سلسله هم‌رکاب سپاهیان راه جهاد/ بخش سی‌وچهارم

در روزهایی که پلان عملیات خاصی در پیش نبود یا نوبت ما برای اجرای مأموریت‌های جهادی هنوز فرا نرسیده بود، این‌طور نبود که ما در گوشه‌ای با آسودگی و بی‌کار نشسته باشیم، هرگز! زیرا مجاهد، فرزند آرمان و پاسدار عقیده است و برای چنین کسی، حتی لحظات فراغت نیز فرصتی هستند برای آمادگی بیشتر جهت تجهیز فکری و نظامی و نزدیک‌تر شدن به هدف نهایی: «آزادی ملت و حاکمیت شریعت».

در آن روزها، اتاق ما نه محل استراحت، بلکه کلاس درسی بود که در آن، دانسته‌ها و مهارت‌ها میان فرزندان امت تبادل می‌شد. هر کس که چیزی می‌دانست، آن را به دیگران می‌آموخت؛ یکی در شناخت و استفاده از سلاح‌های پیشرفته مهارت داشت، دیگری در چگونگی هدف‌زنی دقیق و سومی در شیوه‌های سریع باز و بستن سلاح در شرایط اضطراری. ما با هم می‌آموختیم و می‌بالیدیم؛ زیرا می‌دانستیم که این آمادگی‌ها نه تنها در میدان جنگ، بلکه در مبارزه‌ای گسترده‌تر با اشغال، ظلم و استبداد به کار خواهند آمد.

اما آموزش ما به محل قرارگاه محدود نمی‌شد. ما با وسایل نقلیه موجود، از جمله موتر و موترسایکل‌ها، راهی دشت‌ها و بیابان‌های دورافتاده می‌شدیم؛ مکان‌هایی که برای دیگران خالی از معنا بود؛ اما برای ما تبدیل شده بود به میدانی برای تمرین و آماده‌سازی.

فیرهایی که در آن دشت‌ها انجام می‌شدند تنها تمرین فیزیکی نبودند؛ بلکه اعلامیه‌هایی خاموش بودند از نسل نوینی از مجاهدین که هر روز در حال شکل‌گیری و پختگی بودند. هر گلوله، صدایی بود در دل سکوت، پیام استقامت و انکار پذیرش وضع موجود. ما در آن لحظات، نه تنها به‌سوی هدف‌های چوبی یا سنگی نشانه می‌رفتیم، بلکه بر پیکره‌ی تفکر اشغال و ذلت آتش می‌گشودیم؛ زیرا ما باور داشتیم و داریم: «ملت‌هایی که خود را برای نبرد آماده نسازند، محکوم به اطاعت‌اند» و ما نسلی نبودیم که اطاعت از طاغوت را انتخاب کنیم.

ادامه دارد…