دشت‌های مرگبار و وظیفه‌ سنگین مسئولان

دشت‌های وسیع و بیابان‌های خشک و بی‌آب‌ و علف که بلای‌جان مسافران سرگشته و راه‌گم کرد‌ه‌ اندی هست که شاید با اندک توجه و تلاش مسئولان و هزینه نه چندان زیاد جلوی چنین مصیبت‌های دردناک و پریشان کننده‌ای گرفته شود.

پس از آنکه کلیپ مربوط به خداحافظی بسیار دردآور دوبرادر که (در دشت‌های اطراف چخانسور ماشین آنها خراب شده بود و براثر تشنگی در حال قبض روح بودند و فیلمی از خود گرفته و از مادر خود طلب معافیت کرده بودند و چند ساعت پس از آن، براثر تشنگی و گرما‌زدگی وفات کرده بودند) که در واپسین لحظات زندگی‌شان هنگام خسته شدن از دست و پا زدن و تسلیم شدن در برابر تقدیر الهی، ثبت و ضبط شده بود، در فضای مجازی منتشر شد، همه بازدیدکنندگان را بسیار ناراحت و پریشان ساخت که در عصر حاضر با وجود امکانات مدرن و پیشرفته و ابزارهای ارتباط جمعی بسیار گسترده باز هم شاهد چنین حوادث بسیار دلخراش و پریشان کننده‌ای باشیم.

دشت‌های وسیع و بیابان‌های خشک و بی‌آب‌ و علف که بلای‌جان مسافران سرگشته و راه‌گم کرد‌ه‌ اندی هست که شاید با اندک توجه و تلاش مسئولان و هزینه نه چندان زیاد جلوی چنین مصیبت‌های دردناک و پریشان کننده‌ای گرفته شود.

پس از چند روز از این حادثه جانکاه و دردناک، شاهد بودیم که با دلسوزی و خیرخواهی و آینده‌نگری والی نیمروز قدمی هر چند کوچک ولی بسیار ارزشمند در این زمینه برداشته شد و طبق دستور مقام ولایت؛ ولسوال چخانسور به همراه یکی از خیران نیکوکار و سخاوتمند، در محل حضور پیدا کرده و راه‌های مواصلاتی خاکی که احتمال سرگردانی و گم شدن مسافران در آن وجود دارد را شناسایی نموده و با گذاشتن پایه‌های بتنی؛ نشانه‌گذاری مناطق حادثه خیز و خطرناک آغاز نمودند، که باامید به لطف و امداد الهی و پشتیبانی انسان‌های خیر و تلاش کارکنان دولتی و مسئولان مربوط این کار به سرانجام برسد و مسافران این مسیرها، از خطر گم‌شدن و تلف شدن نجات پیدا کنند.

باشد که با استفاده از مشاوره و تجارب مردم محلی همه راه‌های فرعی و خاکی به ویژه، مسیرهای پر‌خطر شناسایی شده و نشانه‌گذاری شوند و پیش از وقوع حوادث دیگر، جلوی وقوع آن گرفته شده و آمار تلفات به حداقل کاهش پیدا کند.

این اقدام به موقع، قابل ستایش و تقدیر بود و نکات آموزنده خوبی هم با خود به همراه داشت؛

۱- حساسیت بالای مسئولان در برابر ارزش جان مردم ملکی؛

شاید در گذشته بارها و بارها چنین حوادث تلخ و دردناکی را مردم این منطقه با چشم دیده یا در مورد آن شنیده‌اند که دولت و ملت را متأثر و اندوهگین ساخته اند؛ اما شاید برای اولین بار است که مسئولان حکومتی در کنار تأثر و تأسف و تألم از این حادثه دردناک، خیلی زود و فوری به فکر چاره و راه حل افتاده و در سریع‌ترین زمان ممکن در حد وسع و توان خود اقداماتی را شروع کردند، این سرعت العمل این بزرگواران نشان می‌دهد که جان مردم ملکی برای آنان چقدر ارزشمند و گرانبها و مهم است. (امید هست که در حوادث مشابه علاج واقعه قبل وقوع انجام گرفته و اقدام پیشگیرانه صورت پذیرد).

۲- نکتهٔ مثبت دیگر در این ماجرا همکاری، مشارکت و همراهی مردمان خیر و سخاوتمند با مسئولان امارت اسلامی است.

از آنجایی که امارت اسلامی یک حکومت نوپایی است و از همان روز اول با تحریم‌های سختی رو به رو شده است، ممکن است در برخی از موارد به خاطر نداشتن تجربه کافی یا نبود هزینه‌های مورد نیاز، نتواند خدماتی ارزنده و در خور شأن ملت انجام دهد و یا ممکن است که مدیریت و کنترل برخی از اتفاقات و رخدادها با تأخیر ناخواسته انجام پذیرد؛ در چنین شرایطی حمایت و پشتیبانی مردم خیر و متدین و تأمین هزینه‌های مورد نیاز بسیار حیاتی و مهم است، کاری که تقریباً در همه کشورهای دنیا مرسوم است و انجمن‌های خیریه در سطح ملی و بین المللی در اجرای بسیاری از طرح ها و برنامه‌ها مشارکت نموده و هزینه‌های مورد نیاز را به ویژه در بخش مدرسه سازی، ساخت خانه‌های بهداشت و غیره، تأمین می‌کنند.

امید است که در آینده نزدیک چنین انجمن‌های خیریه (همانند انجمن خیران مدرسه ساز، انجمن خیران حامی بیماران خاص، انجمن خیران مسکن ساز و …) در کشور ایجاد شده و در آغاز، اجرا و تکمیل نمودن طرح‌های عام المنفعه‌ی عمرانی، آموزشی، پزشکی و … با دولت مشارکت نموده و از افراد نیازمند حمایت نمایند.

۳- سومین نکته آنست که مردم ملکی از این حادثه درس گرفته و در هنگام مسافرت از مسیرهای پر رفت و آمد استفاده کرده و بدون تجهیزات کافی و بدون داشتن راهنما با تجربه از پیمودن راه‌های پر‌پیچ و‌خم بیابانی خودداری نمایند تا در آینده شاید تکرار چنین حوادث تلخ و دردناک نباشیم.

قطعاً مسافرت همراه با آمادگی کافی و پیمودن راه‌های پر رفت و آمد و استفاده از راهنمایان با تجربه محلی می‌تواند سفری امن و کم خطر و بی‌دردسر برای مسافران رقم بزند.

۴- نکته چهارم و پایانی این است که مسئولان حکومتی باید نسبت به چنین راه‌های پرخطری حساسیت نشان داده و در حد توان خود برای اصلاح، نشانه‌گذاری و امنیت آنها تلاش کنند، شاید حفر چند چاه، ساخت چند اتاق، گذاشتن چند پوسته امنیتی یا گذاشتن پایه‌های نشانه‌گذاری و غیره، بتواند بخش بزرگی از این حوادث را کاهش دهد و جان بسیاری را نجات داده و مانع گم‌شدن و تلف شدن جوانان بسیاری شود.