در حسرت خط قرمز

سالیان سال است که مردم باریکۀ غزه تحت بدترین و بی‌رحمانه‌ترین شکنجه‌های اسراییل غاصب و کودک‌کش، قرار دارند تا این‌که چندی پیش به تاریخ هفتم اکتبر مجاهدین گردان‌های مختلف و فعال فلسطینی توانستند مقدار اندکی از هزاران ظلم صهیونیزم ظالم را جواب بدهند هر چند که می‌دانستند پس‌لرزه‌های این حمله، سخت و شدید خواهند اما چاره‌ای نبود باید دل به دریا زده و چهرۀ غرب و مدعیان دروغین حقوق بشر را به همگان رو می‌کردند.
اسرائیل هم از فرصت پیش آمده نهایت استفاده را برده و از زمین و هوا و با پیشرفته‌ترین تجهیزات جنگی ساخته شده باریکۀ نوار غزه را مورد هجوم قرار دادند.
غرب هم که ادعای بی‌طرفی می‌کرد در روز روشن و در انظار همگان محموله‌های تسلیحاتی خویش را به اسراییل گسیل داشته و بازوی توانمند او گشت.
اسرائیل هم که خود را قدرت بلامنازع منطقه تلقی می کند از هیچ بی‌حرمتی‌ای دریغ نکرده و نخواهد کرد. ابتدا مساجد را به توپ بسته و آن‌ها را با خاک یکسان ساخت و حرمت مساجد را شکسته و سربازان اسرائیلی در آن به رقص‌وپایکوبی پرداختند و پا از گلیم فراتر گذاشته قرآن کریم را‌‌ تکه‌تکه کرده و لگدمال کردند و با بی‌شرمی تمام حرمت آن را هتک کردند باز هم به این موارد بسنده نکرده و فرعون‌وار به جان کودکان افتادند (چنان‌که تمام مردم جهان از طریق رسانه‌ها روزانه شاهد تصاویر مثله شدۀ طفلکان مظلوم غزه هستند) اما تلخ‌ترین بخش این قصۀ درد‌آور، زمانی اتفاق افتاد که سربازان بی‌باک اسرائیلی دست به ناموس مسلمانان دراز کرده و حیا و عفت زنان مسلمانان را خدشه‌دار ساخته و آخرین خط قرمز مسلمانان را هم رد کردند.
اگر مقداری به عقب برگردیم و صفحات تاریخ پرفرازونشیب مسلمانان را ورق بزنیم در خواهیم یافت که حکام مسلمانان در هر زمان، هر چند که ضعیف بوده‌اند اما در مقابل تجاوز به ناموس‌وعنف مسلمانان بی‌تفاوت نبوده و واکنش نشان داده و ارتش‌های‌شان را به حرکت در می‌آوردند و به ندای خواهران مسلمان خویش لبیک می‌گفتند.
امروز هر چند مرز بندی‌ها دست حکام و مسلمانان مجاهد را از مردم غزه کوتاه ساخته است اما مسلمانان هم‌جوار، خود را به خواب زده و چشم‌وگوش بسته در اطاعت اربابان غربی خود هستند و تا وقتی که آن‌ها نخواهند سنگ از سنگ تکان نخواهد خورد.
گویا اصلا خط قرمزی ندارند و یا هم خط قرمز‌شان رضایت اسرائیل و غرب است.
به امید کامیابی مردم بی‌دفاع غزه