درگیری میان پاکستان و افغانستان؛ نیاز به تغییر رویکرد !

توجه: مقالات وب‌سایت الاماره دری تنها نظر نویسندگان است و لزوماً دیدگاه این وب‌سایت نیست.

درگیری‌های تازه میان پاکستان و ا.ا.ا چالشی است که حل آن نیازمند یک رویکرد دیپلماتیک و منطقی است. طوری‌که هویداست اخیراً در ولایت‌های پکتیا و خوست، در امتداد خط فرضی، درگیری‌های شدیدی رخ داد. این درگیری‌ پس از حمله تازه پاکستان به ولسوالی برمل پکتیا، که باعث شهادت کودکان، زنان بی‌گناه و افزایش تنش‌ها در خط فرضی شد، شدت گرفت. گزارش‌های منتشر شده حاکی از آن است که در نتیجه حمله نیروهای سرحدی ا.ا در دو شب گذشته (۷جدی ـ ۱۴۰۳ش)، به نیروها و پایگاه های نظامی پاکستان و شمار زیادی از فتنه‌گران تحت حمایت آن، تلفات سنگینی از سوی نیروهای ا.ا.ا وارد شده است. این حملات از ولسوالی‌ های دند پتان و علی‌شیر در پکتیا و خوست به سوی مناطق مهم در آن سوی مرز انجام شده و تا صبح امروز ادامه داشته است.

 

پاکستان باید از استراتژی‌های افراط پروری، تهدید و فشار علیه افغانستان دست بردارد، چرا که این شیوه‌ها در تاریخ افغان‌ها هیچ‌گاه نتایج مثبتق نداشته و می‌تواند به تضعیف امنیت و ثبات منطقه و حتی آینده‌ی تاریک سیاسی پاکستان بیانجامد. ادامه‌ی این سیاست‌ها از سوی پاکستان که شامل تهدید، فشار، تقویت و حمایت از عناصر افراطی و شریر در منطقه است، باعث افزایش تنش‌ها و بحران‌های بزرگ‌تری در سطح داخلی و بین‌المللی برای پاکستان خواهد شد.

 

تاریخ معاصر افغانستان به خوبی درس می‌دهد که فشار و تهدید در برابر ملت مبارز افغانستان و فرهنگ بیگانه ستیز آن هرگز به نتیجه‌ی مطلوب نخواهد رسید. افغان‌ها به دلیل طبیعت اشغال‌ستیز و باورهای جهادی و فرهنگی خود همواره در برابر چنین سیاست‌های بی‌بنیاد و مردود ایستاده‌اند.

 

ا.ا.ا به عنوان یک حکومت قدرتمند و دارای حمایت همه‌جانبه مردمی و مشروعیت داخلی در دوران نظامی و سیاسی همواره بر دیپلماسی و گفتگو به عنوان راهکار اساسی در حل مشکلات منطقه‌ای و بین‌المللی تأکید داشته است. گفتگو، هم به عنوان ابزاری برای حل چالش‌های با همسایگان و هم به عنوان رویکردی برای تعاملات مثبت‌تر میان کشورهای همسایه، بهترین گزینه برای بازگشت به امنیت و ثبات دایمی است.

 

پاکستان باید از تاریخ افغان‌ها و تجربیات گذشته‌ی مداخله‌گران خارجی در افغانستان درس گرفته و با تغییر نگرش و رویکرد خود، زمینه را برای همکاری‌های مثبت‌تر فراهم کند. این تنها راه برای تضمین امنیت و رفاه پایدار در منطقه است.