سازمان ملل متحد و مکلفیت حل مشکلات

در اپریل سال ۱۹۴۵ میلادی نمایندگان ۵۰ کشور به منظور جلوگیری از وقوع جنگ‌های دیگر پس از جنگ جهانی دوم، گرد هم آمدند و در باره منشور ملل متحد که در ۲۵ جون ۱۹۴۵ تصویب و در ۲۴ اکتوبر همان سال سازمان ملل به فعالیت خود آغاز نمود، مشورت کردند. اهداف شان عبارت بودند از: حمایت از صلح عمومی، تامین امنیت و حقوق بشر و ارائه کمک‌های بشردوستانه.

این سازمان یک سازمان قدرت‌مند محسوب می‌شد؛ در رأس ۵۱ عضو داشت، بعدها کشورهای زیادی به آن پیوستند و تعداد آن‌ها از ۱۹۰ کشور فراتر رفت. کشور عزیز ما نیز عضو این سازمان بود که در جلسات و نشست‌های آن شرکت می‌نمود، نمایندگان هر کشور در مورد کشور خود صحبت می‌کردند و هنگامی که اجلاس سالانه سازمان ملل شروع می‌شد، مقامات عالی کشورمان نیز شرکت می‌کردند.

زمانی که امارت اسلامی افغانستان در ۲۴ اسد ۱۴۰۰ هجری شمسی برای بار دوم کشور را از اشغال آزاد کرد، اصولاً شایسته بود که کرسی افغانستان به امارت اسلامی واگذار شود، اما سازمان ملل متحد آن را تحویل نداد. حاکمان بسیاری از کشورها با زور و ستم به قدرت رسیده‌اند؛ یا به زور انقلاب یا کودتا، اما کرسی‌های آن کشورها تحویل داده شده و روسای جمهور، نخست‌وزیران، وزرای خارجه و نمایندگان آنها در نشست‌ها و گردهمایی‌های سازمان ملل شرکت کرده‌اند.

اما نماینده افغانستان در هفتاد و نهمین اجلاس سازمان ملل دعوت نشد که این کار به معنای عدم تعامل با افغان‌ها بود؛ در حالی‌که امارت اسلامی بر کل کشور اقتدار کامل دارد و همه شروط بین‌المللی را برآورده کرده است، باید با آن تعامل صورت گیرد و اگر تعاملی صورت نگیرد، مشکلات حل نمی‌شود زیرا مشکلات، مسائل و معضلات با صحبت کردن حل می‌شود که در صورت عدم تعامل، حل‌نشدنی است. از سوی دیگر اما سازمان ملل متحد بسیاری از دولت‌های کودتایی را به رسمیت می‌شناسد و نمایندگان آن‌ها را به جلسات سالانه و غیره دعوت می‌کند! اتخاذ سیاست دورویی لکه سیاهی بر استقلال این سازمان است.

امارت اسلامی آقای سهیل شاهین را به عنوان نماینده سازمان ملل متحد منصوب کرده است؛ هموطنان امید داشتند که وی در هفتاد و نهمین اجلاس این سازمان شرکت خواهد نمود؛ مشکلات و معضلات ما را به جهانیان عرضه نموده و دستاوردهایی را که ا‌.ا.ا در سه سال گذشته داشته است از استیج جهانی بیان خواهد کرد.

سازمان ملل باید کارهای حکومتی را از آدرس امارت اسلامی، از مقامات مسئول امارت بشنود نه از کشورهای خارجی و افرادی که کشور را ترک کرده و به خارج از کشور پا گذاشته‌اند.

به‌طور خلاصه؛ سازمان ملل باید به امارت اسلامی این حق را بدهد که در مورد مشکلات افغانستان صحبت کند؛ مشکلات کشور با تحریم‌ها و محدودیت‌ها حل نمی‌شوند، بلکه با تعامل و به رسمیت‌شناختن حل می‌شوند.