نام کاربری یا نشانی ایمیل
رمز عبور
مرا به خاطر بسپار
سحرگاه سال ۱۳۵۸ خورشیدی (۱۹۷۹ میلادی) بود که نیروهای اتحاد جماهیر شوروی به دستور رهبران دیکتاتور و استعمارگر خویش به افغانستان حمله کردند. این حمله به بهانه حمایت از حکومت کمونیستی حزب دموکراتیک خلق افغانستان و تأمین منافع استراتژیک شوروی در منطقه، اما در واقع حس طمع و گسترش قلمرو کمونیست‌ها، صورت گرفت.
پیامدهای ناگواری که با هجوم شوروی رقم خوردند:
۱. اشغال نظامی؛ روسیه نزدیک به صدهزار عسکر به افغانستان گسیل کرد و کنترل شهرهای کلان و مراکز استراتژیک را به دست گرفت.
۲. جنایات جنگی؛ نیروهای شوروی و متحدان داخلی آن مرتکب جنایات گسترده‌ای مانند کشتار مردم ملکی، بمباردمان شهرها و قریه‌ها، تجاوز به زنان و قتل عام اطفال و غارت اموال مردم شدند.
۳. آوارگی ملت؛ پس از اینکه روس‌ها به جنایات بی‌شماری دست زدند، میلیون‌ها تن از مردم افغانستان به خاطر حفظ حیثیت خود، به کشورهای همسایه، به‌ویژه پاکستان و ایران، پناهنده شدند، و بسیاری دیگر در افغانستان، از ولایتی به ولایتی دیگر نقل مکان داده و بی‌جا شدند.
با وجود ظلم و جنایاتی که روس‌ها مرتکب شدند، ملت مسلمان افغانستان در مقابل آن‌ها سر خم نکرد و در مقابل متجاوزین ایستادگی نمود، و این سبب شد که روس‌ها نیز همانند بریتانیایی‌ها به قافله شکست‌‌خوردگان و سرافکندگان تاریخ بپیوندند.
اقتدار ایمانی ملت افغانستان و ایثار آن سبب شد که پس از ۱۰ سال تجاوز خونین، شوروی در سال ۱۳۶۷ خورشیدی (۱۹۸۹ میلادی) با روحیه و قوای شکست‌خورده، تصمیم به خروج از افغانستان گرفت، و این شکست سبب فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ شناخته می‌شود.
استقامت و پای‌مردی ملت افغان، حاوی یک پیغام است و آن اینکه اگر کسی بخواهد به زور وارد خاک افغان‌ها شود، قطعا با تابوت خارج می‌شود، و صدسال اخیر، دلیلی‌ست بر این سخن.
این مطلب بدون برچسب می باشد.
دیدگاهها بسته است.