بربریت همکارش را برای بی‌بی‌سی این‌گونه توصیف می‌کند: «انگار تلاش می‌کرد در هر عملیات یک نفر را بکشد، تقریبا هر شب کسی کشته می‌شد».

در یکی از حوادث ادعا شد که آن فرد گلوی یک مرد زخمی افغان را با چاقو بریده بود و پیش از این کار به افسر دیگری گفته بود که دوباره به آن مرد شلیک نکند. یکی دیگر از هم‌رزمان سابق گفت: «چون می‌خواست خودش آن مرد زخمی را با چاقو بکشد، می‌خواست چاقویش را به خون آغشته کند».

آیا سران بریتانیا از این نقض قوانین بی‌خبر بوده‌اند؟

بر اساس شهادت‌ها، آگاهی از این جنایات ادعایی محدود به تیم‌های کوچک یا اسکادران‌های منفرد نبود. یکی از کهنه‌سربازان گفت: «در ساختار فرماندهی نیروهای ویژه بریتانیا همه می‌دانستند که چه اتفاقی دارد می‌افتد».

ساخت گزارش‌های دروغین

در ادامه افشاگری‌های سربازان کهنه‌کار آمده است: اگر به نظر می‌رسید که یک تیراندازی ممکن است ناقض قوانین جنگی باشد، مشاور حقوقی یا یکی از افسران در ستاد مرکزی با فرد خاطی تماس می‌گرفت و او را تلقین می‌کرد که چطور زبان گزارش را اصلاح کند. مثلا می‌پرسیدند: ‘یادت است کسی حرکت ناگهانی کرده باشد؟’ و او می‌گفت: «بله، الآن یادم آمد» از این دست حرف‌ها.

سربازی که این رازها را فاش کرده می‌گوید که این کارها بخشی از روند عملیاتی ما شده بودند.

یک افسر سابق «اس‌ای‌اس» در افشاگری‌های خود گفته بود: «نیروهای بریتانیایی یک نارنجک تقلبی همراه خود به محل عملیات می‌بردند که قابلیت انفجار نداشت و یا تفنگ‌های کلاشینکف با قنداق تاشو با خود حمل می‌کردند، چون هم راحت‌تر در کوله‌پشتی‌شان جا می‌شد و سپس بعد از به شهادت‌رساندن مردم بی‌گناه، این سلاح‌ها را کنار آن‌ها می‌گذاشتند و از آن‌ها عکس می‌گرفتند و برای خود گزارش دروغین تهیه می‌کردند.

شاهدان، که به شرط ناشناس‌‌ماندن، به بی‌بی‌سی گفتند که قوانین جنگی که تمام اعضای ارتش بریتانیا ملزم به رعایت آن هستند، در عملیات‌های این یگان‌های نخبه در عراق و افغانستان به طور منظم و عامدانه نقض می‌شدند.

نکتۀ جالب دیگر این‌ است که افرادی که برای «بی‌بی‌سی» افشاگری کرده‌اند تمام آن‌ها از این رسانه قول گرفته‌اند که نام هیچ‌کس از آن‌ها پخش نشود؛ چیزی که نشان می‌دهد فساد و دروغگویی در تمام بدنۀ کشورهای مدعی دموکراسی و متمدن رخنه کرده است.