نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
شهادت؛ عاقبتی‌ست که هرکس آرزو و تمنایش را در سر می‌پروراند. همه خواهان سرانجامی چون شهادت‌اند؛ اما با تفاوتی آشکار؛ چرا که برخی آن را بر بالین خواب شان می‌طلبند و عده‌ای در قصرهای‌شان نشسته و انتظارش را می‌کشند. گروهی نیز در کنار خانواده نشسته و چشم‌به‌راه آن هستند، و برخی دیگر نیز مشغول تجارت و مادیات دنیا بوده و خواهان وصول به این مقام شامخ‌اند.
اما در این میان، عدهٔ کمی رخت‌خواب‌ها را ترک کردند، قصرهای‌شان را رها نمودند، از اهل و خانوادهٔ خویش گذشتند، از مادیات دل کنده و به‌سوی میادین گرم جهاد، رخت سفر بربسته و راهی معرکهٔ میان حق و باطل شدند؛ کارزاری که در آن گرسنگی، بی‌خوابی، بمبارد، ترس، وحشت، مجروح‌شدن، ازدست‌دادن اعضا و انواع سختی‌ها به کثرت یافت می‌شود؛ معرکه‌ای که مجرد پیوستن به آن، تمام دنیای کفر دشمنت شده و از به‌کارگیری هیچ سلاحی علیه تو، دریغ نمی‌ورزند.
پس از پیوستن به این مسیر، انواع تهمت‌ها و توهین‌ها را خواهی شنید. ️دیگر نه قَومت تو را می‌شناسد و نه دوستانت، بلکه همه از تو می‌گریزند، گویا از همان اول، همچون غریبه‌ای در میان‌شان زندگی می‌کرده‌ای! فطوبی للغرباء!
این‌جاست که باید گفت: در حقیقت مدعیان واقعی شهادت ایشان‌اند، و این لقب شایستهٔ چنین شیرمردانی‌ست، نه آن چیزی که اکنون در میان جوامع اسلامی در جریان است، و هر مقتولی را شهید می‌نامند؛ چه آن مقتول مجرم باشد و یا قاتلی باشد که بر اثر قصاص کشته شده و یا هم بغاوت‌گری باشد که توسط حکومت اسلامی، به جزای عمل شنیع‌اش رسیده است. چه‌بسا کشته‌شدگان غیر مسلمان را نیز برخی شهید می‌خوانند. حال آن‌که این‌ها کجا و شهیدی که آیات و احادیث بی‌شماری در وصف مقام والایش نازل شده؟!
الله متعال در وصف بندگان شهیدش می‌فرماید: ﴿وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْیَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ ٭ فَرِحِینَ بِمَا آتَاهُمُ اللهُ مِنْ فَضْلِهِ وَیَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِینَ لَمْ یَلْحَقُوا بِهِمْ مِنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ ٭ یَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَهٍ مِنَ اللهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللهَ لَا یُضِیعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِینَ﴾ (سوره آل عمران، آیات ۱۷۱-۱۶۹).
«هرگز کسانی را که در راه خدا کشته شده‌اند، مرده مپندار، بلکه آن‌ها زنده‌اند و در نزد پروردگار خویش روزی داده می‌شوند. به آن‌چه خداوند از فضل خود به آنان داده است شادمان‌اند و براى کسانى که از پى ایشانند و هنوز به آنان نپیوستهاند شادى مى‌کنند که نه بیمى بر ایشان است و نه اندوهی. بر نعمت و فضل خدا و این‌که خداوند پاداش مؤمنان را ضایع نمى.گرداند شادى مى‌کنند.
بلی! به آن‌هایی که زندگی، ثروت، دارایی، اهل و خانوادهٔ‌شان را رها کردند و خیر آخرت را بر متاع ناچیز دنیا ترجیح دادند، چنین بشارتی داده شده؛ به آنانی که با خدای خویش تجارت نمودند -تجارتی که خالی از نقصان است- و به راستی چه زیباست معامله میان بنده و خدایش.
دیدگاهها بسته است.