عادی سازی اشغال

یکی از سیاست‌های امروزی برای اشغالگری، روش عادی‌سازی است. کشورهای متجاوز در ابتدا اشغالگری‌های‌شان را اندکی مخفی کرده و به نام‌ها و بهانه‌های مختلف عمل خود را توجیه می‌کنند و حضور خود را در صحنه کم‌رنگ نشان داده و در سخنرانی‌های خود دورادور به آن اشاره می‌کنند.

رفته‌رفته موضوع را از گوشه‌وکنار به وسط محافل می‌کشانند و همانند صاحب‌خانه و تصمیم‌گیرندۀ اصلی درباره آن موضوع صحبت می‌کنند.

موضوع فلسطین و اسرائیل هم از همین قضایا است، چنان‌که یهودی‌های که سرتاسر جهان منتشر بودند و بنابر خوی و خصلت‌های منافقانه در اواخر قرن نوزدهم، از کشورهای مختلف رانده می‌شدند و در جوامع گوناگون منفور بودند و به همین خاطر جنبش ملی یهود به نام صهیونیزم به راه افتاد و زمینه‌های مهاجرت یهودیان به سرزمین مقدس فراهم گردیدند و در جنگ جهانی اول، متفقین به منطقۀ سینا و فلسطین حمله کردند که امپراطوری عثمانی همین‌جا شکست خورد و ادارۀ این مناطق توسط سازمان جامعۀ ملل مکار در یک طرح برنامه‌ریزی شده به بریتانیا واگذار گردید و دولت بریتانیا برای ناامن سازی خاورمیانه متعهد شد که یهودیان جهان را در این کشور جای بدهد.

با این توطئه یهودیانی که در گوشه‌های مختلف جهان متفرق بودند به این سرزمین سرازیر شدند و کم‌کم خود را صاحب خانه تلقی می‌کردند.

اسرائیل با حمایت غرب و تضعیف قدرت‌های اسلامی به دنبال تشکیل دولت اسرائیلی در جهان بود و بالاخره توانست این آرزوی خود را در ۱۴ مه ۱۹۴۸ محقق سازد و اسرائیل کودک‌کش برای اولین بار، استقلال خود را در تاریخ مذکور اعلام کرد.

به این صورت، این غدۀ سرطانی در کالبد کشورهای تزریق گردید و هر روز رو به افزایش و تکثیر بود و به خصوص زمانی که توانست کشورهای عربی را شکست بدهد و سرکشی‌های این هیولای وحشی با پیروزی در این جنگ، اوج و شدت گرفت و شهرک‌سازی‌های غیر قانونی را رو به افزایش بودند؛ اما سازمان مللی که خود باعث و بانی این اتفاقات تلخ بود، گاه‌گاهی بیانیه صادر کرده و این توحش اسرائیل را محکوم می‌کردند.

اینک به برهه‌ای از تاریخ رسیده‌ایم که مهمان بی‌وجدان دیروز، ادعای تصاحب خانه را دارد و برای ساکنان اصلی آن، خط و نشان می‌کشد.

آن‌طرف‌تر که ترامپ خود را رئیس جمهور ام‌القرای دموکراسی و مهد حقوق بشر معرفی می‌کند، تمام مرزهای انسانیت، وجدان و منطق را پشت سر گذاشته و همانند یک دیوانۀ تمام عیار عربده می‌کشد و خواهان بیرون راندن مردم غزه از سرزمین آبا اجدادی‌شان است.

در گذشته فقط در جلسات خصوصی و فی‌ ما بین خود، ادعای مالکیت این سرزمین‌های اسلامی را در سر می‌پروراندند و در جلسات عمومی و در انظار عمومی اجازۀ چنین گستاخی‌هایی را به خود نمی‌دادند؛ اما کم کم با آماده کردن اذهان، با خیالی آسوده خود را صاحب فلسطین می‌دانند و پروای کسی را هم ندارند.